داود: «لطف دارین. خدا را شکر. این لطف خداست.» بیات: «بگذریم. میخوام بگم که خدا خیرتون بده و انشاءالله از نفس گرم شما بتونیم شاهد تحول باشیم. راستش من مسئله شما رو خیلی مسئله پیچیده‌ای نمیبینم. شاخک داود و فرشاد تیزتر شد و با دقت بیشتری به حرفهای بیات گوش دادند. بیات: «وقتی دو تا تهمت در فاصله کمتر از 24 ساعت از هم مطرح میشه و هر دوتاش هم با عکس‌های نامرتبط هست، منظورم اینه که اون عکسا خیلی ربطی به شما نداره و درباره شما چیزی رو اثبات نمیکنه، بخاطر همین میشه فهمید که اولا شما هدفی! ینی شما هدفشون هستید. ثانیا جای دوری نیستند. ینی مال دور و برِ خودمون هستن که تونستن از این زاویه‌ها عکس بگیرن. ثالثا چندان حرفه‌ای نیستند و بیشتر میخوره که از جایی یا کسی خط گرفته باشن برای تخریب شما.» حرفهای خوبی بود. اما هنوز جای ابهام زیادی داشت. داود پرسید: «چرا من؟ بخاطر حرف و حدیث‌هایی که پارسال تو شبکه‌های منافقین علیه من مطرح بود و میخواستن یه جورایی منو جلوی نظام قرار بدن؟» بیات: «من اطلاع چندانی از این چیزی که گفتین ندارم اما با دو تا حادثه‌ای که برای این مسجد پیش اومد، و هر دو حادثه مال قبل از حضور شما به اینجاست، منظورم همون حادثه آتیش زدن در مسجد و شعارنویسی و گرفتن فیلم و بعدش هم که دوباره آتیش زدن فضای داخلی مسجد و اینا... فکر میکنم زدن شما فقط یک دلیل داشته باشه.» فرشاد با تعجب پرسید: «چه دلیلی؟» بیات جواب داد: «زدن این مسجد. ما اطلاعاتی داریم که منافقین زوم کردن روی مساجد تا تعطیل و خرابشون کنند و بتونن کمیته‌ها و هسته‌های خرابکارانه خودشون رو در محله‌ها فعال تر کنند.» داود گفت: «و من این وسط خرمگس معرکه شدم و از وقتی اومدم این نقشه اونا به فنا رفته و تصمیم گرفتن که منو بزنن تا مسجد رو خالی کنم و برم. درسته؟» بیات: «دور از جون شما. یه جورایی بله. البته این قوی ترین تحلیل و احتمالی هست که میشه مطرح کرد. شاید دلیل دیگه ای هم داشته باشه که هنوز ما ندونیم و اطلاع نداشته باشیم.» فرشاد: «خب اینجوری بنظرم کار هم سخت شد و هم آسون. از این نظر آسون شد که فهمیدیم ... به قول شما قوی ترین احتمال اینه که دو تا جریان تهمتی که پشت سر حاج اقا مطرح شده، از یه جا آب میخوره.» بیات: «اینطور به نظر میرسه. با شواهدی که عرض کردم.» فرشاد: «و از این نظر سخت شد که ما اگر بخوایم این مسجد رو حفظ کنیم، باید حاجی فعال بمونه و اگر بخوایم حاجی را حفظ کنیم، باید هواشو داشته باشیم.» بیات: «چون بعیده که این آخرین حَربه‌ای باشه که به خرج میدن. توصیه میکنم خیلی مراقب خودتون باشید. مخصوصا اگر قرار باشه که درازمدت اینجا بمونید.» داود که ذهنش مشغول شده بود گفت: «خب وقتی تهمت و حرف و حدیث مطرح میشه، پایگاه اجتماعی آدمو هدف قرار میدن. فکر کنم من تهِ تهمتی اخلاقی رو بهم زدن. البته تهمت مالی و اقتصادی هم تو بورسه که فکر نکنم فعلا بتونن چیزی پیدا کنن.» بیات سرش را پایین انداخت و برای لحظاتی سکوت کرد. داود و فرشاد متوجه سکوت معنادار بیات شدند. داود رو به بیات گفت: «برادرجان! میشه یه کم واضح‌تر بگین چی تو ذهنتونه؟ مثلا دیگه ممکنه چیکارم کنن؟ هان؟ دیگه چی میخوان بگن؟ مگر این که دیگه بزنن...» که یهو داود خودش هم سکوت کرد و از چشمان بیات خواند که بله، ممکن است بزنند. داود ادامه داد: «مگر این که دیگه بخوان بزنن و ناکار کنن. درست فهمیدم؟» #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

