چتر منور توپ را که بزرگ و سفید بود، برداشت و با سرنیزه کابل‌ هایش را قیچی کرد و چتر را جمع کرد. حالا دیگر رویش طرف ما بود. هنوز ما را ندیده بود کمی بالا را نگاه کرد و بعد یکدفعه چشمش به شیار افتاد. آمد جلو. همین طور که داشت داخل شیار می‌شد خیال کرد نیروهای خودشان است و گفت «السلام. هله... هله...» حرف توی دهانش خشکید. دست به کلاشینکف برد که زدم به کتفش و او پرت شد آن طرف. دیگر نمی شد آن جا ماند، بلند شدیم و شروع کردیم به دویدن. از شیار که بیرون آمدیم، از روی ارتفاع ما را به رگبار بستند. به شیار بعدی که رسیدیم، توانستم سرم را بلند کنم و آنها را .ببینم. پانزده کماندو بودند که دنبال ما می گشتند. فرمانده شان هم داشت داد می‌زد. بدجوری هول شده بودند. انتظار درگیری به این شکل را نداشتند. یکی از سربازان عراقی می دوید و یک بیسیم راکال هم روی کولش بود. گفتم این نامرد بی سیم ما را برداشته. یک رگبار گرفتم رویش. نمی توانستم با یک چشم هدف بگیرم تیر به پایش خورد و با سر افتاد زمین. فرمانده کماندوها روبه رویمان بود هنوز داشت فریاد می‌زد. عباس جلوتر از من می‌دوید. کلاش را گرفت روی صورت فرمانده و خشاب را خالی کرد. دیدم که صورت فرمانده باز شد و از هم پاشید، افتاد زمین. بقیه یک لحظه ایستادند و بعد شروع کردن به دویدن، نفر بعدی را من زدم. رگبار گرفتم توی شکمش. توی شیار به دو راهی رسیدیم.. #حکایت_سالهای_بارانی /گزیده_کتاب روزتون شهدایی ✅ 🇮🇷🕊🇮🇷 🕊ڪــانــــالــ خاطره گویی یادگاران جهاد وشهادت، 🕊 @khateredefamoghadms45