همایِ آشنا کشد صفیر جان به هر دیار نوایِ نغمه سر دهد برایِ وصلِ گل عذار بیا عزیز فاطمه (ع)جهان پر از جنایت است بیا که جانِ ما بود به خاکِ مقدمت نثار توئی امام منتَظَر ، توئی ولِیِّ منتَقِم تویی طبیبِ دردها توئی دوایِ انتظار چه باشد ای گل صبا زرخ کشی نقاب را؟ چه باشد آن حجاب غم رود زِ جلوه گه کنار؟ به سینه آهِ سردِ ما بَدَل به دودِ آتش است بجز وصال کی شود شرار عاشقی مهار ؟ زهجرِ لاله سوختیم به هر کنایه ساختیم نه مانده قلب را ثَبات نه مانده روح را قرار مگر فراق نازنین به نامِ ما نوشته اند؟ مگر بدونِ عطرِ گل بُوَد به باغ اعتبار؟ که دیده آفتاب را بُوَد همیشه در کسوف ؟ که دیده ماهتاب را همیشه پشتِ ابرِ تار؟ نجاتِ جانِ عالمی به یک نظر نهفته است چرا نمی کنی دوا به جلوه های ذوالفقار ؟ مرام دوست هاشمی نه رنج و غصّه دادن است گناهِ ما سبب شده نموده چهره استتار #یدالله_هاشمی #مجمع_شعرای_آئینی_کمیت_قزوین @mkomeit