بیات نفس عمیقی کشید و گفت: «دور از جونتون. نه. بعیده. ولی شما خیلی مراقب باشید. بالاخره شما آدم موفقی هستید و جای یه عده از خدا بی‌خبر رو تنگ کردین.» بقیه‌اش تعارف بود. هم داود حدس زد که فحوای کلام بیات، هشدار است و هم بعدش به این نتیجه رسید که حتی فرشاد هم تاحدودی اطلاع داشته اما چون نمیخواسته خودش این نکته را مطرح کند و دلش نمی‌آمده که خطر را به داود گوشزد کند، گردنِ بیات انداخته تا او به داود بگوید. و داود ... اصلا داود نه، هر کسی که جای داود باشد به هم میریزد و هَنگ میکند! از سویی فکرش درگیرِ بساط عقد و عروسی و وصال به الهام ... و از طرف دیگر هشدار برای حفظ امنیت جانی و هشیاری در برابر یک مشت منافقِ مُزَلَّفِ نچسب! اما داود... تصمیمش را گرفته بود. مرد رفتن و کوتاه آمدن و جازدن و از این دست کلمات نبود. بخاطر همین، آخر صحبتش با بیات، وقتی بلند شده بودند و بیات میخواست خداحافظی کند، همانظور که داود دست بیات در دستش بود و به گرمی میفشرد، گفت: «انشاءالله ما فرداشب که شب میلاد امام حسن مجتبی است، همین جا جشن عقدمون هست. کارت دعوت نداریم. اما از شما و مادر بزرگوارتون و کلا با خانوادتون دعوت میکنیم که انشاءالله تشریف بیارین.» بیات که دید اصلا انگار نه انگار، بلکه داود قصد دارد با برگزاری مراسم عقدش در مسجد محله صفا و گرفتن یک جشن تاریخی در آن شهر، همه حاشیه‌ها را بشوید و ببرد، در حالی که دهانش باز مانده بود و ته لبخندی به لب داشت، گفت: «مبارکه حاج آقا. حتما خدمت میرسیم. این مدلیش ندیده بودیم تا حالا! مردونه و زنونه همین جاست؟» فرشاد که قشنگ داشت میخندید گفت: «نخیر! حاجی فکر همه جاشو کرده. مسجد مردونه است. خونه بغلی... خونه سلطنت خانم و اینا هم زنونه است.» سپس فرشاد رو کرد به داود و گفت: «راستی خانمم گفت از شما شماره خانمتون بگیرن تا ببینن کجا میخوان برن آرایشگاه؟ دوس دارن با عروس خانم و به خرج حاج آقا باشن.» داود هم نه‌گذاشت و نه‌برداشت و گفت: «نمیخوای خودتم با خودم یه سر بیایی سلمونی؟ یه خط بنداز لااقل! مهمون من!» 🔰شب عروسی اول بگویم که آن شب قرار بود که احمد و صالح، همه بچه‌ها را بپیچانند و با خود به گلزار شهدا ببرند و مثلا افطاریِ وحدتِ دو تا تیم بدهند. اما مگر میشود سرِ بچه‌های پایین را شیره مالید؟ مگر میشود شب عقد کنان باشد و آنها را قال گذاشت؟ مگر میشود خبری در محل باشد و به آنها بگویید خبر خاصی نیست؟! مگر دوران قدیم است که هر وقت خوارمادرمان می‌خواستند به بازار و یا خرید بروند، می‌گفتند «ما بریم دکتر و آمپول بزنیم و بیاییم.» ؟ مگر آن دوران است؟ نخیر آقا. دوران عوض شده و بچه‌ها روشن‌(بخوانید هیولا)تر از دوران من و شما هستند. نشان به آن نشان که احدی از بچه‌ها سوار اتوبوس نشد و همه بسانِ سروقامتانِ در برابرِ بادهای خزان ایستادند در مسجد تا ببینند چه خبر است آن عروسیِ کَذا؟! ابتدا اجازه بدهید سری به خانه سلطنت و مملکت بزنیم. از عصرش شروع میکنم. سلطنت و مملکت و گوهر و سه چهارتا از خودشان عتیقه‌تر، معصومه‌خانمی که قبل از انقلاب آرایشگر بوده اما با پیروزی شکوهمند انقلاب، ایشان هم شکوهمندانه توبه کرد و به جای «زَری بَزَک» به «حاج خانم معصومه» ارتقای مقام پیدا کرده بود و با همان برند شوهر نموده بود، را دعوت کردند به خانه سطلنت و مملکت تا آنها را خصوصی بیاراید. از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان، معصومه خانم دور از چشم آقاشان گاهی بخاطر دل خودش هم که شده، صورت این و آن را بند می‌انداخت. اما به حکم سلطنت، آن روز آمده بود که از آن چهره‌های دهه بیست و سی، مانکن‌های دوران اعلی حضرت همایونی بسازد و بتراشد. البته که معصومه هم اهل غش در معامله نبود و تمام هنرش را به سرپنجه‌هایش سپرد تا آن پیردختران را بسانِ الهام بیاراید. البته که حفظ سلسله مراتب از اوجب واجبات در این امر بود. ابتدا تیمسار سلطنت را بندی انداخت چه انداختنی. پوست صورت سلطنت را کرد لنگه پوست هلو. به جان عزیزتان قسم همان بند کافی بود اما به صورتش صابونِ مارکِ عروس زد و گفت برو در برابر آفتاب بنشین تا اندکی بُرُنزه شود و سپس با دو تا صافکاری و نقاشی کار را دربیاورم. نفر بعد، مملکت خانم بود. مملکت قشنگ مشخص بود که از دورانِ جاهلیتِ جوانی‌ به پوستش میرسیده. در احوال و اخبارش آمده که در دهه دوم و سوم و بلکه حتی چهارم زندگی اش، هفته ای دو سه بار پوست خیار و پوست سیب قرمز و گاهی پوستِ نازکِ میوه‌های تابستانی روی پوست صورتش می‌انداخته و دو سه ساعت به همان حالت میخوابیده تا قشنگ جذب کند. یعنی وقتی که کسی نمیدانسته ماسک چیست؟ ماسک طبیعی می‌انداخته بزرگوار! لذا با یک دور بند انداختن، صورتش شد ماه! اصلا چرا ماه؟ ماه هم دو سه تا لک و لوک دارد. از ماه هم قشنگ‌تر شد. #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

