كُن بُركانًا نارًا، كُن حجرًا من سجيّل..

إمض ودمر عروش الطغاة إمض وحارب كل الغزاة

اسقاطیلیا بهتره بدونن ما با کسی شوخی نداریم😅

گزارشی از امادگی ایران برای پاسخ احتمالی اسقاطیل و تهدید به پاسخ به هرنوع تجاوز اسقاطیل

بخشی ازین گزارش اشاره داره به دیوار نوشته هایی در ایران که از اسقاطیل درخواست حمله به ایران میکنن این بخشی از بازی روانی اسقاطیل با همکاری اراذل داخلیشه که البته دستگیری و اعترافات اونها نشون میده که از کجا اب میخوره و علت چیه دیگه دست عزیزان امنیتی رو میبوسه که این اراذل رو ادب کنن

رئیس سابق بخش برنامه ریزی ستاد کل ارتش اسقاطیل، رئیس سابق ستاد کل نیروی هوایی و مدیرعامل سابق صنعت هوافضا واکنش در ایران در حال حاضر ضروری نیست و ممکن است به اهداف جنگ آسیب برساند بخشهایی ازین مطلب: در فاصله چهار روزه بین حمله گسترده ایران به اسقاطیل، حمله ای که از بسیاری جهات بی سابقه بود، اسقاطیل خود را در یک دوراهی راهبردی می بیند: پاسخ یا عدم پاسخ؟ و چرا معضل استراتژیک؟ زیرا هر تصمیمی ممکن است معانی داشته باشد که فراتر از حوزه فعالیت نظامی است و در اعماق دنیای دولت ها یافت می شود. بنابراین، آنها می توانند «زمین بازی» ما به نام خاورمیانه را تغییر دهند. ایجاد محدودیت‌های جدید برای اعمال قدرت، ایجاد مشارکت‌های جدید، ایجاد منافع متقاطع در جایی که قبلاً منافع ادغام شده وجود داشت و موارد دیگر. برای کشوری 🤮 که با چنین معضلی یا نیاز به تصمیم گیری مواجه است (حتی تصمیم برای انجام ندادن کاری تصمیمی بین گزینه های جایگزین و در واقع انتخاب مسیر است) در صورتی که نخواهد وضعیت خود را تشدید کند، لازم است یک سری ملاحظات را لحاظ نماید تا به اهداف سیاسی خود دست یابد یا استراتژی خود را اجرا کند. در واقع، واقعیتی که ما در آن هستیم، با حمله و کشتن (شهادت) هفت افسر ارشد ایرانی در کنسولگری دمشق متولد شد. قبل از حمله، قطعا تصمیم گیرندگان با دوراهی مواجه بودند که «آیا حمله به آنها و کنسولگری ایران در دمشق به واکنش گسترده ای منجر خواهد شد؟»، معضلی که امروز می تواند وجود داشته باشد. رؤسای نهادهای امنیتی و تصمیم گیرندگان انتظار نداشتند که ایران با چنین قدرتی به اسقاطیل پاسخ دهد و شک...

ندارم که اگر انتظار داشتند ایرانی‌ها چنین حمله گسترده‌ای به اسقاطیل داشته باشند، راه دیگری را انتخاب می‌کردند.

