روزی فردی معاند؛ خدمت #امام_صادق (ع) آمد و به ایشان عرض کرد: اگر روزی یکی از دوستانِ شما گناهی کند، عاقبتش چگونه خواهد بود؟ امام در پاسخ به وی فرمودند: خداوند به او یک #بیماری عطا می‌ نماید تا سختی‌ های آن بیماری #کفاره ی گناهانش شود. آن مرد دو مرتبه پرسید: اگر #مریض نشد چه؟ امام مجدد فرمودند: #خداوند به او #همسایه‌ ای بد می‌ دهد تا او را اذیت نماید و این اذیت و آزار همسایه، کفاره ی #گناهانش شود. آن مرد گفت: اگر همسایه ی بد نصیبش نشد چه؟ امام فرمودند: خداوند به او #دوست بدی می‌ دهد تا وی را اذیت نماید و آزار آن دوستِ بد،کفاره ی گناهان دوست ما باشد. آن مرد گفت: اگر #دوست_بد هم نصیبش نشد چه؟! #امام فرمودند: خداوند #همسر بدی به او می‌ دهد تا آزارهای آن همسر بد،کفاره ی گناهانش شود. آن مرد گفت: اگر همسر بد هم نصیبش نشد چه؟ امام فرمودند: خداوند قبل از #مرگ به او توفیق #توبه عنایت می‌ فرماید. باز هم آن مرد از روی عنادی که داشت گفت: و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه؟ امام فرمودند: «به کوریِ چشم تو ما او را #شفاعت خواهیم کرد.» 📚عوالي‌ اللئالي‌ العزيزية في‌ الأحاديث‌ الدينية،ج ۱،ص:۳۴۵ ‎‎‌‌‎‎‎‌همین آقا لحظات آخر عمر فرمودند: شفاعت ما به کسی‌که #نماز را سبک بشمارد نمیرسد 🇮🇷