#تجربه سلام شب بخیر . چند سال قبل یک همسایه داشتیم که یک دختر ناز و شیرین زبون بنام فاطمه داشتند .برادرم مجرد بود و به شوخی میگفتیم فاطمه عروس ماست .گذشت تا اینکه شب بله برون برادرم این فاطمه شیرین زبون فهمید برادرم قراره ازدواج کنه .چند روز ناراحت و افسرده بود و یک روز ب مادرش گف مگه من زن محمد نیستم .چرا واسش رفتن خاستگاری و میخاد زن بگیره . بمیرم واسش حتی با اینکه مادرش باهاش صحبت کرد که یک شوخی بین خانواده ها بوده اما باورش نشده بود و یک مدتی افسرده بود . فکر میکنیم که بچه ها درک نمیکنن اما کاملاا اشتباهه .بچه ها باید بچگی کنند و بدور از این افکار و تصورات حتی به شوخی باید باشند . ❤️ سلام وقت بخیر کاملا با این حرفتون موافقم برای منم پیش اومده که اسم روم گذاشتن و بزرگ که شدیم هیچکدوم به هم علاقه نداشتم اونا رفتن پی زندگیشون من با حرفا موندم😭😭😭 #ادمین_نوشت ممنونم از این دوبزرگوار که تجربه خودشون برای ما ارسال کردن الهی خوشبخت دو عالم باشن و عاقبت بخیر الهی من قمبولتون برم که چنین اعضای خوبی داریم و همیشه یار و یاورمان هستند و خون در رگهای بخ زده من جریان میدن و دلگرم و من قدرتمند و پر نیرو 💪میکنند که چنین حامیان داریم 💚 دوستون دارم حالا بریم ببینم قمبولت برم چی هست 😂 .•°``°•.¸.•°``°•                               @mojaradan            •.¸        ¸.•       °•.¸¸.•°`       ¸.·´¸.·´¨) ¸.·*¨)      (¸.·´    (¸·´   .·´

#کیو_اینفدر_دوست_داری؟❤️ من که شما را خیلی خیلی خیلی دوست دارم قمبولتون برم من #ستاد_تشویق_جوانان_به_ازدواج .•°``°•.¸.•°``°•                               @mojaradan            •.¸        ¸.•       °•.¸¸.•°`       ¸.·´¸.·´¨) ¸.·*¨)      (¸.·´    (¸·´   .·´

#مگر_میشود_ادمی_عوض_کنی مگر مي شود آدمي را عوض کني تا مطابقِ خواسته هاي تو پیش برود ؟ مثل این مي ماند که تو گیاهي را هرس کني ، ولي بعد از چند وقت ، باز شاخه هایش بزرگ شود و شکلش را به هم بزند ! میداني ؟ گیاه ، شاخه دارد برگ دارد شکوفه مي زند ... آدمي نيز ، " قدرتِ اختیار " دارد ! " عقل " دارد " فکر " دارد و از همه مهم تر " قلب " دارد ... شاید بدتر شود و بهتر نشود ! اگر میتواني آدمي که در ذهنت است را بیست درصد بدتر بپذيري ، آنگاه ادعايِ " عشق " کن ... @mojaradan

#کلیپ_تصویری 🔮معیار‌های افراد برای انتخاب همسر باید مناسب خودشان باشد نه زیاد و نه کم! ❌پسری که حامی اقتصادی داره خطرناکه چون عقل معاش و هوش اقتصادی نداره... #دکتر_سعید_عزیزی #معیار_انتخاب_همسر #رسم_و_رسوم #جهیزیه #سخت_گرفتن #ازدواج #هوش_اقتصادی @mojaradan

