الإمام الرضا في المدينة قام بنفس عمل الإمام الباقر والإمام الصادق، أي أنه في عصره توافد العلماء بشكل واسع من جميع أنحاء العالم الإسلامي ومن أقصى البقاع إلى المدينة، حتى أنه لم يعد هناك مكان في المدينة حتى لإلقاء إبرة، وكان في كل غرفة يعيش عدة علماء. من جميع الأماكن البعيدة، كان العلماء يسافرون لأشهر طويلة للوصول إلى المدينة والاستفادة من حضرة الإمام الرضا، وذلك لأن الحكم الحقيقي كان بيد الإمام الرضا. لهذا السبب، اضطرت الحكومة العباسية إلى نقل الإمام إلى مرو، لكن نفس القصة تكررت في مرو، وهذه المرة توافد جميع العلماء من جميع أنحاء الدولة الإسلامية الكبيرة إلى مرو. في مرو، في البداية أُذهل العلماء بالعلم العظيم للإمام في جميع المجالات، وعندما طُرحت نظرية العلم اللدني للإمام، وجدوا أنفسهم مضطرين لقتل الإمام. لأن إثبات العلم اللدني يعني أنه هو حجة الله وأن منصب الخلافة يجب أن يكون تحت أمره.

الإمام الرضا في المدينة قام بنفس عمل الإمام الباقر والإمام الصادق، أي أنه في عصره توافد العلماء بشكل واسع من جميع أنحاء العالم الإسلامي ومن أقصى البقاع إلى المدينة، حتى أنه لم يعد هناك مكان في المدينة حتى لإلقاء إبرة، وكان في كل غرفة يعيش عدة علماء. من جميع الأماكن البعيدة، كان العلماء يسافرون لأشهر طويلة للوصول إلى المدينة والاستفادة من حضرة الإمام الرضا، وذلك لأن الحكم الحقيقي كان بيد الإمام الرضا. لهذا السبب، اضطرت الحكومة العباسية إلى نقل الإمام إلى مرو، لكن نفس القصة تكررت في مرو، وهذه المرة توافد جميع العلماء من جميع أنحاء الدولة الإسلامية الكبيرة إلى مرو. في مرو، في البداية أُذهل العلماء بالعلم العظيم للإمام في جميع المجالات، وعندما طُرحت نظرية العلم اللدني للإمام، وجدوا أنفسهم مضطرين لقتل الإمام. لأن إثبات العلم اللدني يعني أنه هو حجة الله وأن منصب الخلافة يجب أن يكون تحت أمره.

"في عصر الإمام الرضا (ع)، كانت المدينة تُعرف بأنها مركز لتجمع العلماء والمفكرين من جميع أنحاء العالم الإسلامي. كان هذا التجمع الواسع دليلاً على النفوذ والأهمية الروحية والعلمية للإمام في المجتمع الإسلامي. بسبب هذا التأثير، قررت الحكومة العباسية نقل الامام إلى مرو. ومع ذلك، لم يؤد هذا الانتقال إلى تقليل مكانة الإمام العلمية، بل استمر العلماء في السفر إلى مرو والاستفادة من علم الإمام. أثار طرح نظرية العلم اللدني للإمام، التي تعبر عن المكانة الخاصة للإمام كحجة الله ومدعي الخلافة، قلق الحكومة وأدى في النهاية إلى استشهاد الإمام."

"في عصر الإمام الرضا (ع)، كانت المدينة تُعرف بأنها مركز لتجمع العلماء والمفكرين من جميع أنحاء العالم الإسلامي. كان هذا التجمع الواسع دليلاً على النفوذ والأهمية الروحية والعلمية للإمام في المجتمع الإسلامي. بسبب هذا التأثير، قررت الحكومة العباسية نقل الامام إلى مرو. ومع ذلك، لم يؤد هذا الانتقال إلى تقليل مكانة الإمام العلمية، بل استمر العلماء في السفر إلى مرو والاستفادة من علم الإمام. أثار طرح نظرية العلم اللدني للإمام، التي تعبر عن المكانة الخاصة للإمام كحجة الله ومدعي الخلافة، قلق الحكومة وأدى في النهاية إلى استشهاد الإمام."

