میگن هر اثر خوب یه کپی بی ارزش داره
حس میکنم دارم در کپی بی ارزش زندگی خودم زندگی میکنم.
یکی از فانتزیام اینه که حداقل چند دقیقه بعد از فکر کردن به یه چیز لذت بخش، یه صدایی تو گوشم نیاد و درمورد حقیقت حرف نزنه.
یه مرحله ای بعد از عصبانیت اعصاب خوردی وجود داره به نام لبخند ملیح.
به نظرم آدما رو به اون درجه نرسونین.
ممنون که یادم میندازید دارم در بدترین حالت ممکن زندگی میکنم ولی دونستن این موضوع کمکی بهم نمیکنه.