دولت محترم در جلسه‌ی امروز خود درخصوص تصمیم #FATF بیانیه‌ای صادر کرده است و ضمن سیاسی خواندن تصمیم اخیر این کارگروه برای قرار دادن نام کشورمان در لیست سیاه، خواهان آن شده است که موانع موجود بر سر راه تصویبِ دو لایحه‌ی مرتبط با آن رفع گردد تا #بهانه از دستِ بدخواهان گرفته شود؛ در اینکه تصمیم اخیر و عملکرد این کارگروه تاکنون سیاسی بوده است هیچ شکی نیست اما کاش دولت محترم در همین بیانیه اشاره میکردند که وقتی سابقه نشان داده است (همچون قضیه‌ی برجام) که هیچ تضمینی برای پایانِ بهانه گیری‌های نظام سلطه وجود ندارد چرا بایستی بدونِ چون و چرا به نسخه‌های پیچیده شده از سوی آنها عمل شود!! ➕ البته بماند که ماجرای FATF امروز بیش از آنکه بهانه‌ی آمریکایی‌ها باشد، گویا بهانه‌ای شده است برای جناب روحانی (بمنظور فرار از پاسخگویی بابت تمام بی‌تدبیری‌های این دولت و کارنامه‌ی خالی‌اش و همچنین معرفی منتقدینِ FATF بعنوانِ مسببینِ وضع موجود)، آنهم درحالیکه رئیس کل بانک مرکزی کشور به صراحت اعلام کرده است که باوجود تحریم‌های آمریکا، فعلا پیوستن به FATF نمیتواند آنچنان تاثیری بر اقتصاد کشورمان داشته باشد! لینک مرتبط با سخنان رئیس بانک مرکزی👇 🌐 eitaa.com/voinews/41716

⭕️ بهانه 🔻روحانی می گوید تصویب نشدن cft و پالرمو در مجمع عامل تشدید تحریم‌های ظالمانه است و #بهانه به دست آمریکا می دهد. 🔹بگذریم که رئیس کل بانک مرکزی به عنوان کارشناس ارشد و مسؤول مسائل مالی خارجی کشور بارها این ادعای روحانی و دیگران را رد کرده؛ و بگذریم که استدلال های مخالفان اتفاقا اثبات می کند تصویب این لوایح است که گرفتاری های مالی ما را چند برابر می کند... 🔹اما یک سوال ساده: اگر این لوایح تصویب شوند چه اتفاقی می افتد؟ 🔹احتمالا از سوی #fatf یا صندوق بین المللی پول پایبندی ایران به تعهداتش بررسی می شود. همانگونه که بعد از پذیرش برجام این اتفاق افتاد و ایران تحت سخت ترین رژیم بازرسی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قرار گرفت و پایبندی ایران ۱۵ بار توسط آژانس تایید شد. 🔹نتیجه چه شد؟ عدم پایبندی طرف های مقابل به تعهداتشان، ادامه بهانه گیری ها، سکوت دنیا در مقابل این ظلم آشکار! 🔹پس چه به تعهدات fatf پایبند باشیم چه نباشیم، هیچ تضمینی، تاکید می کنم هیچ تضمینی برای عدم بهانه گیری نظام بین المللی درباره ما وجود ندارد. 🔻ماجرا، ماجرای بهانه گیری آمریکا نیست. روحانی بهتر از هرکسی این را می داند. اما چه کند که دست هایش خالی ست و ناچار است بهانه گیری کند! ✍ رها عبداللهی