: ترجمه فارسی: "در دوران حیات امام رضا (ع)، مدینه به عنوان مرکزی برای تجمع علما و دانشمندان از سراسر جهان اسلامی شناخته شده بود. این تجمع گسترده نشاندهنده نفوذ و اهمیت معنوی و علمی امام در جامعه اسلامی بود. به دلیل این تأثیرگذاری، حکومت عباسی تصمیم گرفت که امام را به مرو منتقل کند. با این حال، این انتقال موجب نشد که جایگاه علمی امام کاهش یابد، بلکه دانشمندان همچنان به مرو سفر کرده و از دانش امام بهرهمند میشدند. مطرح شدن نظریه علم لدنی امام، که بیانگر مقام ویژه امام به عنوان حجت خداوند و مدعی خلافت بود، موجب نگرانی حکومت شد و در نهایت به شهادت امام منجر گردید."

: ترجمه فارسی: "در دوران حیات امام رضا (ع)، مدینه به عنوان مرکزی برای تجمع علما و دانشمندان از سراسر جهان اسلامی شناخته شده بود. این تجمع گسترده نشاندهنده نفوذ و اهمیت معنوی و علمی امام در جامعه اسلامی بود. به دلیل این تأثیرگذاری، حکومت عباسی تصمیم گرفت که امام را به مرو منتقل کند. با این حال، این انتقال موجب نشد که جایگاه علمی امام کاهش یابد، بلکه دانشمندان همچنان به مرو سفر کرده و از دانش امام بهرهمند میشدند. مطرح شدن نظریه علم لدنی امام، که بیانگر مقام ویژه امام به عنوان حجت خداوند و مدعی خلافت بود، موجب نگرانی حکومت شد و در نهایت به شهادت امام منجر گردید."

تو در جنگل‌های ورزقان، در نقطه صفر مرزی چه کار می‌کنی مرد؟ صندلی نهاد ریاست جمهوری خار داشت که پشت آن ننشستی تا این شب عیدی، پیام تبریک برای این و آن ارسال کنی؟ می‌خواستی مثلا بگویی مردمی هستی؟ خب سوار تویوتا لندکروز ضدگلوله می‌شدی و چند نفر آدم را پیدا می‌کردی و از بین‌شان ردی می‌شدی و صدای شاتر دوربین‌ها و تمام. به جهنم که پیرمرد روستای دیزج ملک از زمان رضاخان تا الان، یک فرماندار را از هم نزدیک ندیده. به جهنم که روستای کهنه‌لو به ورزقان یک جاده درست و حسابی ندارد. به جهنم که روستای کیغول یه درمانگاه ندارد و همین ماه پیش یک زن جوان، قبل از اینکه به زایشگاه شهرستان برسد، بچه‌اش سقط شد. اقلا یک جای نزدیک با دسترسی هموار می‌رفتی سید! عدل رفتی سراغ نقطه‌ای که کل مملکت بسیج شده‌اند برای پیدا کردنت؟ انصافت را شکر. می‌گویند آن‌جا باران گرفته. زیر باران دعا مستجاب است. دعا کن برای خودت دعا کن برای ما؛ پیرمرد روستای کهنه‌لو را که یادت نرفته؟ همان که هنوز یک فرماندار را هم از نزدیک ندیده؟ دعا کن سید! شب عید است... https://eitaa.com/jazebe_net

تو در جنگل‌های ورزقان، در نقطه صفر مرزی چه کار می‌کنی مرد؟ صندلی نهاد ریاست جمهوری خار داشت که پشت آن ننشستی تا این شب عیدی، پیام تبریک برای این و آن ارسال کنی؟ می‌خواستی مثلا بگویی مردمی هستی؟ خب سوار تویوتا لندکروز ضدگلوله می‌شدی و چند نفر آدم را پیدا می‌کردی و از بین‌شان ردی می‌شدی و صدای شاتر دوربین‌ها و تمام. به جهنم که پیرمرد روستای دیزج ملک از زمان رضاخان تا الان، یک فرماندار را از هم نزدیک ندیده. به جهنم که روستای کهنه‌لو به ورزقان یک جاده درست و حسابی ندارد. به جهنم که روستای کیغول یه درمانگاه ندارد و همین ماه پیش یک زن جوان، قبل از اینکه به زایشگاه شهرستان برسد، بچه‌اش سقط شد. اقلا یک جای نزدیک با دسترسی هموار می‌رفتی سید! عدل رفتی سراغ نقطه‌ای که کل مملکت بسیج شده‌اند برای پیدا کردنت؟ انصافت را شکر. می‌گویند آن‌جا باران گرفته. زیر باران دعا مستجاب است. دعا کن برای خودت دعا کن برای ما؛ پیرمرد روستای کهنه‌لو را که یادت نرفته؟ همان که هنوز یک فرماندار را هم از نزدیک ندیده؟ دعا کن سید! شب عید است... https://eitaa.com/jazebe_net