و اما گوهر خانم! گوهر که بالاخره هنوز متاهل بود و دلش به نیمچه توجه آقاغفوربی‌اعصاب خوش بود، انگیزه‌ای ورای از انگیزه‌های آن پیردختران داشت. اما با ترس و لرز به معصومه خانم گفت: «قربون دستت برم فقط حواست باشه‌ها. آقامون خیلی حساسه. سرخاب و سفیدابش کمتر کن. باشه؟» معصومه خانم پرسید: «بند چی؟ لابد غفور با بند هم مخالفه. آره؟» گوهر آرام که آبرویش نرود گفت: «اتفاقا صاف دوس داره. فقط گفتم سرخاب کمتر باشه که بتونم شب برگردم خونه.» همین طور که سلطنت و مملکت بُرنزه میکردند، اما انگار نباید لیچار خونِشان می‌افتاد. سلطنت میگفت: «والا خوش به حالشون.» مملکت پرسید: «کیا خواهر؟!» سلطنت: «آخوندا. به خدا. حتی عروسیشونم میارن تو مسجد. نه پول تالار میدن نه پول محضر. تازه کارت دعوتم ندارن. زنونه هم که آوردن خونه ما. لابد پذیرایی هم با همون افطار همیشگی میخوان یکیش کنن و بگن مهم اینه که اول زندگی باصفا و قناعت شروع بشه!» مملکت هم آتیشش را زیادتر کرد و گفت: «گل گفتی خواهر! لابد توقع پاکت و زیرزبونی هم دارن. اُرگ و بساط خوندن هم که نمیارن. ما هم بعد از عُمری یه جشن عقد داریم میریم، لابد باید از اول تا آخرش چادر سرمون باشه و مثل مجلس ختم بشینیم که یه وقت به زنای آخوندا برنخوره. نه شعری نه دستی نه هلهله‌ای. همش هم برن و بیان و بگم برخاتم انبیا محمد صلوات!» این را که گفت، همه خانم‌ها بلند صلوات فرستادند. مملکت هم زیر لب به خودش و سلطنت گفت: «نگا خداوکیلی با کیا شدیم هشتاد میلیون نفر؟ کی گفت صلوات بفرستید که اینا صلوات فرستادند؟ ایش... خِرِف‌ها» از عصر بلندگوهای مسجد کار میکرد و انواع مداحی‌های شاد پخش میکرد و هر از نیم ساعت یکی از کسبه که اسمش نصرالله بود و مغازه روغن فروشی داشت، چشم احمد و صالح را دور دیده بود و انگار از پشت بلندگو رفتن خوشش آمده باشد، مداحی را قطع میکرد و پشت بلندگو میگفت: «بسم رب الشهدا و الصدیقین!! اهالی محترم محله صفا. امشب شب تولد امام حسن هست. به همین مناسبت، حاج آقا مجلس عقدی ترتیب دادند که از همه شما پیر و جوان و ریز و درشت و خواهر و برادر دعوت به عمل می‌آید. دیر نیایید. افطار هم میدن. فاتحه مع الصلوات!» همین قدر فارغ از دو جهان بود بنده خدا. حتی یکبار جوان‌های محل سر به سرش گذاشتند و خیلی جدی کاری کردند که پشت بلندگو برود و بگوید: «بسم القاصم الجبارین!! اهالی محترم محله صفا! . امشب شب تولد امام حسن هست. به همین مناسبت، حاج آقا مجلس عقدی ترتیب دادند و گفتند زری بزکِ ملقب به معصومه‌خانم در خونه سلطنت خانم بشینه تا افراد بی‌بضاعت و تحت پوشش کمیته و بهزیستی را به صورت کاملا رایگان بند و بزک بنماید. از همه شما ... از همه خانم‌ها دعوت به عمل می‌آید.» آخرش هم صدایش را پشت بلندگو بلندتر کرد و خطاب به همسرش که چهار پنج تا کوچه آن طرفت‌تر در خانه بود گفت: «سیمین پاشو بیا که گفته نفر بعدی نوبت تو هست. سیمین شُنُفتی؟» خب تصور بفرمایید همه آن رخدادها به صورت پخش مستقیم در محله اتفاق بیفتد. از دعوت همگانی مردم به روش دوران دفاع مقدس تا نوبت بزک گرفتن برای زاغه نشینان و اقشار کم درآمد! یعنی تا غروب آبرو و حیثیت برای داود و الهام نگذاشت این نصرالله روغن‌کِش! 🔰پارک وسط محله اما در میان آن شلوغی و برو و بیا و شور و هیجانِ عروسی که در محله راه افتاده بود و زن و مرد و پیر و جوان خوشحال بودند و میخندیدند و خودشان را برای عروسی حاج آقا آماده میکردند، غلامرضا و آرش در پارک نشسته بودند و حرص میخوردند. غلامرضا روی چمن نشسته بود و آرش هم به موتورش تکیه داده بود و صدای شیرین کاری های نصرالله مثل پُتک به مغزشان میخورد. غلامرضا که یک نخ کبریت در دهانش بود و با زبانش با آن بازی میکرد، همین طور که مثل خر در گل گیر کرده بود گفت: «ریدی تو هم با این عکس و مَکسات. چی شد؟ این که داره عروسیشم بیخ گوشیمون میگیره. یه محله هم دعوتن که شب بیان وسط و تاب بخورن و بالا و پایین بندازن واسش. چی شد اون همه اِدِعات؟» آرش که رنگ صورتش از فشار و عصبیت مثل خون شده بود گفت: «درستش میکنم. نمیذارم اینجوری بمونه. این ناکِس فکر کرده من کم میارم.» غلامرضا: «خفه کار کن بابا! تو اگه بیل زن بودی، نمیگم این محله رو، باغچه خودتو لااقل بیل میزدی پَلَشت. فقط گنده گویی میکنی و تهش هم هیچی به هیچی!» تو همین افکار اعصاب خردکن بودند که دوباره صدای فضاحت‌بارِ نصرالله به گوششان رسید که میگفت: «بشتابید بشتابید! مجلس عقدکنون حاج آقا داود خودمان. امشب به صرف افطار و نمازجماعت و تعقیبات بعد از نماز و آب جوش و زولبیا بامیه و جاری شدن خطبه عقد و شعارهای انقلابی و در آخر سر برنامه را با دعای افتتاح و خدایا خدایا خاتمه خواهیم داد. منتظر قدوم سبزتان هستیم. ستاد برگزاری عقدکنون حاجی داود و بانو!» رمان #یکی_مثل_همه۳ ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour

حالتون چطوره؟😂

سیمین شنفتی 🙈🙈 🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣

رفقا ی سوال!🧐 فرداشب و پس فردا شب که شب شهادت نیست. درسته؟ پس میشه ادامه عروسی را گذاشت؟

سلام رفقا طاعات و عبادات قبول ان‌شاءالله پس از مشورت با کارشناسان و اساتید و همچنین جمع بندی نظرات شما، چون متن داستان حاوی مطلب خاصی نیست و تحت هیچ شرایطی حرمت این شبها را زیر سوال نمی‌بره و بی‌احترامی محسوب نمیشه، تصمیم بر آن شد که ان‌شاءالله مطابق هرشب ادامه بدیم. از همه عزیزان که در این مشورت سهیم بودند تشکر میکنم.🌱

یااباعبدالله ... @Mohamadrezahadadpour

موسیقی متن داستان #یکی_مثل_همه۳

بسم الله الرحمن الرحیم 💞 #یکی_مثل_همه۳💞 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی 💥 «قسمت هجدهم» 🔰آرایشگاه بانوان خانواده داود به همراه خانواده الهام و همچنین عاطفه‌خانم و زینب خانم(همسر آقای مهدوی) به آرایشگاه رفتند. با این که داود تاکید کرده بود که بخاطر حفظ حرمت مسجد و هجوم میهمانانی که دارند، کار عروس و آرایشگاه خیلی سنگین و رنگین انجام بشود اما مگر هاجر و دخترش گذاشتند؟ وقتی آرایشگر، کاتالوگِ عروس‌ها را جلوی الهام باز کردند، قبل از این که الهام انتخاب کند، هاجر و نیلو(دختر هاجر) دست گذاشتند روی آخرین ورژن میکاپِ عروس! نیره خانم گفت: «هاجر! نکن دختر! مگه نشنیدی داداشت چی گفت؟ بذار هر کدوم خودِ الهام خانم انتخاب کرد. بیا این ور. بیا ببینم.» نیلو: «نَخَیرم! عروس خودمونه. باید قربونش برم چشم‌بترکون باشه.» نیره خانم که داشت جلوی خانواده الهام و عاطفه و زینب آب میشد، چشم‌غُره‌ای به هاجر و دخترش انداخت و گفت: «هیییس. بذارین خودشون انتخاب کنن.» سپس رو کرد به الهام و گفت: «الهی قربونت برم شما بگو! چی دوس داری؟ چیکار کنه؟» الهام که تازه از اصلاح ابرو و صورت فارغ شده بود، گفت: «والا آقاداود گفتند ملایم باشه. نظر خودمم همینه. اگه شما صلاح بدونین، چون نمیخوام لباس عروس بپوشم، آرایشم ملایم باشه بهتره.» عاطفه و زینب هم کارهای اداری و اولیه را تمام کرده بودند. زینب خانم قصد آرایش نداشت و از ادامه مراحل انصراف داد و سنگین و رنگین نشست. اما عاطفه بدش نمی‌آمد که حالا که بله، یه کم آره. هم‌زمان با الهام که زیرِ کارِ آرایشگرِ اصلی بود، عاطفه و هاجر و نیلو هم نذاشتند به دلشان بماند و کردند آچه باید می‌کردند. و اما المیراخانم! و ماادرک ماالمیراخانم! «وَ إِنْ يَكَادُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَيُزْلِقُونَكَ بِأَبْصَارِهِمْ» از لحظه‌ای که بزک کرد! و امان از آن لحظه ای که وقتی بقیه او را دیدند و «لَمَّا سَمِعُواْ ٱلذِّکر» از تعاریف و تمجیدات ریز و درشتِ آرایشگاه. از وا ماندن دهان نیره و دختر و نوه‌اش تا خنده و ذوقِ زینب خانم و عاطی‌خانم و الباقی! الهام وقتی دید جُملگان اندر خمِ موهای افشان و گونه‌های پریوشِ المیرا در آن رخت و جامه دلبرا مانده‌اند، خنده‌اش گرفت و گفت: «مامان میخوای من نیام؟! آخه اینجوری همه مامانِ خوشکلمو با عروس اشتباه میگیرن!» زینب‌خانم که داشت جلوی خنده‌اش میگرفت، گفت: «مامان شما ماشالله ذاتا خوشکله. مادرشوهرم میگفت اون وقتا درِ دبیرستان مامانت و اینا، پسرا فقط واسه المیراجون نامه و گل مینداختن. ماشاالله. ماشاالله. چشمام کفِ پاشون. تو هم ماشالله لنگه مامانتی. مادر و دختر به هم میایید.» و عاطی‌خانم با خنده گفت: «الهام جون حسودی نکنیا اما تعارف چرا؟ ما الان بیشتر عاشق مامانت شدیم. کاش عروسی مامانتم بودیم.» المیراجون که داشت جلوی آیینه، طاووس‌وار آخرین چِک و بررسی‌ها را میکرد گفت: «ای‌بابا. خجالتم ندین تو رو خدا. دو هفته است باشگاه نرفتم پُف کردم.» و عاطی که انصافا شوخ‌طبع جمع حاضر بود فورا جواب داد: «شما اگه دو سه سال هم باشگاه نرین، ما در کنار شما احساس جوجه اردک زشت میکنیم.» این را که گفت، همگی زدند زیر خنده. المیرا وسط خنده بقیه گفت: «دور از جون. قربونتون برم.» #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

