کاش میشد تا ابد زیر دوش حموم موند.

یه جاهایی حس میکنم برای نابود شدن نیاز به هیچ آدمی که بیاد و به طور عمد یا غیر عمد نابودم کنه ندارم خودم هم قدرت نابود کردن خودمو دارم،هم تجربشو...

یکی از دلایلی که نمیخوام شمارمو به کسی که اشناس بدم اینه که هنوزم دلم میخواد پروفایلی که میخوام و بذارم و خب وقتی تعداد زیادی اشنا شمارتو داشته باشن چنین چیزی مث یه آرزو میشه.

حس میکنم امروز کسی نمیدونه اول باید روضه ی کی رو بخونه..

از هیچی خسته نباشم، از توضیح دادن خسته ام!

از اینکه هرچی میگردم از بین هزاران عکس بازم عکسی که میخوام و پیدا نمیکنمم خسته ام.

از اینکه یه وقتایی انقد برا خودم نامفهوم میشم که حتی خودمم از خودم توضیح میخوام، خسته ترم.

از اینکه خودم واسه خودم گنگ میشم و حالا این وسط باید به بقیه هم توضیح بدم مشکلم با خودمِ از خستگی تو این راه شهید شدم .

از اینکه بعدش میگن عه مگه مشکلت با خودت چیه و حالا باید بازم یه چیزی که خودت ازش حالت بهم میخوره رو توضیح بدی، خسته که هیچی متنفرم!

همه ی این چیزا به آدم انگیزه میدن با تظاهر اموراتشو بگذرونه تظاهر؟تظاهر.

از اینکه بهش نگی بهش برمیخوره و تو نمیخوای دلش بشکنه بیزارم! از اینکه نمیفمن به خاطر خودشون که دلشون نشکنه ازشون چن وقتی دور میشم متنفرم! از این که بی‌دلیل متنفر میشم از چیزی/کسی خستم ؛ خیلی خستم . از این که خودم خودمُ نمیفهمم چرا همچین حسی دارم ، شکنجه جهنمی میشم .

از اینکه درکش براشون سخته و نمیفهمن حتی توضیح بدم خستم . از کلمه "نمیدونم" حالم بهم میخوره دیگه .