🍃گاهی باید نوشت... ☘باید نوشت از رشادت مردانی که خود را جوهر قلم ما کردند تا بنویسیم «اسلام و مسلمان» پاک و منزه است خدایی که مرا لایق وصل سرزمین دلدادگی دانست و به من لطف خود را شامل کرد تا به سرزمینی قدم بگذارم که به سرزمین خون و عشق و لاله های پرپر شده شناخته شده است. جایگاه مقدسی که بدن های آزاد مردانی بر روی آن تکه تکه شده بود به خوبی می شد وجود نازنینشان را حس کرد. حتی من رد چکمه های  آن ها را بر روی خاک حس می کردم. چه تن هایی که روی همین خاک ها به خون غلتیدند و چه آغوش هایی که با لذت برای شهادت گشوده می شد. با چشمان بسته جوانان و نوجوانان و حتی پیرمردهایی را دیدم که برای حفظ سرزمین و ناموسشان خود را طعمه ی چرخ های بی رحم تانک کردند. دیدم شیرمردانی را که سرشان متلاشی از خمپاره ها بود. شنیده بودم از کسانی که پا به این صحرای عرفات گذاشته بودند. از عمق وجودم ایثار و از خود گذشتگی آن ها را حس کردم. ایثاری که تنها راه قدردانی آن، ادامه دادن راهشان با بصیرت است. با چشمان بسته زیر لب گفتم: (شهدا برای همراهی آماده ایم) زمزمه ای شنیدم. زمزمه ی رزمندگانی که زیارت عاشورا می خواندند. چشم که باز کردم لاله ی سرخ رو برویم بودند. گونه هایم تر شد و فقط گفتم: لبیک یا حسین #یاد_و_خاطره_شهدا