ظاهرا آقای سیستانی برای تمام بودن نماز مسافر دو عنوان مستقل را دارند یعنی کثیر السفر و من شغله فی السفر وو با توجه به اینکه ماندن ده روز در وطن یا جایی را قاطع حکم کثیر السفر نمی دانند در من شغله فی السفر اگر کثیر السفر هم نباشند نمازشان تمام است و در کثیر السفر اگر کثرت سفر به علت شغل هم نباشد نمازش تمام است

نظر مقام معظم رهبری این است: "کسی که فاصله بین محل کار و محل سکونت او بیش از مسافت شرعی (5/20 کیلومتر رفت و 5/20 کیلومتر برگشت یا 41 کیلومتر رفتن تنها)[1] باشد و حداقل یک‌بار در کمتر از ده روز برای شغل خود بین این دو محل رفت آمد می‌کند، نمازش تمام و روزه‌اش صحیح است و فرقی نمی‌کند که محل کار همیشه در یک شهر باشد یا در شهر های متفاوت؛[2] اما اگر به شهر دیگر برای کار دیگری غیر شغل خود مسافرت کند، نمازش شکسته و باید روزهاش را بعدا قضا نماید. کانال مهندسی شخصیت راهبرد تحول وتوسعه محمدجواد حیدری کاشانی سخنرانی‌ها، نوشته ها، آثار و مقالات و دروس تدریس شده. عضو هیئت علمی دانشگاه ارتباط با ادمین: @Heidarimohammadjavad آیدی کانال: @MohammadJavadHeidari https://eitaa.com/mohammadjavadheidari

https://www.sistani.org/persian/book/26575/7142/ برسی دیدگاه فقهای معاصر در نماز وروزه مسافر @mohammadjavadheidari

مسأله 1739. «کسی که شغلش سفر است» یا «کثیر السفر» در حدّ مسافت شرعی است، باید نمازش را تمام بخواند و این امر در سه مورد محقّق می‌شود: 1. کسی که سفر در حدّ مسافت شرعی، شغل اوست مانند راننده، خلبان، کشتیبان. 2. کسی که سفر در حدّ مسافت شرعی، مقدّمۀ شغل اوست مانند معلّم، پزشک، تاجر یا کارگری که بین وطن و محلّ کارش در رفت و آمد است. 3. کسی که برای غیر شغل مثل زیارت، معالجه بیماری، تفریح، زیاد به مسافرت در حدّ مسافت شرعی می‌رود. «گروه دوّم و سوّم» - اگر عنوان «کثیر السفر» عرفاً بر آنان صدق کند - باید نمازهایشان را در سفر، کامل بخوانند؛ امّا در «گروه اوّل»، لازم نیست به او کثیر ‌السفر بگویند؛ بلکه اگر در عرف «کسی که شغلش سفر است» به او گفته می‌شود، یعنی کسی که کار او سفر کردن در حدّ مسافت شرعی باشد، مثل راننده­ای که شغلش حمل مسافر یا کالا و بار است - هرچند این کار شغل موقّت او باشد - با صدق عرفی این عنوان، نمازش تمام است. مسأله 1740. فردی که شغلش سفر است مثل راننده، برای تمام بودن نمازش دو امر شرط است: 1. قصد ادامه این شغل را برای مدّت قابل توجّه داشته باشد به گونه­ای که عنوان «کسی که شغلش سفر است» در مورد او به کار رود؛ مثل راننده­ای که تصمیم دارد برای مدّت قابل توجّهی در حدّ مسافت شرعی رانندگی کند، به گونه‌ای که عرف او را راننده حدّ مسافت شرعی به حساب می‌آورد. 2. فاصله بین سفرهای شغلی­اش زیادتر از مقدار معمول نباشد، به حدّی که به صدق عنوان شغلی ضرر وارد نماید و این فاصله با توجّه به انواع سفر متفاوت است. بنابراین، راننده‌ای که مثلاً تنها شب­های جمعه مسافر از نجف به کربلا می­برد یا فقط شب‌های جمعه مسافر از تهران به قم می‌برد و بقیّۀ هفته در وطن است، راننده حدّ مسافت شرعی بر او صدق نمی‌کند، پس نمازش در این سفرها شکسته است؛ امّا راننده‌ای که در هر ماه از مشهد به کربلا یا سوریه یک بار به مدّت پانزده روز مسافر می‌برد، صدق می‌کند که کارش رانندگی در حدّ مسافت شرعی است و نمازش کامل می‌باشد. مسأله 1741. در صدق عنوان کثیر‌ السّفر در مورد کسی که مقدّمۀ شغلش، مسافرت است یا برای غیر شغلش زیاد سفر می‌رود (مورد 2 و 3 در مسألۀ «1739»)، سه امر معتبر است و با وجود این سه شرط نماز فرد تمام است: 1. قصد ادامۀ این کار را برای مدّت قابل توجّهی داشته باشد؛ مثل مدّت شش ماه از یک سال یا اینکه در زمان دو سال یا بیشتر، هر سال مدّت سه ماه؛[1] 2. حدّاقل ده روز در هر ماه، در حال سفر باشد (هر چند این ده روز در ضمن دو یا سه سفر باشد) یا ده بار در هر ماه (در ده روز مختلف) سفر برود (هر چند زمان سفرهای او به حدّ مسافت شرعی، چند ساعت باشد)؛ امّا اگر عدد سفرها یا روزهای مسافرت او 8 یا 9 باشد، بنابر احتیاط واجب در همۀ سفرها نمازش را هم شکسته و هم تمام بخواند و اگر عدد سفرها یا روزهای مسافرت او در ماه (‌7) یا کمتر باشد، نمازش شکسته است. 3. کثرت سفر (زیاد سفر کردن) به فعلیّت برسد و قبل از آن بنابر احتیاط واجب نمازش را هم تمام و هم شکسته بخواند. بنابراین، کسی که مقدّمۀ کارش سفر است (مثل معلّمی که برای تدریس به حدّ مسافت شرعی می­رود) یا فردی که برای غیر شغل مسافرت می‌رود (مثل فردی که نذر زیارت دارد و برای ادای نذر، مسافرت می­نماید) و قصد دارد سه بار یا سه روز در هفته در مسافرت باشد و این کار را برای مدّت شش ماه از یک سال یا برای مدّت دو سال یا بیشتر، سالی سه ماه ادامه دهد، چنین فردی دو هفتۀ اوّل، بنابر احتیاط واجب، نمازش را هم شکسته و هم تمام بخواند و بعد از آن نمازش تمام است.[2] مسأله 1742. اگر فردی قصد دارد بین وطن و محلّ کارش که در حدّ مسافت شرعی است تنها برای مدّت سه ماه، مثلاً روز در میان رفت و آمد کند و بعد از سپری شدن مدّت مذکور تصمیم بگیرد سه ماه دیگر به همان کیفیت رفت و آمد نماید که به ضمیمۀ مدّت قبل کافی در تحقّق مقدار لازم در صدق کثرت سفر است، از آن پس احکام کثیر السّفر در مورد وی جاری می­شود و نمازش تمام است. مسأله 1743. کسی که شغلش مسافرت است (گروه اوّل)، شرط نیست که سه بار مسافرت کند تا نمازش تمام باشد و همین که عنوان رانندۀ حدّ مسافت شرعی و مانند آن بر او منطبق شود، هرچند در اوّلین سفر باشد، نمازش تمام است؛ امّا کسی که مقدّمۀ شغلش، سفر است یا کثیر السفر در غیر شغل است (گروه دوّم و سوّم)، همچنان که گذشت، وقتی نمازش تمام است که کثرت سفر او به فعلیّت برسد و قبل از آن، بنابر احتیاط واجب بین نماز شکسته و تمام جمع نماید. عطایی: رساله جامع امسایل ایت الله سیستانی جلد 1 @mohammadjavadheidari