#عشق_بکطرفه عشق یکطرفه خیلی دردناک است کسی را دوست داشته باشیم که او احساسی به ما ندارد. معنی عشق یکطرفه دقیقا همین است. کسی که دچار چنین وضعیتی است نمی‌تواند فکر کند و در نتیجه نمی‌تواند تصمیم بگیرد. این عدم توانایی، در واقع یک انتخاب ناهشیار است. به این معنی که او می‌تواند فکر کند، اما نمی‌خواهد. زیرا می‌داند که اگر فکر کند باید کارهایی انجام دهد که برایش جذاب نیست. حاضر نیست زیر بار انجام کارهایی برود که دوست ندارد. اگر می‌خواهید خود را از چنین مهلکه‌ای نجات دهید، بگذارید فکرتان کار کند. اینقدر شعورِ خود را سرکوب نکنید، به هوشِ خود اجازه دهید متجلی شود. تنها شدن را به جان بخرید و با ترسش کنار آیید. با استدلال‌های معیوب، خود را فریب ندهید. اطمینان داشته باشید که هیچ عشق یکطرفه‌ای، با تلاش و کوشش دوطرفه نمی‌شود. پس دست از تلاش بردارید و خود را خسته و کلافه نکنید. به خود برچسبِ "دوست داشتنی نبودن" نزنید و فکر تغییر خود را از سر بیرون کنید، زیرا هیچ تغییری نمی‌تواند احساس طرف مقابل را به شما بهتر کند. مهم نیست طرف مقابل چرا به شما احساس ندارد، پاسخ آن هر چه باشد هیچ کمکی به شما نمی‌کند. شما در چنین موقعیتی فقط و فقط یک وظیفه دارید، وظیفه‌ی شما این است که دقیق‌ترین و هوشمندانه‌ترین کار ممکن را انجام دهید یعنی: بدون کمترین تردید رابطه را قطع کنید.     @mojaradan

🍀🌺🍀 همراهی همرازی همدلی 🎞 برشی از مجموعه ی تلویزیونی «وضعیت زرد» 💐 [همه چیز برای زندگی زیبا] @mojaradan

♥️ حسادتـــــ ... یا خساستـــــ ! اسمش را هرچہ میخواهے بگذار ! مڹ میخواهم "تو" فقط عزیز دل من باشے ... تو این یه مورد خسیس ترینم ... 😌 @mojaradan

🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت149 در قسمت راست مغازه یک فرو رفتگی بزرگی بود به اندازه‌ی دو الی سه متر که داخلش یک کابینت و روی آن یک اجاق خیلی کوچک بود با کتری و چند استکان، پس می‌توانستم ناهار بیاورم و اینجا گرم کنم. قسمت انتهای مغازه پشت یک پرده‌ی شیری رنگ یک روشویی خیلی کوچک قرار داشت. تقریبا همه چیز جور بود فقط نمی‌دانستم چه ساعتی باید به خانه برمی‌گشتم و مغازه را به که می‌سپردم. نگاهی به کوله‌پشتی‌ام انداختم. تابلوهای زیادی با خودم آورده بودم که در ویترین بگذارم ولی همان سرگردانی اجازه نداد این کار را بکنم. کوله را در گوشه‌ایی گذاشتم و وسایل سوزن دوزی‌ام را از داخلش بیرون آوردم. می‌توانستم تا وقتی مشتری نیست از وقتم استفاده کنم و کارهایم را انجام دهم. به قول مادر بزرگم " دست که بیکار باشه فکرت هزار راه میره." هیچ وقت نفهمیدم چرا جسم و ذهن آدمی اینقدر با هم اختلاف دارند. چند ساعتی گذشت و بالاخره یک مشتری داخل مغازه شد. از جایم بلند شدم و با خوشحالی ماسکم را زدم. –بفرمایید. خانم جوانی پرسید: –ببخشید به من گفتن اینجاها یه کافی شاپ هست، اسمش...به صفحه‌ی موبایلش نگاه کرد... نگذاشتم حرفش را تمام کند. –بله، هست. چند متر بالاتره، ولی فکر نکنم باز باشه. –به خاطر کرونا؟ سرم را کج کردم. –بله دیگه. –آهان، البته من کاری با کافی شاپ ندارم، اونجا قرار دارم. به محض رفتن او خانم دیگری وارد شد و شروع به نگاه کردن به اجناس کرد. اول قسمت اسباب بازیها را از نظر گذراند بعد به قسمت لوازم التحریرها رفت و ایستاد و چند دقیقه‌ایی با دقت نگاه کرد. نگاههایش طولانی شد و من هم خسته از ایستادن پرسیدم: –چیزی مد نظرتون هست؟ می‌خواهید کمکتون کنم؟ زیر لب گفت: –نه ممنون. دوباره به قسمت اسباب بازیها رفت و دقیقتر از قبل نگاه کرد، انگار بیشترقیمتها را با هم چک می‌کرد. حوصله‌ام سر رفت و نشستم. مشتری سمج دست بردار نبود، احساس کردم با پاییدنش وقتم تلف می‌شود. بی‌خیالش شدم و کارگاه سوزن دوزی را برداشتم و شروع به دوختن کردم. نمی‌دانم چقدر گذشت که جلوی ویترین پیشخوان ایستاد. فکر کردم انتخابش را کرده، نگاهش کردم، ولی او محو نگاه کردن به ویترین پیشخوان بود. –بعد از شاید ده دقیقه دستش را دراز کرد و به مداد پاک‌کنی در ویترین اشاره کرد. –ببخشید، این پاک کن چنده؟ کوچکترین پاک‌کنی بود که داشتیم. قیمتش را نگاه کردم و گفتم: ابروهایش بالا رفت. –چقدر گرون شده؟ تعجب کردم، چون آن مداد پاک ‌کن قیمتی نداشت. با خودم فکر کردم چقدر مردم توانایی خریدشان پایین آمده. دلم برایش سوخت. مداد پاک‌کن را مقابلش گذاشتم. –قابل شما رو نداره. –ممنون. –بی تعارف گفتم. مردد نگاهم کرد. –پس میشه اون بزرگه رو بدید و کم حساب کنید؟ با تردید کاری که گفته بود را انجام دادم. کیفش را که باز کرد دیدم چند تراول داخل کیفش است. دستش را که دراز کرد مداد پاک کن را بردارد دیدم چند النگوی طلا به دستش است. با تعجب نگاهش کردم. تشکر کرد و رفت. دفتر را باز کردم و جنس فروخته شده را یادداشت کردم. بقیه‌ی پولش را هم از کیف خودم داخل دخل انداختم. لیلافتحی‌پور .•°``°•.¸.•°``°•                               @mojaradan            •.¸        ¸.•       °•.¸¸.•°`       ¸.·´¸.·´¨) ¸.·*¨)      (¸.·´    (¸·´   .·´