در هر صورت، پس از اینکه مشخص شد ایرانی ها در حال آماده شدن برای حمله به اسقاطیل هستند، تصمیم گیرندگان با چندین گزینه اقدام تهاجمی مواجه شدند. این گزینه ها از یک حمله پیشگیرانه که هدف آن خنثی کردن حمله ایران قبل از شروع آن است و یک حمله پاسخ بلافاصله پس از (و شاید در همان زمان) حمله ایران را شامل میشد. اهداف این حمله می‌توانست فرودگاه‌هایی باشد که موشک‌های کروز و پهپادها از آنجا بلند شده یا پرتاب شده‌اند، سامانه های موشک‌های زمین به هوا، موشک‌اندازهای ضدهوایی، پست‌های کنترل و غیره، اهدافی که همگی مربوط به حمله ایران به مابود چنین حمله ای که در چارچوب فوری و ملموس حمله ایران انجام می شد، به احتمال زیاد توسط شراکت دفاعی اسقاطیل (ایالات متحده، بریتانیا، اردن، بحرین، عربستان سعودی، و غیره) به عنوان یک حرکت نظامی ضروری و بدیهی اسقاطیل است و در نتیجه از حمایت و پشتیبانی گسترده آنها برخوردار می شود. این نوع حمایت، احتمال تحرکات بیشتر ایران را تا حد زیادی کاهش می داد. اگر مثلاً صبح روز یکشنبه، بلافاصله پس از حمله ایران، هواپیماهای نیروی هوایی به باند پهپادهای ایرانی که به سمت اسقاطیل پرتاب شده بودند، حمله کرده بود، گفتمان بین المللی در چارچوب پاسخ اسقاژیل به احتمال زیاد حمایتی بود و بسیار متفاوت از گفتمانی است که امروز در مورد واکنش اسقاطیل در جریان است الان هم اسقاطیل با گزینه های حمله زیادی روبرو است. اسقاژیل می‌تواند به اهداف نظامی، اهداف زیرساختی (تاسیسات پالایش نفت، نیروگاه‌ها و غیره)، اهداف دولتی با استفاده از نیروی هوایی با آتش حمله کند، حمله سایبری را انجام دهد و احتمالاً از راه‌های دیگر. شایسته است به موازنه دیگری فکر کنیم: هر چه قدرت پاسخ اسقاطیل (تقویت بازدارندگی) بیشتر باشد، چاشتهای ایرانیان برای واکنش متقابل و خدای ناکرده بیشتر خواهد شد. چنین پویایی به احتمال زیاد منجر به یک جنگ مداوم خواهد شد که عواقب آن برای اسقاطیل بسیار دشوار خواهد بود (از لحاظ اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، امنیتی). از سوی دیگر، هرچه حمله اسقاطیل جزئی‌تر باشد، احتمال واکنش متقابل ایران کمتر است، اما بازدارندگی که چنین حمله‌ اسقاطیل ایجاد می‌کند نیز کمتر است و این استدلال را تضعیف می‌کند که هدف از پاسخ اسقاطیل، تقویت بازدارندگی است که آسیب دیده است. در روزهای اخیر من به گفتمان عمومی که حول موضوع ایران در حال شکل گیری است گوش می دهم که مبنای هیچ گفتمان عملیاتی جدی را که این سوال است که چرا این کار را انجام می دهیم ، ندارد در حال حاضر این سوال مطرح است که چرا باید به حمله ایران پاسخ دهیم؟ پاسخ پذیرفته شده به این سوال «بازگرداندن بازدارندگی اسقاطیل» است (گاهی نیز با تعریف «نگذارید ایرانی ها قوانین بازی را تغییر دهند»). گفتمان بازدارندگی در گفت و گوهای بین کشورها بسیار رایج است، چه گفتمانی پیرامون استفاده از نیروی نظامی باشد یا گفتمانی دیگر، با این حال، در اسقاطیل، بحث پیرامون موضوع بازدارندگی بیشتر سطحی است. در شش ماه گذشته بدون هیچ شکی برای ما روشن شده است که هیچ یک از دشمنان ما واقعاً به بازدارندگی اسرائیل متقاعد نشده اند، نه حماس در جنوب در ۷ اکتبر، نه حزب الله در شمال (که شش ماه است به سوی ما شلیک می کند و شمال کشور را از ساکنانش خالی می کند)، نه حوثی های یمن و نه ایرانی های ایران. علاوه بر این، ایرانی ها نیز با استدلال قانع کننده و دلسرد کننده رئیس جمهور بایدن قانع نشدند که گفت: نکن! نتیجه ساده و مستقیم از این درک این است که بازدارندگی، بدون حرکت های اضافی، هرگز در نقطه ای شکست نخواهد خورد و از تجربه تلخ اخیر ما، همیشه شکستی خواهد بود که ما را شگفت زده می کند. بنابراین، قبل از اینکه اسقاطیل دست به هر اقدامی بزند، باید پاسخ این سؤال را روشن کند که در پاسخ به چه چیزی می‌خواهند دست پیدا کنند، پاسخی که فقط بازدارندگی مجدد نیست من می خواهم چند پاسخ احتمالی برای این سوال پیشنهاد کنم که می تواند بر ماهیت پاسخ تأثیر بگذارد. وضعیت جدید ایجاد شده در خاورمیانه در پی حمله ایران، یعنی تشکیل ائتلاف غربی/سنی، در کنار خویشتن داری اسقاطیل در چارچوب پاسخ‌به ایران، ابزارهای جدید و اضافی را برای پاسخ به این سوال فراهم می کند که ما می خواهیم در پاسخ اسقاطیل به چه چیزی برسیم، درحالی که حمایت بین المللی که در ماه های اخیر بسیار آسیب دیده است. اسقاطیل در حال حاضر چندین هدف فوری در زمینه امنیتی و سیاسی دارد. باید اسرا را بازگرداند، باید به کارزار در غزه به گونه ای پایان دهد که منافع خود را تامین کند و باید ساکنان شمال و جنوب را به خانه هایشان بازگرداند و در عین حال امنیت و احساس امنیت را در امتداد مرزها بازگرداند.اینها می تواند اولین پاسخ های بالا به این سوال باشد که می خواهیم در پاسخ به حمله ایران به چه چیزی برسیم؟

در نگاه اول، به نظر می رسد که این ربطی به حمله ایران نداشته باشد، اما با توجه به اینکه ایران کشنده اصلی همه رشته ها است، زمینه بسیار قابل درک است. اسقاطیل باید از اهرمی که در اختیار دارد برای رسیدن به این اهداف استفاده کند، مثلاً روشن کند که بدون عقب نشینی حزب الله به شمال، به طوری که نتواند شهرک های شمالی را تهدید کند، باید با استفاده از نیروی نظامی این کار را انجام دهیم. و حالا، چون ایران جرأت کرد مستقیماً به اسقاطیل حمله کند، اسقاطیل نیز این فرصت را داشت که مستقیماً علیه کسی که در لبنان طناب می کشد و حزب الله را فعال می کند، عمل کند. حرکت مشابهی را می توان در اطراف حماس در نوار غزه انجام داد. چنین طرز تفکری مستلزم تعریف بینش سیاسی، اهداف تعریف شده برای جنگ (که «پیروزی کامل» که تهی از هر معنا نیست) و تعیین راهی برای دستیابی به آن است. هر کسی که در شش ماه گذشته در اینجا زندگی کرده است، واضح است که تعیین چشم انداز سیاسی و اهداف جنگ، اقداماتی نیست که رهبری فعلی اسقاطیل بخواهد یا قادر به انجام آن باشد، در غیر این صورت پس از۷ اکتبر این کار را انجام می داد. بنابراین، انتخاب حمله به ایران، اگر واقعاً بدون تحرکات سیاسی در صحنه جنگ محقق شود، یک حرکت پوپولیستی اشتباه تلقی خواهد شد که اهداف آن نه بازدارندگی یا رسیدن به اهداف جنگ، بلکه صرفاً جلب رضایت راست افراطی در حکومت است تا موضوع اسرا را از دستور کار عمومی خارج کرده و عمر حکومت را طولانی کند. حرکتی که به ده ها هزار نفر آسیب رساند.