#جرعه_ای_از_تفسیر اثبات ولایت امام در قرآن (قسمت اول) دسته بندی امام حسین (علیه السلام) برای فهم بهترقرآن امام حسین علیه السلام در مورد مراتب و معارف قرآن کریم سخنی بیان می کنند که بصورت روشن، فهم قرآن را دسته بندی کردند وَ قَالَ الحسین علیه السلام:کِتَابُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى أَرْبَعَهِ أَشْیَاءَ عَلَى الْعِبَارَهِ وَ الْإِشَارَهِ وَ اللَّطَائِفِ وَ الْحَقَائِقِ فَالْعِبَارَهُ لِلْعَوَامِ وَ الْإِشَارَهُ لِلْخَوَاصِّ وَ اللَّطَائِفُ لِلْأَوْلِیَاءِ وَ الْحَقَائِقُ لِلْأَنْبِیَاءِ: کتاب خدا بر چهار چیز استوار است: عبارات، رمزها(اشاره ها) و لطایف و حقایق. عبارات آن برای توده مردم است، اشاره و رموزات از آن خواص و بندگان ویژه است. لطایف آن برای اولیا و حقایق آن نیز برای انبیاء و پیامبران است. بحارالانوار ج۹۲.ص ۲۰

#جرعه_ای_از_تفسیر معرفی شخصیت­‌های الهی در قرآن ( قسمت دوم ) قرآن در این خصوص از سه راه وارد می شود و در هر مورد بنابر مصالحی از شیوه خاصی پیروی کند: ۱. معرفی با اسم: پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله در انجیل به وسیله ی اسم به آیندگان معرفی شده و یا در قرآن به صراحت از حضرت داوود به عنوان خلیفه یاد شده است «یَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاکَ خَلِیفَهً فِی الْأَرْضِ» ۲. معرفی با اعداد: نقبای بنی اسرائیل و گروهی که طبق گزینش حضرت موسی علیه السلام قرار شد به کوه بروند در قرآن با اعداد معرفی شده­ اند. ۳. معرفی با صفت: در قرآن گاهی معرفی با صفت و ذکر نام نیز همراه است و گاهی نیز به ذکر صفت اکتفا می­کند. دربارۀ امامت خاصه(چه کسی امام باشد) قرآن از راه سوم وارد شده در برخی از آیات به طور مستقیم موضوع امامت را مطرح می­کند مانند آیات تبلیغ، ولایت، اولی الامر، صادقین و قربی، و در برخی از آیات نیز غیر مستقیم از این موضوع بحث می­کند مانند: آیات مباهله و تطهیر. از سوی دیگر امام از نظر شیعه باید دو خصوصیت عصمت و علم لدنٌی را دارا باشد که به این دو صفت در قرآن اشاره شده است و به اتفاق شیعه و سنی، پس از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله جز امیرالمؤمنین و فرزندان وی کسی واجد این صفات نبوده است.

#جرعه_ای_از_تفسیر معرفی شخصیت­‌های الهی در قرآن ( قسمت سوم ) آیات قرآن و اشاره به امام حسین (علیه السلام) آیاتی که بر اساس منابع تفسیری و روایی مربوط به امام حسین (علیه السلام) است و ائمه در تفسیر آن فرمودند که آیه اشاره به سیدالشهداء علیه السلام دارد: ۱. سوره ی اسراء آیه ۳۳: وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللَّـهُ إِلَّا بِالْحَقِّ ۗ وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِیِّهِ سُلْطَانًا فَلَا یُسْرِف فِّی الْقَتْلِ ۖ إِنَّهُ کَانَ مَنصُورًا.و هرگز نفس محترمی که خدا قتلش را حرام کرده مکشید مگر آنکه به حکم حق مستحق قتل شود و کسیکه خون مظلومی را به نا حق بریزد ما به ولی او حکومت و تسلط بر قاتل دادیم پس در مقام انتقام آن ولی در قتل و خونریزی اسراف نکند که او از جانب ما موید و منصور است. این آیه به احترام خون انسانها و حرمت شدید کشتن آنان اشاره کرده می فرماید: در صورت روی دادن چنین عملی، حق قصاص برای اولیای مقتول مظلوم ثابت است. مظلوم یکی از لقب های امام حسین علیه السلام است که بیشتر با نام او همراه است. در بسیاری از زیارت نامه ها، دعاها و احادیث بر این لقب امام تاکید شده است، چنانکه در زیارت اربعین امام حسین علیه السلام می خوانیم: «السلام علی الحسین المظلوم الشهید...».