🔰مسجد صفا هر چند دیر شده بود اما بالاخره فرشاد و داود به داد مسجد رسیدند و توانستند بلندگو را از نصرالله روغن‌کِش بگیرند و دو تا مداحی و سرود پخش کنند. داود به صالح گفت: «چرا بلندگو رو از این نگرفتی؟ همه اهل محل دارن میخندن.» صالح قسم خورد و باخنده گفت: «خدا شاهده من و احمد تلاشمون کردیم اما نشد. عصاشو گرفته بود بالا و هر کس به سیستم صوتی نزدیک میشد میزد تو سرش.» داود رو به فرشاد کرد و گفت: «حاجی من اصلا تمرکز ندارم. همه چی ردیفه؟» فرشاد باخنده گفت: «والا تجربه اولمه که میبینم مراسم عقد تو مسجد میگیرن. نمیدونم باید چی ردیف میکردم. ولی آره. راستی پدرخانمتون گفتن که پونصد تا بسته آماده کردن و غروب میرسه به مسجد.» داود: «بسته چی؟ شام؟» فرشاد: «نه حاجی. شام که گفتن ظاهرا هفتصد پُرس آماده شده و اون جداست. این پونصد تا میوه و شیرینی و آب معدنی به صورت پَک آماده کردند.» داود: «خدا خیرش بده. آره. دیروز گفت فکر پذیرایی نباش.» احمد گفت: «کلی هم نذورات داریم. بذاریم واسه فرداشب؟» داود: «اگه نذر مخصوص نکردن که حتما واسه شب ولادت امام حسن باشه، آره. زیاده. ماشالله نعمت فراوونه. بذارین واسه فرداشب.» صالح: «اینجوری سه شب به طور مفصل پذیرایی داریم. واسه لیالی قدر هم خدا کریمه.» داود رو به صالح پرسید: «تو آماده‌ای؟» صالح جواب داد: «آره.» که گردن کشید و نگاهش به بیرون افتاد و گفت: « بچه‌ها اونجارو ... حاج آقا تشریف آوردند.» حاج آقا خلج دقایقی قبل از غروب وارد مسجد شدند. سیل جمعیت در مسجد موج میزد. با آمدن حاج آقا، جمعیت بیشتر شد و به همراه حاج آقا چند نفر از مسئولین و روحانیون و یکی دو نفر از نیرو انتظامی هم حضور داشتند. داود همین طور که میخواست بلند شود و به طرف حاجی خلج برود، وسط جمعیت، ناگهان چشمش به پدر پیرش خورد. از یک در داشت حاج آقا می‌آمد. از طرف وضوخانه هم داود چشمش به اوس مرتضی خورد و دید وضو گرفته و میخواهد به طرف صحن مسجد بیاید. اما بخاطر جمعیت، اوس مرتضی متوجهِ داود نشد و فقط چشمش به حاج آقا و اون جمعیت افتاد. داود حرکت کرد. با حرکت داود، احمد و صالح و فرشاد و چند تا دیگه از بچه ها هم دنبالش راه افتادند. اولش همه فکر کردند که داود می‌خواهد مستقیم به طرف حاج آقا خلج برود. اما داود وسط راه مسیر کج کرد و مستقیم به طرف پدرش رفت. تا به پدرش رسید، با این که معمم بود و زمستان هم بود و زمین مسجد هم یک مقدار نم داشت اما داود به زمین نشست و به پای پدرش افتاد و پای پدرش را بوسید. همه به آن صحنه نگاه میکردند. هر کسی اوس مرتضی را نمی‌شناخت، آن لحظه شناخت. اوس مرتضی پسرش را از زمین بلند کرد و او را به آغوش کشید. وقتی از آغوش هم جدا شدند، داود که گوشه چشمش تر شده بود، رو به پدر گفت: «خوش اومدی پدرجان. از صبح چشمم به در بود که ببینمت.» اوس مرتضی گفت: «کار مردم دستم بود. اول صبح مادر و خواهرت راهی کردم و عصر خودم راه افتادم.» داود چشمش را پاک کرد و گفت: «قربون قدمت. بفرما.» این را گفت و با پدرش خدمت حاج آقا خلج رسیدند. وسط غُلغله جمعیت. داود و پدرش دست حاج آقا را بوسیدند. سپس داود پدرش را معرفی کرد و گفت: «معرفی میکنم، جان و سرور و تاج سرم، حضرت پدرم هستند.» حاج آقا خلج رو به اوس مرتضی کرد و گفت: «خدا را شکر که شما را میبینم. ضمنا اینم عرض کنم که اگر با علم به حضور شما، پسرتون اول به طرف من آمده بود، خدا میدونه سلب توفیقات میشد. اما چون اول به پای شما افتاد و به شما ادب کرد، شک نکنید که خدا از نسل و ذریه اش علما و صلحا و شهدا مقدر میکنه ان‌شاءالله.» وقتی حاجی خلج این را گفت، هر کس آن دور و اطراف بود و این جمله را شنید، همگی «انشاءالله» گفتند. خلاص. معتقدم داود همانجا خوشبخت شد. قبل از وصال به الهام خوشبخت شد. چرا که داود با یک حرکت دلی اما سنجیده، مسیرش را به طرف پدرش کج کرد و جلوی چشم همه به پایش افتاد، خودش و نسلش را با آن ادب و الهی آمین گفتن پدرش آباد کرد. #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