یعنی ۲۰کیلومتر ونیم

آقای سیستانی در این رابطه نظر خلاف مشهور دیگری هم دارد

مسأله ۱۳۰۰ ـ كسانى چون چاروادار، و راننده كه شغل آنها مسافرت است، در صورتى كه مسافرت بيش از مقدار معمول بر آنها موجب مشقت و خستگى شود، بايد نماز را شكسته بجا آورد. @mohammadjavadheidari

http://ataei110.blogfa.com/post/266 @mohammadjavadheidari

درود بر این اساس تفاوت دیدگاه امام خمینی ومقام معظم رهبری وایت الله سیستانی روشن شد زیرا امام تنها نماز من شغله السفر را تمام می دانست و نماز من شغله فی السفر را شکسته می دانست @mohammadjavadheidari

http://ataei110.blogfa.com/post/422 @Heidarimohammadjavad

آیت الله العظمی جوادی آملی: "شما نهج‌البلاغه حضرت را كه ملاحظه مي‌كنيد؛ مي‌بينيد، وجود مبارك حضرت، اين جمله را هر شب بعد از نماز عشا كه جمعيت از مسجد كوفه مي‌خواست، خارج شود، مي‌فرمود: «تَجَهَّزُوا رَحِمَكُمُ اللهُ»؛[۱] آقايان! بارهاي خود را ببنديد، فكر نكنيد كه فردا زنده‌ هستيد، فكر كنيد كه فردا روز رفتن است، طيّب و طاهر شده، بخوابيد، «تَجَهَّزُوا»؛ يعني جهاز خود را ببنديد و آماده شويد: «تَجَهَّزُوا رَحِمَكُمُ اللهُ»، اين از بيانات نورانی حضرت است كه در نهج‌البلاغه آمده، حضرت هر شب بعد از نماز عشا به نمازگزارها مي‌فرمود: آقايان بارهای خود را ببنديد. سرّ آن اين است كه هر لحظه، هر شب و هر روز، شيطان وسوسه مي‌كند؛ مطالب علمی كه حضرت يكی، دو بار فرموده بود، به آن بسنده مي‌كرد؛ امّا اين يك مطلب است كه هر روز نياز به تكرار دارد." [۱]نهج البلاغه، خطبه۲۰۴ ❤️کانال عرفان ❤️ @erfan1212

باز بودن باب دعا و اجابت الهی 🔹حضرت آیت‌الله خامنه‌ای: در دعای ابوحمزه‌ی ثمالی از قول امام سجاد (علیه‌السّلام) این‌طور عرض می‌شود: «و لیس من صفاتک یا سیّدی أن تأمر بالسّؤال و تمنع العطیّة و انت المنّان بالعطیّات علی اهل مملکتک»؛ تو به بندگانِ خودت دستور بدهی که از تو بخواهند، اما بنا داشته باشی که خواسته‌ی آنها را عملی نکنی؛ این امکان ندارد. وقتی خدای متعال به من و شما امر می‌کند که از او بخواهیم و طلب کنیم، معنایش این است که خدای متعال تصمیم دارد که آنچه را میخواهیم، به ما بدهد. لذا در روایت است که: «ما کان الله لیفتح لعبد الدّعاء فیغلق عنه باب الاجابة والله اکرم من ذلک»؛ خدای متعال کریم‌تر از آن است که باب دعا را باز کند، اما باب اجابت را ببندد. @Heidarimohammadjavad