نمی‌گم هیچ‌وقت جواب این سوالات رو پیدا نمی‌کنید ولی نکته اینه که بعد از مدرسه همه چیز اونقدری زیبا نیست و مدرسه هم اونقدر زشت نیست

دوباره دارم حرفای عجیب می‌زنم شاید چون این ترم با همون استاد موردنظر کلاس دارم که از ۳۵ نمره ۱۶ گرفتم و می‌خواستم دیگه جواب سلام کسیو ندم🕺

امروز تیم کشتی فرنگی ایران هم قهرمان جهان شد تیم کشتی آزاد هم قبل تر قهرمان جهان شده بود دمشون گرم🔥 دل یه ملتی شاده براشون و برا افتخاری که ساختن برامون

از پشت صحنه اشاره درستی به حال خوب کنای دیگه مون کردن:))

برای یه نفر "الهی بالرقیه" می‌گید؟

"هر آنچه سخت و استوار است، دود می‌شود و به هوا می‌رود." نشد البته. کاش می‌شد. همه چی خاکستر شد جز اون چیزی که باید.

قاب بیست‌وپنجم [صحن خالی سازمان ملل هنگام سخنرانی نتانیاهو ۱۴۰۴/۰۷/۰۴]

کاشکی با آدم‌هایی که این صحن رو ترک کردن هموطن بودم، نه با کسایی که از این لجن حمایت می‌کنن.

زندگی با گلوی "یه جوری" خیلی سخته

بابت هر روزی که گلوتون یه جوری نیست برید قربونی کنید

به تازگی دارم به این نتیجه می‌رسم؛ که به عنوان افرادی خارج از فلسطین که تنها می‌تونن از طریق تصاویر بفهمن چه فاجعه‌ای اونجا اتفاق افتاده، و دائما به این فکر می‌کنن که "چیکار می‌شد بکنم"، چیزی که به ذهنمون می‌رسه که اینه که اون‌ها رو به یاد داشته باشیم. از دیدن تصاویر رومون رو برنگردونیم. روایت کنیم و چیزهایی که انسان‌ها رو به یاد غزه بندازه رو همراهمون داشته باشیم. گاهی در سطح عملی فراتر می‌ریم و می‌گیم که باید با طرفدار اسرائیل مقابله کرد و اون‌ها رو سرجای خودشون نشوند. خلاصه چیزهایی که به صورت mentally ما رو همراه این قضیه می‌کنه. با اینکه تنها راهیه که به نظرم میاد، اما همچنان دردی رو دوا نمی‌کنه. مثال واضحش، صمودِ عزیز. اینکه بتونی طرفداران فلسطین رو دورهم جمع کنی و آدم‌ها رو قلبا با خودت همراه کنی حرکت ارزشمندیه، اما هممون می‌دونیم که اسرائیل مال این کارا نیست و قطعا به عده‌ای که غیرمسلحن رحم نمی‌کنه. سگ هار رو چه به صحبت مسالمت‌آمیز.