🔰خیابان نزدیک غروب بود. آقاغفور مطابق همیشه که در حال رانندگی و جابجا کردن مسافر بود، وقتی مسافر آخری را پیاده کرد، یک نفر سرش را به طرف غفور خم کرد و گفت: «دربست!» غفور ایستاد و آن بنده خدا در حالی که ماسک به دهانش داشت، سوار ماشین شد و آدرس دو تا چهارراه آن طرف‌تر را داد. غفور که بخاطر قرص‌هایی که میخورد، روزه نمیرفت، وقتی مسافرانش کم بودند، یک نخ سیگار میکشید. همین طور که نخ سیگارش را روشن کرد، مسافری که سوار کرده بود گفت: «شما آقاغفور هستین؟» غفور: «نوکرم آقا. شوما؟» -منو نمیشناسید. ولی ما به شما ارادت داریم. غفور نیمه سیگارش را دور انداخت و گفت: «آقایی. کوچیک شماییم.» -لطفا همین بغل نگه دارین. -چشم. تا نگه داشت، یک موتور سوار آمد و با کلاه کاسکتی که داشت، جلوی ماشین غفور توقف کرد و موتورش را خاموش کرد. مسافر کارت شناسایی‌اش را از جیبش درآورد و رو به غفور گرفت و گفت: «بیات هستم. از پلیس فتا.» غفور که دستپاچه شده بود، نگاهی به کارت انداخت. نگاهی به موتوری انداخت. آب دهانش را قورت داد و گفت: «مخلص آقا. جونم؟» بیات ماسکش را برداشت و گفت: «بزرگوارید. معمولا همکاران ما یه مدل دیگه با بقیه ملاقات میکنند. اما چون شما شاکی خصوصی دارین، و کسی که آبروشو بردین، تاکید کرده که شما رو اذیت نکنیم، الان و اینجا داریم حرف میزنیم.» غفور با تعجب و چاشنیِ ترس پرسید: «من آبروی کیو بردم؟!» بیات گفت: «شما میدونستین که عکس مدرک محسوب نمیشه و آقاداود میتونه بخاطر چندتا عکسی که دست گرفتین و رفتید مسجد و آبروریزی راه انداختین، از شما اعاده حیثیت کنه و چندین سال شما رو به زحمت بندازه؟» غفور گفت: «من شاکی ام! اون با بچه من...» که بیات حرفش را تغییر داد و جدی تر گفت: «میتونی همینو اثبات کنی؟ اگر میتونستی تا الان صد بار دادگاهیش کرده بودی و پدرشم در میاوردی! غیر از اینه؟» غفور گفت: «اما من از اون عکس دارم. همه دارن.» بیات گفت: «این که وقتی دو قدم با پسر شما راه رفته، از رو محبت دستشو گرفته و موفق بوده که نوجوون‌ها را به مسجد جذب کنه، باعث این تهمت و حرف غلط شده؟» غفور هیچی نگفت. بیات: «اما شما مرتکب جرم شدید. آبروریزی کردید و تهمت زدید. میخواین همین الان با آقاداود تماس بگیرم و بگم فردا قانونی اقدام کنه و علیه شما طرح شکایت کنه؟» غفور فقط به بیات زل زد. زیر لب «لا اله الا الله» گفت و دستی به سر و صورتش کشید و کمی شیشه ماشین را پایین کشید. بیات گفت: «حاج آقا دل بزرگی داره. اگه چنین چیزی به من گفته بودید، به روح داداشم از شما شکایت میکردم و پای همه چیزشم وایساده بودم.» غفور که مشخص بود شکسته، در حالی که کمی صدایش میلرزید گفت: «خب حالا باید چیکار کنم؟» بیات گفت: «آفرین. حالا شد. اون عکسا رو از کجا آوردید؟ لطفا نگید پشت برف‌پاک‌کن ماشینتون گذاشته بودن و نمیدونین اون عکسا از کجا اومده.» غفور گفت: «همون شب... وقتی مهربان اومد خونه، یه پاکت دستش بود که اون عکسا داخلش بود.» بیات: «مهربان نمیدونست تو اون پاکت چیه؟» غفور: «نه. سرش با چسب بسته بود. باز نشده بود.» بیات: «نپرسیدی از مهربان که اون عکسا از کجا آورده؟ کی بهش داده؟» غفور: «راستش... من ناراحتی اعصاب دارم... پرسیدم ... نمیدونم ... شایدم نپرسیدم ... یادم نیست.» بیات: «بسیار خوب. خب الان مهربان کجاست؟» #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