#جرعه_ای_از_تفسیر معرفی شخصیت­‌های الهی در قرآن ( قسمت پایانی ) آیات قرآن و اشاره به امام حسین (علیه السلام) ۲ 2-ادامه آیه 33 سوره اسراء فلایسرف فى القتل؛ یعنى در قصاص بیش از قاتل رانکشید و یا او را مثله نکنید، چنانکه در جاهلیّت چنین رسمى وجود داشته است. قتل نفس و آدم‏کشى از گناهان کبیره است. هر کس در غیر مورد قصاص یا فساد، کسى را بکشد، گویا همه‏ مردم را کشته است، «مَن قتل نفساً بغیر نفسٍ او فسادٍ فى الارض فکاّنما قتل النّاس جمیعاً» و کیفر چنین قتلى دوزخ ابدى است. «مَن یقتل مؤمناً متعمّداً فجزائه جهّنم خالداً فیها» این کیفر، براى کسى که اسلحه بکشد و تهدید به قتل کند و به عنوان مفسد و محارب شناخته شود، نیز ثابت است. در روایات یکى از مصادیق «ولىّ»، حضرت مهدى‏ ( عجل الله فرجه) شمرده شده که انتقام جدّ عزیزش امام حسین‏ (علیه السلام) را خواهد گرفت. در جلد دوم تفسیر عیاشی، ذیل همین آیه از امام محمد باقر(علیه السلام) آمده که در تفسیر این آیه می فرمایند: منظور از این آیه امام حسین علیه السلام می باشد زیرا آن بزرگوار مظلومانه شهید شد و ما امامان، خونخواه آن حضرت هستیم. هنگامی که قائم عجل الله فرجه ما قیام کند خون امام حسین علیه السلام را طلب خواهد کرد. او بقدری از قتله ی امام حسین علیه السلام می کشد که خواهند گفت در قتل اسراف می کند. https://eitaa.com/joinchat/2229469243C33062540d2

#جرعه_ای_از_تفسیر داستان کهیعص در قرآن و ارتباط آن با امام حسین علیه السلام و حضرت زکريا در روایتی از حضرت حجت – عجل الله تعالی فرجه – در پرسش از تاویل حروف کهیعص آمده است : این حروف از اخبار غیبی و پنهان است که خداوند بنده اش حضرت زکریا را از آن آگاه کرد و سپس آن را برای حضرت محمد –صلی الله علیه و آله- بیان کرد و آن مطلب از این قرار است :حضرت زکریا –علیه السلام- از خداوند در خواست کرد که اسامی خمسه طیبه و پنج تن آل عبا –علیهم السلام- را به او بیاموزد . خداوند جبرییل را فرستاد تا این نام های مقدس را به او آموزش دهد . حضرت زکریا با شنیدن نام های مبارک محمد و علی و فاطمه و حسن -علیهم السلام- شاد و مسرور گردید و غمش بر طرف شد اما با شنیدن نام حسین –علیه السلام- غصه دار و گریان گردید . روزی از خداوند علت این امر را پرسید و خداوند در پاسخ به او فرمود : کهیعص ، کاف نام کربلا و هاء ،هلاکت و قتل عترت –علیهم السلام – ( در حادثه کربلا )و یاء، نام یزید ملعون است که به امام حسین –علیه السلام- ظلم و ستم کرد و عین، عطش آن حضرت و صاد ، صبر او است . هنگامی که زکریا این موضوع را شنید: سه روز از عبادتگاهش خارج نشد و اجازه ورود به کسی نداد و مشغول گریه و افغان شد و به خداوند عرض نمود : خدایا ! من سوگوار فرزند بهترین آفریده توام ، آیا چنین مصیبتی بر او وارد می شود ؟ خدایا ! آیا علی و فاطمه –علیهما السلام – لباس این عزا و مصیبت را بر تن می کنند ؟ خدایا ! آیا چنین غصه و داغی بر آستانه آنها فرود می آید ؟ سپس عرضه داشت : خدایا ! فرزندی که در بزرگسالی مایه روشنی چشمم باشد روزی ام ساز و او را وارث و وصی من قرار ده و جایگاه و موقعیت او را در نزد من مانند حسین –علیه السلام- قرار ده . هنگامی که چنین فرزندی به من ارزانی داشتی مرا شیفته و دلباخته او کن و سپس مرا داغدار و سوگوار او ساز همان طوری که محمد –صلی الله علیه و آله- را داغدار و سوگوار فرزندش می گردانی . پس خداوند حضرت یحیی –علیه السلام- را به او عطا فرمود و او در سوگ فرزندش نشست و مدت حمل یحیی –علی نبینا و آله و علیه الصلاه و السلام- مانند امام حسین –علیه السلام- شش ماه بود . تفسیر صافی ، ملا محسن فیض کاشانی ، ج3 ، ص 273

#جرعه_ای_از_تفسیر #سرکار_خانم_یوسفی آیات عاشورایی(قسمت اول) سوره مبارکه حج/ آیه ۶۰ «ذلِکَ وَ مَنْ عاقَبَ بِمِثْلِ ما عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِیَ عَلَیْهِ لَیَنْصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ»؛ (آرى، مطلب) چنین است! و هر کس به همان مقدار که به او ستم شده مجازات کند، سپس مورد تعدى قرار گیرد، خدا او را یارى خواهد کرد؛ یقیناً خداوند بخشنده و آمرزنده است علی بن ابراهیم در تفسیرش ذیل آیه مربوطه آورده: او رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله است که چون قریش از مکه او را بیرون کردند و از (بیم) آنان به سوی غار گریخت، به جستجویش پرداختند تا او را به قتل برسانند، پس خدا در جنگ بدر آنها را به سزای اعمالشان رساند، روزی که عتبه و شیبه و ولید و ابوجهل و حنظله بن ابی سفیان و دیگران کشته شدند. چون رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله رحلت نمود، در مقام خونخواهی گذشتگان خود برآمدند، و از این روی بود که حسین و آل محمد علیهم‌السلام به ظلم و ستم کشته شدند. https://eitaa.com/joinchat/2229469243C33062540d2