موافقید امشب #تقسیم نداشته باشیم و به جاش درباره بازی امروز صحبت کنیم؟😎

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸تقسیم🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی ««قسمت سی و هفتم»» اوضاع لحظه به لحظه ملتهب تر میشد. خبر خودسوزی یک خانم جلوی چشم ماموران نیروی انتظامی و عکس و فیلمی که جماعت حاضر در صحنه گرفته بودند اینقدر در فضای مجازی زیاد شده بود که حد و حساب نداشت. کانال ها و گروه های زیادی آدرس بیمارستانی که جنازه اون مادر در اونجا بود را پخش کردند و از مردم خواستند به طرف بیمارستان بروند و اوج حرکت اعتراضی رو در اونجا به نمایش بذارند. خیابون های منتهی به بیمارستان خیلی شلوغ شده بود. صدرا داشت با حداکثر سرعت میرفت. براش یه جورایی حکم مرگ و زندگی داشت. نشده بود تا حالا یکی به این راحتی از دستش در بره و مثل ماهی یهو جیم بشه. وقتی رسید به بیمارستان، دید مملو از جمعیته. به درب اصلی نزدیک نشد. همین جوری که سوار موتور بود، آروم آروم دورِ جمعیت میچرخید و خیلی با دقت دنبال یه راه خاص میگشت. میدید که جمعیت داره شعار میده و انواع و اقسام توهین ها رو به زبون میارن. تا اینکه دید یکی دو تا ماشین مدل بالا وارد کوچه کناریِ بیمارستان شدند. صدرا هم آروم آروم دنبالشون رفت. دید یه درِ ماشین رو در ضلع جنوب غربی بیمارستان هست که تابلو نداشت و به هر کسی اجازه ورود نمیدادند. صدرا موتورش گذاشت یه جای دور از چشم. قفلش کرد و راه افتاد. اطرافش می پایید. تا اینکه چشمش خورد به یکی از ماشینایی که همون جا پارک شده بود. کنار فرمون ماشین، یه پوشه بود که روش نوشته بود آزمایشگاه. پایینش هم مهر یه خانم دکتر بود به نام خانم دکتر کوهستانی. نایستاد. این و دید و رد شد. تا اینکه به در رسید. انتظامات دم در ازش پرسید: آقا از این در نمیشه. بفرمایید از درِ اصلی. صدرا گفت: با خانم دکتر اینجا قرار دارم. گفته بیا حیاط پشتی. مردِ انتظامات که جوانی حدودا 28 ساله بود و هیکلش هم قد و قواره صدرا بود جلوتر اومد و گفت: کدوم خانم دکتر؟ صدرا گفت: خانم دکتر کوهستانی. میدونم صبح ها میاد اما الان اینجاست. اومده کار داره. من رو اون صندلی میشینم تا بیاد. مرد انتظامات که مشکوک شده بود به صدرا گفت: همین جا وایسا تا بپرسم ببینم خانم دکتر اینجاست یا نه؟ رفت سراغ اتاق نگهبانی. فقط صدرا شانس آورده بود که اون شب اون مرد تنها بود. به محض اینکه وارد اتاقش شد و به صدرا پشت کرد تا گوشی تلفنو برداره، صدرا مثل جنِ بسم الله شِنُفته جیم شد. مرده هر چی به این ور و اون ور نگاه کرد و با چشماش دنبالش گشت، دید اصلا نیست که نیست. صدرا که پریده بود تو جدول کنار شمشادها با سرعت زیاد داشت دولا دولا میدوید و به طرف ساختمون اصلی بیمارستان میرفت. تا رسید به درِ ورودیِ ساختمون اصلی. رفت رو خط محمد و گفت: آقا من الان رسیدم به درِ ورودی پشتی. محمد گفت: من دوربینای خروجی همون دری که ازش رفتی داخل، چک کردم. دختره از اون در و کوچه خارج نشده. حتی در نیم ساعت اخیر، هیچ ماشینی از اون در خارج نشده. پس اگر باشه که بنظرم حتما هستش، تو همون ساختمون اصلیه است. صدرا گفت: این ساختمون چهار طبقه است. دو طبقه هم زیر زمین داره. یه جا بگید تا برم همون جا. اینجوری ممکنه از دستم بپره. محمد گفت: قطعا تلاش میکنه که در بره. معمولا از راه های شلوغ فرار میکنن. بنظرم برو ضلع شمالی. طبقه همکف. اونجا بشین کمینش تا بیاد. صدرا گفت: قراره چیکار کنم؟ محمد گفت: حفظ جونش! فقط یه کاری کن از بیمارستان، سالم و زنده بیاد بیرون. بقیه اش یکی فرستادم اطراف بیمارستان و منتظرشه. صدرا گفت: حله آقا. صدرا ماسک زد و خیلی عادی از همون درِ ضلع غربی وارد شد. 🔷🔶🔷🔶🔷🔶 از طرف دیگه، سوزان در یک فروشگاه بزرگ در حال خرید بود. فروشگاهی که مملو از قفسه های رنگارنگ انواع و اقسام مواد غذایی و شست و شو و ... بود. یک هایپرمارکت خیلی بزرگ. یک سبد کوچیک برداشته بود و همین طور که از لا به لای قفسه ها راه میرفت، چشمش خورد به سس مایونز. به طرف قفسه سس مایونز رفت. یکی را انتخاب کرد و برداشت. همین که خواست برگرده و به راهش ادامه بده، یک مرد قد بلند با کت و شلوار مشکی که دکمه وسطش هم بسته بود به سوزان گفت: خانم! لطفا با من بیایید! سوزان نگاهی به سر تا پای مرد کرد. تعجب کرده بود. تصمیم گرفت قبول کند. با هم سراغ صندوق رفتند. حساب کتاب کردند و از فروشگاه خارج شدند. مرد، سوزان را به طرف ماشینی با شیشه های دودی راهنمایی کرد. سوزان هم خیلی عادی و بدون هیچ عکس العمل خاصی به طرف ماشین رفت. مرد، درِ ماشین را باز کرد. تا در ماشین باز شد، سوزان دید آرسن، همان مامور اسراییلی که از کنار نوردخت تکون نمیخورد در صندلی عقب نشسته.

آرسن با لبخندی از سوزان استقبال کرد. سوزان هم با لبخندی متقابل، سوار ماشین شد. وقتی سوزان سوار شد، دید نوردخت صندلی جلو نشسته و یک هندزفری در گوش دارد و چشمهایش را روی هم گذاشته است. آرسن گفت: خوشحالم میبینمت. سوزان گفت: آرزوم بود که فقط یک بار دیگه شما را ببینم. راننده شروع به رانندگی کرد و آروم در همان خیابان، به مسیرش ادامه داد. آرسن: کارها چطور پیش میره؟ سوزان: دقیقا کدوم کار؟ آرسن: ارتباط شما با آلادپوش! سوزان: خیلی خوبه. آدم باهوشیه. خیلی هم به مریم رجوی وفادار. قبلا اینا رو بهتون گفتم. دلیل ملاقات امروز ... این شکلی ... متوجه نمیشم. آرسن: درباره شما ابهاماتی دارم. سوزان: مگه قراره با شما کار کنم؟ و یا به استخدام شما دراومدم؟ البته فکر کنم متوجه شدید که مجذوب شخصیت و مدل کار شما شدم. اما ... چرا باید به ابهام شما درباره خودم پاسخ بدم؟ آرسن: درسته. شما آدم من نیستید. من شما را استخدام نکردم... 🔷🔶🔷🔶🔷 ادامه این جملات را که داشت میگفت، محمد در حال دیدن و شنیدم آن صحنه روی یکی از سیستم ها بود: «آرسن: اما دلم نمیخواد درباره آدمایی که با هم هدف مشترک داریم ابهامی داشته باشم. سوزان: باشه. میشنوم. آرسن: شما چرا درباره نوردخت بدگویی کردید؟ چرا این دخترو جدی نمیگیری؟ سوزان گفت: پرسیدن این سوال از شما بعیده! آرسن: چرا بعیده؟ من از دو نفر شنیدم که شما ابراز ناامیدی کردید از این که روی این دختر سرمایه گذاری بشه! سوزان: از کی تا حالا نظر من واسه موساد و اسراییل و دربارِ شاهزاده عزیزم مهم شده؟! لطفا با من بازی نکنید. حرف اصلیتون رو بزنید! 🔷🔶🔷🔶🔷🔶 صدرا همین طور که داشت تو بیمارستان راه میرفت، حرفهای کادر و بیماران و ... را میشنید. تقریبا همه نگران بودند که نکنه مردم بریزن تو بیمارستان ... نکنه اتفاقی بیفته ... نکنه به کسی آسیب برسه و ... همین طور که داشت رد میشد و میخواست از یکی از درها خارج بشه و وارد بخش اورژانس بشه، دید یه پرستار در حال بردن یه ویلچر به طرف پشت سر صدرا هست. کسی که رو ویلچر نشسته بود، صورت و سرش پوشونده بود و چیزی مشخص نبود که کی هست؟ صدرا یه لحظه یه نفس عمیق کشید و درهمون لحظه، بوی عطری که چند ساعت پیش، ینی وقتی شبنم باهاش بود و پشت سرش نشسته بود، اسشمام کرد. فورا تصمیم گرفت این بو و عطر را دنبال کنه. به بهانه بستن بند کفشش ایستاد، نشست رو زمین و شروع به بستن کفشش کرد. همین طور که کارشو میکرد و مثلا مشغول بود، با چشمش دنبال کرد و دید پَرَستاره، به طرف راهروی غربی پیش رفت. رفت رو خط سعید و گفت: این پرستاره و ویلچر رو دیدی؟ سعید جواب داد: آره. دارمش. رفت به طرف راهروی غربی. صدرا: عطرش خیلی آشناست. عطر شبنم همین جوری بود. کسی که نشسته بود رو ویلچر، مشکوک میزد. سعید به مانیتور نزدیک تر شد و گفت: صدرا برو دنبالش. ولی مراقب باش. چون دو سه نفر از انتظامات دارن از همون راهرو به طرف راهرویی میان که تو هستی! صدرا دید چند نفر در اطراف یه تخت جمع شدند و اونو دارن به طرف راهروی غربی میبرن. صدرا هم کنار اون تخت راه رفت و دودستی چسبید به تخت که انگار یکی از همراهان بیمار است. اون دو تا مردی که با اون پرستار با هم بودند و داشتند بابای مریضشون رو میبردند متعجبانه به صدرا نگاه میکردند. صدرا همین که دو سه نفر انتظامات از کنارش رد شدند، تخت را رها کرد و با راه رفتن تند، جوری که تابلو نشه به طرف منتهی الیه راهرو پیش رفت.

از سعید پرسید: کجاست؟ سعید گفت: اولین راهرو بپیچ سمت چپ. الان میاد از روبروت رد میشه. چون تا آخر سالن رفت و دید بسته است و داره برمیگرده. دید همونطور که سعید گفته بود پرستار با ویلچرش اومد و از مسیر روبروی صدرا رد شدند. صدرا هم با احتیاط، دو سه متری اونا دنبالشون میرفت. پرستار داشت شبنم رو به طرف درِ خروجی میبرد. ینی جایی که حداکثر فاصله اش با درِ اصلی بیمارستان و شلوغی جمعیت، نهایتا بیست متر بود. صدرا به سعید گفت: این داره دختره رو میبره به طرف شلوغیا. جمعیت زیاده. چیکار کنم؟ هنوز سوالش تموم نشده بود که پرستار در را باز کرد. در باز کردن همانا و شروع پرتاب کوکتل مولوتف و سنگ از طرف جمعیت به طرف اون در و حیاط و ساختمون بیمارستان همانا! پرستاره که معلوم بود یه ریگی تو کفشش داشت، به محض دیدن اون صحنه، ویلچر رو محکم به طرف جلو هُل داد و خودش از یه سمت دیگه فرار کرد. ویلچر شبنم مثل توپی که رو زمین داره قِل میخوره، داشت با شتاب به طرف سنگ بارون میرفت. در همون لحظه، صدرا که دید یه کوکتل آتیش گرفته، بین زمین و هوا داره به سمت سرِ شبنم نزدیک میشه، با سرعت دوید و یک متری شبنم، خودشو رو سر شبنم پرتاب کرد و در یه حرکت، کوکتل رو با آرنجش به یه طرف دیگه زد. جوری عکس العمل از خودش نشان داد که نه رو سر شبنم افتاد و نه حتی شبنم متوجه شد که بلا از سرش رفع شده. شبنم تا دید به در نزدیک شده، از رو ویلچر بلند شد و شروع به دویدن کرد. با سرعت به طرف در خروجی رفت. جمعیت که در رو شکسته بود و داشت وارد میشد، نفهمید چی شد و چنان با فشار وارد شدند که شبنم محکم به زمین خورد و جمعیت میخواست از رو شبنم رد بشه و زیر دست و پا له بشه که نفهمید چطوری و از کجا اما یه نفر پشت یقشو گرفت و محکم از زیر دست و پا کشید و خودشو و دوربینشو نجات داد. شبنم حتی فرصت نکرد وسط شلوغی نگاه کنه که کی نجاتش داد؟ چطوری از خفه شدن و لگد مال شدن قطعی نجات پیدا کرد؟ فقط دید از بیمارستان رفته تو کوچه. بعدش با تمام شتاب، شروع به دویدن و فرار کنه. سعید که همه صحنه ها رو از دوربین داشت میدید، رفت رو خط صدرا و گفت: دم شما گرم. حله. نجات پیدا کرد. شما خوبی؟ مشکلی برات پیش نیومده؟ صدرا که دستش به خاطر اصابت به آتیش و کشیده شدن رو زمین بیمارستان خونی شده بود به سعید گفت: نه آقا. خوبم. این دختره رفت دیگه؟ حله؟ خیالم راحت باشه؟ سعید جواب داد: آره. شما برو به مادرتون برس. دستت درد نکنه. و صدرا آروم آروم از بیمارستان خارج شد و به طرف موتورش تو تاریکی ها رفت و از همون طرف، چراغ خاموش و بی سر و صدا اونجا رو ترک کرد. ادامه دارد... https://eitaa.com/mohamadrezahadadpour

سلام در تاریخ ۲۵ مهرماه ۱۴۰۰ این متن👇 را به بهانه باخت ایران مقابل عربستان سعودی نوشتم. بازخوانی مجدد آن خالی از لطف نیست👇

#باختیم #بد_هم_باختیم به این عبارات توجه کنید! شما را یاد کجا می اندازد؟ 🔹 «سوسمارخور، سواره بر شتر و قاطر، احمق و بی سواد، زنده به گور کردن دختران، تجارت کنیز و بردگان، بیابان بی آب و علف، بادیه نشینی، خانه های کوخی و چادرهایی وسط بیابان سوزان، وحشی و بی فرهنگ، شکم گنده های شهوت ران و...» 🔹 همین عبارات را در کلاس، روی تخته نوشتم و از دانشجوها خواستم بگویند که اولین مکانی که در ذهن آنها متبادر میشود کجاست؟ بله، حدستان درست است. صد در صد دانشجویان در برگه ها نوشتند «عربستان» شک ندارم که خود شما هم اولین کلمه ای که به ذهنتان رسید همین واژه «عربستان» بود. 🔹 خب این که به ذهن شما و بقیه این کلمه آمده جای تعجب و سرخوردگی ندارد. چرا که سالهاست همه و همه با این تصور از عربستان در حال زندگی و قضاوت و تبادل اطلاعات در فضای مجازی هستیم. حتی پا را فراتر گذاشته و اکثرا مخصوصا کانال ها و ادمین های انقلابی در حال پمپاژ شبانه روزی این جملات هستند که: «کشوری که مثل سگ از ما می ترسد، با چهار تا موشک میتوان کل خانه و خاندان و تخمه و تَرَکه سعودی را به فنا داد، آنها حتی از پس یمن هم برنیامدند، کَسان و بزرگانشان مرتب در حال لابی با استکبار جهانی هستند، جدیدا مصوب کرده اند که کازینو و قمارخانه های رسمی و بارهای شبانه روزی رواج یابد، نفتشان در حال تمام شدن هست و به زودی به خاک سیاه خواهند نشست، پولهایشان در حال تمام شدن است و چیزی نمانده که به گدایی و تکدی گری بیفتند و ...» و در آخر، آخرین آرزوی خود را پس از سقوط آل سعود، ساختن صحن حرم امام حسن علیه السلام دانسته و امیدواریم بقیع را از غم غربت نجات داده و خانه وجود مبارک صدیقه طاهره حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را تجدید بنا کنیم. 🔹 خب! این جملاتی است که روزانه به صورت مرتب و به نوبت، به گوش ما میخورد و تصور خاصی از عربستانی های سفاک در ذهنمان ایجاد کرده که باعث شده به یک مطلب اصلا و ابدا توجه نکنیم! لطفا بدون تعصب و با دقت به این فکر کنید که همان عربستان با توصیفات بالا در حال پیشرفت است و به هیچ وجه با ده سال قبل قابل مقایسه نیست، چه برسد به پنجاه سال قبل، و چه برسد به پانصد سال قبل، و چه برسد به هزار و چهارصد سال قبل! حالا شما اسمش را پیشرفت نگذار. ما که بر سر کلمات دعوا نداریم. بنده هم قبول دارم اسم گند و کثافت کاری های فرهنگی و ... را نمیشود گذاشت پیشرفت! کاملا درسته. کسی هم این را نگفت. 