برای مظلومیت شهدای شاهچراغ #برای_آرتین من مادرم. می‌دانم خیلی از بچه‌ها وقتی از دیدن غریبه‌ای مضطرب یا خجالتی می‌شوند، چهره فرومی‌برند در آغوش مادرشان. دیشب که آرتین روی تخت بیمارستان رو به دوربین خبرنگار گفت: «داشتیم سوار ماشین می‌شدیم که تفنگ زدن» و دیگر دلش نخواست حرف بزند، چشم‌های غمگینش را فرو برد میان ملحفهٔ تخت بیمارستان.آرتین نمی‌دانست دیگر هرگز آغوش مادری نیست که به آن پناه ببرد. می‌گویند آدم‌ها از چهارسالگی به بعد، خاطراتشان را به یاد می‌آورند. آرتین آخرین قنوت مادرش را به‌یادخواهدآورد. آرتین به دست‌های خودش نگاه خواهد کرد، دست‌هایی که امروز باندپیچی‌ شده‌اند و رد زخم‌ها بر آن‌ها خواهد ماند آرتین که نوجوان شود، از این روزها خواهد خواند. شاید رد توئیت‌ها، هشتگ‌ها، شعارها و فریادها را بگیرد. او خواهد فهمید که دستی که ماشه را سمت خانواده‌اش چکانده، به هزار دست دیگر که میهنش را ناامن و تکه‌پاره و محو می‌خواسته‌اند، متصل بوده. خواهد دید روزگاری نامردمی که خودشان را مردم جازدند، وطن را ناامن کردند و آخرین زیارت خانواده‌اش را خونین کردند. من مادرم، یک مادر مسلمان ایرانی. مشت گره می‌کنم از داغ آرتین. صدا بلند میکنم به دادخواهی برای آرتین. فریاد می‌کشم تا دنیا، درد آرتین را بشنود و چنگال خون‌چکان دشمنان آرتین را ببیند. دنیا بداند با مادران غیور ایرانی طرف است، مادرانی که در لالایی شبشان، قهرمان می‌پرورند. #برای_آرتین #برای_ایران_امن #یکصدا_ایران