🔰خانه سلطنت خانم اذان گفته بودند. از پشت بلندگو داشتند تعقیبات و دعای «یاعلی و یا عظیم» می‌خواندند. صدای جمعیت و همهمه بچه ها با صوت زیبای صالح درهم آمیخته و صدایش همه محله را برداشته بود. از این طرف، خانه سلطنت خانم هم شلوغ پلوغ بود. وسط این گیر و دار، سروش با دو تا بسته بزرگِ ساندویچ فلافل و دو سه تا دوغ نعنایی بزرگ، و البته کمی شیک تر از شبهای قبل، به سر کوچه سلطنت خانم رسید. وقتی چشمش به شادی افتاد، دید برخلاف شبهای قبل، شادی آن شب یک چادر رنگی پوشیده و یک روسری قشنگ فیروزه‌ای به صورت لبنانی بسته و استثنائا عینکش را هم آن شب برداشته است. سروش که داشت دلش غش میرفت، ساندویچ‌ها را جلوی شادی گرفت و همین طور که به صورتش زل زده بود گفت: «بفرما شادی خانم. مبارکه.» شادی با تعجب و در حالی که سرش پایین انداخته بود گفت: «اما ما که برای امشب سفارش ساندویچ نداده بودیم. آهان. نکنه نذر دارین. درسته؟» سروش چه میدانست نذر چیست؟ اصلا خبر از این حرفها نداشت. با دستپاچگی گفت: «آره آره... همون... نذر دارم... نذر خوبه؟ راستی میگم خبریه؟ ماشالله نو نوار کردین و همه جا برو و بیاست و ...» شادی همین طور که ساندویچ‌ها را میگرفت گفت: «آره. عقدکنون حاج آقاست. شما هم برین. برین مسجد. خوش میگذره.» سروش که دست و پایش را گم کرده بود گفت: «عقدکنون ... مبارکه ... حاج آقا؟ عجب ... گفتین مسجد؟ چشم ... راستی اینا رو یه جور دیگه درست کردم. امتحان کنین اگه خوشتون اومد از حالا اینجوری براتون درست کنم.» شادی جواب داد: «به هر حال ممنون. خدا قبول کنه. ایشالله حاجت روا بشین.» این را گفت و همانطور که سرش پایین بود خدافظی کرد و رفت. اما سروش وسط کوچه خشکش زد و به رفتن شادی زل زده بود. شادی لاغراندامِ نسبتا کوچولویِ دبیرستانیِ باشرم و حیا با آن چادررنگی و روسریِ فیروزه‌ای و البته آه از چشمانِ بی عینکش که دل سروش را بُرد با خودش. برای عاشق، یک حائل هم از معشوق کمتر شود، یک حائل است. ولو برداشتن یک عینکِ قاب سیاهِ نمره هفتاد و پنج صدمِ آستیگمات باشد. همانقدر جذابترش میکند آن فتانه را برای صیدی که در دام ناخواسته‌اش افتاده. برای اولین بار بود که کسی به سروش میگفت«ایشالله حاجت روا.» و سروش چقدررررر حالش از آن دعا خوب بود اما دلش خرابتر از هر شب. همین طور ناخودآگاه که از سرکوچه سلطنت خانم فاصله میگرفت، وسط آن همه مردم و رفت و آمد، به زبانش آمده بود که «اگه به من وفا کنی... حاجتمو روا کنی... بین تموم عاشقات... نذر منو ادا کنی... به پات میشینم شب و روز ... تا با تو عمرو پیر کنم...» و همین طور که میرفت، از سر کوچه پیچید اما با جمعیت، بُر خورد و رسید به در مسجد و انگار خدا به بهانه مراسم داود اما با دعوت و تعارف سردستیِ شادی خانم، اولین بار پایش را به مسجد باز کرد. سروش آخر جمعیت، در آن سرما و نمِ هوا نشست بلکه بتواند با بُغضی که در گلو و شوری در دلش داشت، حاجتش را همان شب بگیرد و خدا لوتی گری کند و حاجت‌روا بشود و دوباره شادی را به آن قشنگی ببیند. بگذریم... صالح چه کرد آن شب... فنر کمر و زانوانش را به طول و عرضِ دو برابرِ قامتش بالا و پایین میکرد و جمعیت را مکرر با خودش از زمین و زمان میکَند و به آسمان میبُرد و دوباره به زمین و سپس به آسمان و... روز عادی وقتی خلج به او اذن میدان نداده بود، آنگونه میکرد. چه برسد به آن شب که علاوه بر اذن میدان، فرمان مبسوط الید و آتش به اختیارش تبدیل به حکم رفع قلم شده بود و انگار به او گفته بودند فکر کن شب آخر عمرت است و کم نگذار! کم نگذاشت بزرگوار. بلکه یک چیزی هم بیشتر گذاشت. آن قدر بیشتر که آقایان و حضار در مسجد کف میزدند و بانوان حاضر در خانه سلطنت‌الدوله هلهله مکرر و مستدام سر داده بودند. البته گزارش شده که فقط هلهله نبوده و اوقاتی که چشم زینب خانم را دور میدیدند ... بگذریم ... اجماعا صلوات! رمان #یکی_مثل_همه۳ ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour

همینم خدا را شکر اندازه همین، برای هر کسی لحظات خوبی به وجود آمده، التماس دعا دارم

