میخواستم بعد قرن ها بنویسم یکم(خوشنویسی) بعد گفتم اگه دوست داشتید بیت شعر بگید بنویسم خیلی یهویی

مثل همیشه شروع میکنم بقیه م بیان یکی از عقل می‌لافد یکی طامات می‌بافد بیا کاین داوری‌ها را به پیش داور اندازیم بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم:)

.

این بهتره

شده دلتنگ شوی چاره نیابی جز اشک؟ من به این چاره ی بیچاره دچارم هر شب

سمت تو از تمامی مردم فراری‌ام ای با غریب‌های جهان آشنا ، حسیـن .| کاملاً بداهه نوشتمش :)

ناگزیر از سفرم بی سرو سامان چو باد به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد کوچ تا چند؟ مگر می‌شود از خویش گریخت؟ بال تنها غم غربت به پرستو ها داد

انقدر پای تو می‌سوزم خودت خاکم کنی با همین بیچارگی خیلی هنر دارم حسین

ما را بقیه پس زده بودند هزار بار ما را حُسیـن بود که آدم حساب کرد

آن‌ کس که در این زمانه او را غم نیست یا آدم نیست، یا در این عالم نیست

مرا در کودکی شوق دگر بود خیالم زین حوادث بی‌خبر بود

حتی بساط چای شما لطمه میزدند هی نعلبکی به خود زد و هی استکان شکست