آخرین باری که برفی دیدم که اینجوری نشست، تقریبا ده سال پیش بود

چی بهم آرامش میده؟ تنها باشم، به کارام برسم

یه الهی باالرقیه می‌گید؟

عجیبه که چقدر یه آدم می‌تونه زمانی که فکرشو نمی‌کنی، روی بخشی از تو که فکرشو نمی‌کنی اثر بذاره.

آدم‌هایی که از رابطه‌های طولانی بیرون می‌آیند، خطرناکند؛ چون آن‌ها می‌فهمند که می‌شود چیزهای بزرگی را از دست داد و نمرد... ژوان هریس

تولدش مبارک دوست‌دارانش :)🦋

:)

مبارک عالَم

این تعبیر برام خیلی قشنگ و به‌فکرفرو‌برنده بود. "حضرت امید"... بهترین تعبیره توی دریافت من. هرباری که می‌بینم آدم‌های معتقد به وجودش، این‌گونه‌ان که"فشار رو تحمل می‌کنیم ولی ارزشش رو داره"، می‌فهمم که وجود او چقدر آدم‌ها رو امیدوار کرده. چقدر زمانی که همه فکر می‌کنن دیگه چیزی باقی نمونده، اون‌ها آدم‌هایی‌ان که می‌مونن، که تحمل می‌کنن، چون امید دارن؛ شده یک‌ذره، شده امیدشون رو از نوشته‌های روی کاغذا به دست آورده باشن، اما امیدهاشون صاحب داره، یک نفر مراقب داره، و همون یک نقطه بسه برای سال‌ها رنج کشیدنشون :)

امید داشتن چیز خوبیه... فقط گاهی حس شرمندگی به آدم می‌ده چون همیشه زندگیتو روشن کرده و گاهی تو تلاش نکردی که خودت همراهیش کنی و بذاری به روشن کردن تاریکی‌ها ادامه بده :)