مبارک باشَدددد🎊

چیزِ جذاب امروز: زیارت عاشورای دست‌نویس، مال بیشتر از صد سال قبل

تلگرامو که وا می‌کنم، با کلی چنل دیلی مواجه می‌شم. هرازگاهی هم توی چنل دیلی یکی، یه پیام فوروارد شده هست که از چنل دیلی یکی دیگه‌ست. فکر کنم حداقل سه‌پنجم از یه جمعیت چهل و خورده‌ای نفره (همکلاسیای دانشگاهم) چنل دیلی دارن. این برام جالبه... باعث میشه فکر کنم چرا انقدر آدما علاقه دارن خودشونو یه جا ثبت کنن. مطمئنم حتی اگه یه چنل داشته باشن "خودشون با خودشون"، دوباره پابلیکش می‌کنن که چندنفر بخوننش، که از این موارد هم زیاد دیدم. تو یه جمع شش نفره، چهارنفر این کارو کردن. چه علاقه‌ای داریم لحظات خوبمونو ثبت کنیم و درباره لحظات بدمون بنویسیم؟ عکس‌ها و موزیکای موردعلاقه‌مونو به‌اشتراک بذاریم؟ این میل دیده‌شدن از کجا میاد؟ یه دیالوگ توی "شرلوک" بود می‌گفت نابغه‌ها نیاز به مخاطب دارن، نیاز دارن دیده بشن. شاید هممون فکر می‌کنیم چیزی در ما، در تجربیاتمون، لای آهنگا و متن‌هامون هست که نیاز داره دیده بشه، که خاصه. که یه وقتایی دلمون می‌خواد یه جایی بود که توش جار می‌زدیم چقدر فلان آهنگی که "من" دوستش دارم چیز قشنگیه... خوبه؟ نمی‌دونم. بده؟ نمی‌دونم؟ مزخرفه؟ نمی‌دونم. اداییه؟ نمی‌دونم. فقط می‌دونم "ما"گونه‌ست.

:)

عیدتون مبارک✨

کوشته شدم

نوشتن همون‌قدر که باعث می‌شه که بعدش "کوشته" شم، برام لذت‌بخشه...

من: هیچی نیست که منو بترسونه. همچنان من وقتی یکی در نقد کارم چنین ویسی می‌فرسته:

همین‌جوری خواستم بذارمش اینجا. *شونه بالا انداختن

باورم نمیشه برف! قلبم..!