باسمه تعالی جریان قانون ملازمه نسبت به علل احکام نه معالیل آن برخی از محققین اصولیین مانند حضرت آیت الله خویی رحمت الله علیه می فرمایند که قانون ملازمه میان حکم عقل و حکم شرع مربوط است به علل احکام نه معالیل آن. مقصود از علل احکام همان ملاکات احکام و مصالح و مفاسد در متعلقات است. بر اساس نظریه عدلیه احکام تابع ملاکات است. اگر در جایی عقل به مصالح و مفاسد افعال پی ببرد می توان با تکیه به قانون ملازمه به حکم شرعی رسید. مثلاً با مصلحت ملزمه مکشوفه از راه عقل می توان به وجوب شرعی و از مفسده ملزمه مکشوفه، به حرمت شرعی رسید. مقصود از معالیل احکام شرعی، حکم عقل به لزوم اطاعت و ممنوعیت معصیت دستورات الهی و استحقاق عقوبت در صورت معصیت و استحقاق مثوبت در صورت طاعت است. به تعبیر دیگر مقصود از معالیل احکام، همان لوازم و پیامدهای عقلی احکام شرعی است. قانون ملازمه مربوط به این موارد نیست یعنی با تکیه به قانون ملازمه نمی‌توان از حکم عقل به لزوم اطاعت، به وجوب شرعی اطاعت رسید و یا از حکم عقل به ممنوعیت معصیت، به حرمت شرعی آن رسید. دلیل آن این است که اولا فرض این است که شارع حکم الزامی وجوبی و یا تحریمی خویش را در مورد فعل مکلف بیان کرده است و عقل در راستای انجام حکم الزامی شارع، حکم به لزوم طاعت و ممنوعیت معصیت کرده است، با فرض بیان حکم از جانب شارع دیگر نیازی نیست که مجدداً حکم الزامی شارع از راه ملازمه به دست آید. ثانیا این امر مستلزم تسلسل است زیرا اگر از حکم عقلی لزوم اطاعت فرمان الهی، وجوب شرعی اطاعت تکلیف او به دست آید دوباره عقل حکم می‌کند که اطاعت همین حکم الزامی الهی لازم است و مجدداً با قانون ملازمه از همین حکم عقل باید بتوانیم وجوب شرعی اطاعت همین تکلیف را به دست آوریم این زنجیره تا بی‌نهایت ادامه خواهد داشت یعنی لازمه راه یافتن قانون ملازمه در معالیل احکام، تسلسل است که باطل است. به همین خاطر است که اصولیین معتقدند وجوب احتیاط(در مواردی که احتیاط واجب است) وجوب عقلی است نه وجوب شرعی. چون وجوب احتیاط از لوازم وجوب اطاعت تکالیف الهی است مثلا به دلیل وجود تکالیف الزامی شارع در موارد علم اجمالی، عقل حکم می‌کند جهت احراز طاعت تکالیف مولی باید احتیاط کرد. یا اینکه اصولیین گفته اند نتیجه مقدمات دلیل انسداد در صورت صحت آنها حکم عقل به لزوم احتیاط در مظنونات است نه کشف از حجیت شرعی ظن مطلق. دلیلش این است که با فرض صحت مقدمات دلیل انسداد، عقل به جای حکم به وجوب احتیاط تام حکم به وجوب احتیاط ناقص یعنی احتیاط در در دایره مظنونات می کند. وجوب اطاعت و نیز وجوب احتیاط چه احتیاط تام و چه احتیاط ناقص از لوازم و معالیل احکام است نمی‌توان از راه آنها به حکم شرعی الهی رسید. نظریه بسیاری از اصولیین مبنی بر اینکه وجوب مقدمه واجب، صرفاً وجوب عقلی است نه وجوب شرعی در همین راستا است زیرا با فرض اینکه شارع ذی المقدمه را واجب کرده است عقل حکم می‌کند به اطاعت آن، وجوب اتیان مقدمات به حکم عقل در راستای وجوب اطاعت واجب نفسی یعنی ذی المقدمه است،یعنی عقل درک می‌کند که برای اطاعت تکلیف خداوند نسبت به ذی القدمه، به ناچار باید مقدمات را به جای آورد. بنابراین می‌توان گفت وجوب اتیان مقدمات از معالیل تکلیف شارع به ذی المقدمه است ، و نمی‌توان از وجوب عقلی مقدمه به قانون ملازمه به وجوب شرعی آن رسید.