👈 بلکه، آنچه سبب شده ما در زمین فوتبال، آنگونه سه هیچ ببازیم و به قول نقی معمولی «باختیم، بد هم باختیم!» و حتی نظرمان به رقص و هماهنگی جذاب تماشاگران بدون ماسکِ عربستانی در نحوه تشویق اروپایی و نوع و رنگ پرچم ها و لباس های آنان جلب شود ومتعجبانه به اطرافیانمان بگوییم «اینا عربستانی اند؟! چه غلط ها! اینا هم بلد بودند و نمیدونستیم؟!» این است که فکر میکنیم عربستان همچنان مطابق تصورات ما در جایی از زمین و زمان، زمینگیر شده و دست روی دست گذاشته و همچنان صبحانه و ناهار و شام، سوسک و سوسمار و جک و جونور کوفت میکنند! نخیر بزرگوار! اشتباه نکن! به شما آدرس غلط ندهند. عربستان اگر دشمن ماست که هست، اگر سفاک است که هست، اگر لعنتی و خائن به اسلام و مسلمانان است که قطعا هست، اما حرکات و وضع و اوضاع زندگی و فوتبال و خیلی چیزهای دیگرش (که به گوش من و شما نمیرسد و یا نمیرسانند) فرسنگ ها با تصورات من و شما تفاوت دارد. 😔 دیشب آنها بازی را مقتدرانه بردند. کوفتشان بشود که بردند اما حقشان بود که ببرند. حتی اگر اثبات شود که گل دوم و سوم قبول نبوده و آفساید بوده اما باز هم چیزی از ارزش پیروزی آن سیاه سوخته های وهابی کم نمیکند. تلاش کردند و دویدند و با برنامه بودند و همه جای زمین حضور موثر داشتند و به راحتی بچه های ما را جا میگذاشتند و به قلب دفاعی ما نفوذ کردند تااینکه باعث شدند شب خوش و به یاد ماندنی در زمین و خانه خودشان برای مردمشان به ارمغان ببرند و جشن بگیرند. ادامه مطلب ... 👇

🔹 شما فکر کرده اید هر سال جناب طارمی میتواند به طرف دروازه آنان شلیک کند و گل بزند و بعدش هم در حال خوشحالی کردن، جلوی تماشاگران آنها رژه برود و دست خود را به نشان زدن گردن و قطع شدن سر به گردنش بکشد و به ریش و ریشه دشداشه پوش های سعودی بخندد؟! نخیر بزرگوار! آنها که بیکار و دست و پا بسته نیستند. هیچ کس در دنیا بیکار و دست و پا بسته نیست. اگر در زمین ندوی و برنامه نداشته باشی و استراتژی درستی را تعریف نکنی، میبازی و بعدش هم نمیتوانی با گفتن عبارات «چیزی از ارزش های ما کم نشد» و یا «تقصیر فرودگاه و خدمه پرواز است که 43 ساعت ما را معطل کردند وگرنه ما روحیه مان خوب بود و میبردیم» و یا «یه تماشاگر قوطی آب معدنی پرت کرد وسط زمین و اعصاب بچه ها به هم ریخت» و یا «جوّ ورزشگاه سنگین بود و داشتند شعر بهنام بانی شان میخواندند وگرنه اگر ما هم بهنام بانی مان برده بودیم...» 🔹 بس کنید تو را خدا! تَکرار میکنم «باختیم، بد هم باختیم!» 👈 چون ما ضعیف ظاهر شدیم. حداقل به عنوان یک مخاطب و تماشاگر معمولی که تجربه فوتبالی اش در حد زمین فوتبال خاکی یالقوزآباد سُفلی است، با دیگر هم وطنانم که کلاسشان از من بالاتر است و سالها پای کرسی درس عادل خان فردوسی پور تلمذ کرده اند معتقدم قوی ظاهر نشدیم و برنامه نداشتیم و گند زدیم و خلاص! ✔️ هیچ وقت «حریف» را نباید دست کم گرفت. چه برسد به «دشمن»! دشمنی که در لباس حریف، این چنین وسط زمین هنرنمایی میکند، حواسش به دیگر ابعاد وجودی اش هم هست. دانشگاه های مختلف و بین المللی تاسیس میکند، سیستم دفاعی اش را به روز میکند، سطح دیپلماسی اش را در دنیا با معیارهای خودش بالانس میکند، او هم برای منطقه برنامه خاص خود را دارد، بیکار و بی عار نمینشیند که ببیند من و شما چه میکنیم، برای مردمش رفاه نسبی و سرگرمی ایجاد میکند، با مخالفانش میجنگد و تا بتواند عکس العمل به خرج میدهد، و هزاران کار دیگر که ... بالاخره بیکار نیست و تلاشش را میکند. و حتی شاید بدش هم نیاید در ذهن من و شما تصوری از عربستان ایجاد شود که هنوز سوسمار و شتر و الباقی قصه! چرا؟ چرا بدش نمی آید که ما درباره اش افکار قدیمی و کوتاهی داشته باشیم؟👈 تا ما خیالمان راحت باشد که دشمن و حریف سطح پایین و اُسکلی داریم و خودمان را از او قوی تر نکنیم و تنها آرزویی که برای جوان مومن و انقلابی و حزب الهی ایجاد میکنیم این باشد که بالاخره یک روز حمله کنیم و کاخش را روی سرش خراب میکنیم تا بتوانیم در قبرستان بقیع، حرم و بارگاه بسازیم تا همه مشکلات جهان اسلام حل و فصل شود. 😡 که البته زحمت ایجاد این سطح فکری برای مخاطب ایرانی مخصوصا حزب الهی، مطابق معمول به عهده کسانی است که نمدانیم چه نفعی میبرند از اینکه ما دشمن را یک مشت پاپَتی و چلقوز تلقی کنیم که با یک پِخ گفتن ما، خود را خراب میکنند و میگریزند! خلاصه دستم به این عده که نمیرسد. حداقل از شما خواننده گرامی این متن تقاضا میکنم گول آدرس اشتباه بعضی ها نخور! ✅ به قول حضرت آقا «ما باید قوی شویم و چاره ای به جز قوی شدن نداریم.» 🇮🇷 #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸تقسیم🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی ««قسمت سی و هشتم»» لندن ثریا در اتاقش بود و بلند بلند با تلفن حرف میزد. بابک از راه رسید و وقتی به درِ بسته اتاق ثریا رسید، روی کاناپه نزدیک اتاق نشست و به حلما گفت: لطفا یه لیوان نسکافه! حلما رفت و بابک همین طور که سرش تو گوشیش بود همه حواسش رو جمع صداهای بلند ثریا و گفتگوش با کسی کرد که صداش رو بلندگو بود: «ثریا: نمیدونم. تو که جات بد نیست. رفتی جای بابام. داری با یه هلدینگ بزرگ و بی رقیب عشق و حال میکنی. طالعی: گفتی زنتو بده. دادم. گفتی دخترو بده. دادم. گفتی پاشو برو تو دهن شیر. رفتم. چرا الان باید جهنمی رو تجربه کنم که همیشه از روبرو شدن باهاش میترسیدم؟ چرا؟ این حق من نیست! ثریا: اصلنم جهنم نیست. مگه ازت چی خواستم؟ گفتم شوهر جدید زنِ قبلیت دیگه جایی نمیتونه مربی گری کنه. اسمش رفته تو لیست سیاهِ رژیم. ازت خواستم که تا وقتی که کارای اقامتش تو دبی آماده میشه، بگیریش زیرِ پر و بال خودت. اسم این جهنمه؟ طالعی: وقتی زنت که هنوز ازش طلاق نگرفتی و بیست ساله که هنوز اسمش تو شناسنامته، پامیشه بزک دوزک میکنه و با یه نره خر میاد میشینه تو هلدینگت و جلوی تو به مثلا عشقش میگه هانی، ینی تو و بابات و تشکیلات و زنم و دوستش و همتون دارین به من و احساسم میخندین! ثریا: اینجوری فکر نکن. اون فوتبالیستی که دیروز قهرمان بوده و امروز نمیتونه سرمربی یه تیم خوب بشه، زنت با اون کاری کرد و جوری تو این سالها تربیتش کرد که الان میتونیم به عنوان یه لیدر و یه اسطوره ازش اسم ببریم. همون اسطوره ورزشی الان داره کاری میکنه و جوری با توییت هاش به بچه ها خط و روحیه میده که صد تا دختر تشکیلاتی خودمون نمیتونه ملتو تو خیابون نگه داره! تو کار بزرگی کردی طالعی. اما کار بزرگتر رو زنت کرد که بیست سال از تو و دخترش دور شد تا بتونه دلِ همین کسی که داری بهش میگی نره خر به دست بیاره و الان بندازه به جون رژیم! طالعی نفس عمیقی کشید و گفت: خب دخترمو چی میگی؟ شبنم کجای بازیه؟ ثریا با حالت بدجنسی و نوع خاصی از لبخند گفت: اما شبنم جون خودم ... طالعی یادته یه روزی بابام بهمون میگفت کار درست و موفق هزینه داره و هر چی کار بزرگتر، هزینه اش هم بیشتر! یادته؟ طالعی گفت: خب؟ ثریا گفت: اینو بهت میگم ... چون بهت اعتقاد دارم و میدونم که جنبه شنفتنش داری! شبنم با وجهه بزرگ اجتماعی و سیاسی که در عرصه بین المللی کسب کرده، میتونه بلندترین صدای انقلابِ ارتش آزاد زنان ایران باشه. طالعی: ثریا درست حدس زدم؟ ثریا: اون که یه زنِ ناشناخته شهرستانی بود، اونجوری تونستیم رو خبرِ مرگش علیه رژیم مانور بدیم و اسراییل هم با همون تونست برجامو بفرسته هوا و این همه کشته و زخمی و خسارت به رژیم و ایران وارد بشه ... تصور کن اگه الهه‌ی جنگ و انقلاب در ایران یه دخترِ کوردِ باسوادِ ژورنالیستِ زیبایِ بهایی باشه! چقدرررر میشه تو دنیا حرف زد و تا سالها علیه ایران برنامه چید و بهره برداری کرد. طالعی: ثریا قرارمون این نبود! ثریا: ما اصلا با هم قراری نداشتیم. ولی مگه بده؟ بعدش تو به عنوان یک سرمایه گذارِ بهایی و صاحب یه هلدینگ بزرگ و اهل هنر و اهل حمایت و سرمایه گذاری رو هنرمندان و سینمای ایران که دخترشو در این راه فدا کرده اما مثل کوه ایستاده، دنیا و سازمان ملل و اروپا و آمریکا دعوتت نمیکنن برای سخنرانی؟ مورد حمایت تمام سازمان های حقوق بشری دنیا قرار نمیگیری؟ نمیشی پدر معنویِ جریانِ انقلابِ زنان آزادِ ایران؟ وقتی ثریا سکوت و انفعالِ طالعی رو دید، گفت: طالعی بهتره وقت همدیگه رو بیشتر از این نگیریم. برو به جای اینکه به زن سابِقِت و دوس پسرش و دختر قهرمانت فکر کنی، فکر جذب مخاطب بیشتر برای اپلیکیشن های فیلم و سریالت باش. کاری کن بعد از سه چهار سال، رو دست همه اپ ها بزنه و بشی امپراتورِ سینمای خاورمیانه. ثریا اینو گفت و بابک دیگه صدایی از مکالمه اون دو تا با هم نشنید. 🔷🔶🔷🔶🔷🔶 تهران-مجیدیه در یه خونه قدیمی و با معماری سنتی، دو تا اتاق بالا بود و یه زیرزمین پایین. دستشویی و حمام گوشه حیاط بود. یکی از اتاق ها را کرده بودند آشپزخونه و در یکی دیگه اش مینشستند. اصل که پیرمردی با محاسن بلند و سفید بود و بالای نود سال به نظر میرسید روی تک مبل نشسته بود و روبروش مهشید و زندیان نشسته بودند. شبنم هم گوشه اتاق نشسته بود و مثل کسایی که از قحط گرفته باشند داشت شام میخورد.

زندیان گفت: قرار نبود ما بیاییم ایران و درگیر خون و خون ریزی بشیم. روز به روز داره اوضاع اینجا بدتر میشه. دیگه خودمونم امنیت نداریم. به ماشینای خودمونم رحم نمیکنن. هر چی میگیم بابا ما از خودتونیم ... اون شب با دخترم پشت چراغ قرمز گرفتار شدیم ... همه داشتن بوق میزدند ... یه نفر با سر و صورت پوشونده که یه لوله آهنی دستش بود به طرف ماشینا میومد و هر کس بوق نمیزد شیشه هاشو خرد میکرد. نزدیک بود ماشین ما هم داغون کنه. مهشید گفت: این تزِ شاهزاده بود که ملت بوق بزنه. اینایی که اصرار بر بوق زدن مردم دارند، بچه های خودمونن. اما اونایی که مسلح میان بیرون و مثلا با موتور، مردم و پلیس و بقیه رو میبندد به رگبار، از بقیه گروه ها هستند. منافقین و دموکرات و داعش و ... زندیان از مهشید پرسید: تو از بچه هات خبر نداری؟ مهشید گفت: آب شدند رفتند تو زمین! به خاطر همین اومدم دنبال شما که بیاییم اینجا. نزدیک دویست نفر دختر که قرار بود راهپیمایی همجنس بازی کنند گم شدند! آبروم پیش ثریا هم رفت. آبروم پیش شما هم رفت. زندیان گفت: خوب کردی که دیگه نرفتی لواسون. هر اتفاقی افتاده، از همونجا افتاده. مهشید گفت: من موندم کارو تموم کنم و برم. ولی با این وضعیت، نمیدونم باید چیکار کنم؟! زندیان پرسید: کی قراره کارو تموم کنه؟ مهشید گفت: عکس کلاه و تیشرتِ صورتیِ مخصوصِ شبنمو دارن... اصل نفس عمیقی کشید و حرف مهشید رو قطع کرد و نگاهی به شبنم انداخت که داشت دو لُپی شام میخورد و گفت: اینا همش دردِ زایمان و نشانه تولدِ یه انقلاب بزرگ و خونین هست که رژیم حتی فکرشم نمیکنه. مهشید و زندیان با نگاه اصل به شبنم، رو برگردوندند و به شبنم نگاه کردند. شبنم همچنان به غذا خوردن مشغول بود. 🔷🔶🔷🔶🔷🔶 وزارت اطلاعات دکتر در حالی که یه قلم و کاغذ دستش بود و نُت برداری میکرد، داشت از طریق میکروفنی که در خونه اصل کاشته بودند، به صورت شفاف و واضح، صدای اصل رو میشنید که میگفت: اون روز دور نیست ... شاید روزی مثل فردا ... دکتر تا اسم فردا را شنید، گوشی رو برداشت و برای محمد زنگ زد. -سلام حاج محمد آقا. -سلام دکتر جان. خدا قوت. -تشکر. باید شما رو ببینم. لحظاتی بعد، محمد و سعید و دکتر در اتاق محمد جمع شده بودند و با هم گفتگو میکردند. محمد که چشماش از خستگی قرمز کرده بود گفت: مسائل داره کاملا مطابق اطلاعاتی که از اتاق فکر دشمن داشتیم پیش میره. مثل فیلمی که گذاشته باشند روی دورِ تند. تند تند داره اتفاق میفته. بچه ها حسابی مشغولند. اطلاع دارم که بعضی گروه ها مدت هاست خونه نرفتند و رصد و تعقیب و گزارش و عملیات و ... داشتند. در طول یک هفته قبل، دو تا بمب در شیراز خنثی شد. صبح زود، یه گروه دوازده نفره تروریستی در ارومیه و یه گروه شش نفره در اهواز منهدم شدند. سعید گفت: چند تُن سلاح در غرب و شرق کشور کشف شد که اگه فقط یک روز دیرتر کشف شده بود، به اندازه ده تا پادگان مجهز، انواع سلاح به دست تروریست ها میفتاد. در تهران روزی نیست که یک یا چند عملیات خرابکاری کشف و خنثی نشه. شهرستان ها هم که دیگه نگم. دکتر گفت: بازم با همه این مسائل، متهمیم که چرا داریم مماشات میکنیم! اصلا مماشاتی در کار نیست. مگه دیوونه ایم که مماشات کنیم؟! ما داریم کار خودمونو میکنیم. محمد گفت: ببین دکتر جان! یه دروازه بون خوب و عالی، در یه بازی بیش از ده ها شوت را دفع میکنه و میگیره و از جونش مایه میذاره. اما همه هواران و دوست و دشمن، فقط همون یکی دو تا گلی که میخوره میبینند و از رو همون قضاوتش میکنند. دیگه کسی نمیگه این بنده خدا تو یه فصل، صدها بار بهش حمله کردند و دوره اش کردند و هزار تا ترفند و تکنیک خرج کردند که بهش گل بزنن اما نتونستند. فقط میگن چرا دو تا گل خورد. دکتر گفت: دقیقا. کار ما هم همینجوریه. داریم با همه دنیا میجنگیم. روز به روز هم دشمن قوی تر میشه هم ما. روز به روز فضا پیچیده تر میشه. هم فضای داخل و هم فضای خارج. کسی نمیدونه که چطوری در طول همین یکی دو ماه، هفت هشت ده نفر از سران معاندین و سرپُل ها را دستگیر کردیم و خیلی شیک و بی سر و صدا آوردیم ایران تا همین جا بازجویی و محاکمه بشن! معاندینی که یکی دو نفرشون تا همین حالا هم نمیدونن ایرانن و ما هم از دستگاه امنیتی ایران هستیم! اینقدر کار تمیز و بی نقص صورت گرفته که طرف فکر میکنه همچنان تو بیمارستان صربستان و در حال درمان هست! سه تاشون خندیدند.