✔️ در صفحه تقدیم کتاب #یکی_مثل_همه۳ نوشتم 👇 تقدیم به همه همسران مظلوم و باحیا و باوقار طلاب و فرزندان عزیزشان علی الخصوص بانوانی که همسرانشان از طلاب و روحانیون مبلّغ و جهادی هستند و سالها با تحمل انواع محرومیت ها و مظلومیت‌ها در روستاها و شهرها و شهرکها به تبلیغ امر دین مشغولند. سایه همه‌شان مستدام و اجرشان با بی‌بی دو سرا حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا سلام الله علیها

در خاطرات زندگی امام خمینی (رحمت الله علیه) نقل میکنند که ایشان به یکی از خانم های خانوادش فرموده بودند که فلانی حاضری با من معامله ای کنی ؟ حاضری من ثواب تمام عبادت های عمرم رو بهت بدم و تو ثواب بچه داری و یک شب بیدار بودن و و نگه داشتن فرزندت رو به من بدی ؟؟؟ یک شب بچه داری یعنی … پا رو خودت گذاشتی … پارو نفست گذاشتی … فقط فکرت به او بود… خانه دار بودن چیز کم ارزشی نیست ! 👈 عبادت من و امثال من ، نه. بلکه عبادت امام خمینی ! همین قدر بزرگ و باارزش و قیمتی. @Mohamadrezahadadpour

علیکم السلام اطلاع ندارم اتفاقا چند نفر از دیگر عزیزان هم پرسیدند. ان‌شاءالله بخیر بگذرد. اما من با این مشکل دارم که شما گفتید که نمی‌دونید حکم حق است یا ناحق؟! خب وقتی اطلاع کافی ندارید، به ارکان و حکم دستگاه قضا باید اعتماد کرد. و الا سنگ روی سنگ بند نمی‌شود.

تازه نصفش سانسور کردم 🙈 و الا ... بگذریم صلوات ختم بفرمایید

اتفاقا خیلیا گفتند محبت دارید اگر کوتاهی از ماست که نکات ریز و ظریف تبلیغی و تربیتی و سیاسی و... کمتر مطرح شده، بسیار شرمنده ايم خدا ما را ببخشد

✔️ آیا می‌دانستید که مراسم چهلم شهدای قم وتبریز در روز ۹و۱۰ فروردین ۵۷ دراوج حکومت ستم شاهی درمسجد جامع جهرم برگزار گردید؟ پس از دو روز عزاداری و سخنرانی در مسجد، پس از مراسم جمعیت با سردادن شعار درسطح شهر و برخورد نیروهای نظامی با آنان، تعدادی دستگیر و خانم معصومه زارعیان شهید شد و چند نفر مجروح شدند. یاد همه شهدا علی الخصوص شهدای انقلاب گرامی باد🌷 شادی روحشان صلوات @Mohamadrezahadadpour

پیشنهاد میکنم حتما کتاب سفرنامه کربلا را که سال‌ها پیش نوشتم مطالعه کنید. این کتاب اینقدر کامل هست که از قدم به قدم این سفر میتوانید استفاده کنید.

بروزرسانی #اپلیکیشن آثار حدادپور جهرمی👆 لطفا از نسخه جدید استفاده کنید. 🔺 تغییرات نسخه جدید : +استفاده از کتاب های آفلاین هنگام باز کردن اپلیکیشن + رفع ایراد ثبت و نمایش یادداشت +ذخیره تنظیمات فونت و تم صفحه مطالعه +تغییر رنگ قسمت پایین صفحه مطالعه کتاب در رنگ تیره +رفتن به صفحه بعد یا قبل با کشیدن انگشت روی متون صفحه +نمایش مدت زمان استفاده از کتاب ها قبل از خرید کتاب + نمایش مدت زمان استفاده از کتاب در سبد خرید + نمایش اعلان برای جواب پاسخ پشتیبان +رفع مشکل اضافه یا حذف کردن کتاب ها به سبد خرید +رفع مشکل نمایش کامل سبد خرید +اضافه شدن جستجو صفحه در قسمت مطالعه کتاب +اضافه شدن قسمت جستوجو کتاب ها +و رفع ایرادات جزئی... ➖ اگر به هرگونه مشکلی در زمان استفاده از نرم افزار برخوردید، لطفا به این صفحه پیام بدید: @Mahanrayan1

⛔️ افشاگری "شهریار آهی"، مشاور سابق ربع پهلوی: دستگاه ماهر اطلاعاتی جمهوری اسلامی در تیم رضا پهلوی نفوذ کرده‌اند! 👈 این سخن👆 شما را به یاد کتاب #تقسیم و ماجراهای دختر و پسری که در سطوح بالای پهلوی و منافقین نفوذ کردند نمی‌اندازد؟😉 تا جایی که عامل نفوذی ما با عامل موساد در پایین تخت‌خواب دختر ربع پهلوی ملاقات کرد. #ارتقاء_ضریب_هوش_امنیتی #کتب_امنیتی #تقسیم #حیفا۲ ✍ کانال #حدادپور_جهرمی @Mohamadrezahadadpour

رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَ هَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً [هب لنا کربلا] ؟؟!!😳😐 شما اسم تغییر دادن آخر یک آیه از قرآن کریم در مداحی را چه می‌گذارید؟ #سعید_حدادیان #محمد_حسین_حدادیان @Mohamadrezahadadpour https://virasty.com/Jahromi/1711811062215199879

موسیقی متن داستان #یکی_مثل_همه۳