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت150 نمازم را که خواندم با خودم فکر کردم پیامی به امیرزاده بدهم و بپرسم من تا چه ساعتی باید اینجا بمانم. در همین فکر بودم که چند مشتری هم‌زمان وارد مغازه شدند. هر کدامشان چند اسباب بازی برداشتند و بدون پرسیدن قیمت کارتشان را روی میز گذاشتند. انگار قدمشان سبک بود چون بعد از رفتنشان مغازه رونق گرفت و مشتری‌ها پایشان باز شد. نزدیک ظهر بود که یک موتوری جلوی مغازه پارک کرد. داخل مغازه آمد و روی کاغذی که در دستش بود را نگاه کرد و پرسید: –خانم حصیری؟ با تعجب گفتم: –بله. جعبه‌ایی که در دستش بود را روی میز گذاشت. –بفرمایید. سفارشتون. متحیر پرسیدم: –این چیه؟ من که چیزی سفارش ندادم. دوباره به کاغذ نگاهی انداخت. –مگه خانم حصیری نیستید؟ –چرا. –پس درسته دیگه. مغازشم همینه. بعد همانطور که از مغازه بیرون میرفت زمزمه کرد. –حسابم شده. در جعبه را که باز کردم بوی پیتزا در مشامم پیچید و اشتهایم را تحریک کرد. حتما کار امیرزاده است. در جعبه را بستم و به کناری هلش دادم و سرم را با دستهایم گرفتم. خدایا چه کار کنم؟ با صدای زنگ گوشی‌ام سرم را بلند کردم. خودش بود. قلبم شروع به بالا و پایین پریدن کرد تا یاد‌آوری کند که وجود دارد. احساسم چیزی بین ذوق و اشتیاق و استرس و ترس بود. از آینده می‌ترسیدم. از این محبتهای پی‌درپی‌اش می‌ترسیدم. مگر تا چه وقت می‌توانستم این دوری را تحمل کنم. نگاهی به دستهای لرزانم انداختم. من خیلی وقت بود بد جور مبتلا شده بودم و این لرزش دستهایم هم علائمش بود پس از چه می‌ترسیدم. شاید از عوارضش که گاهی تا آخر عمر همراه انسان است. هراس داشتم از این ریسمانهایی که با هر محبتش بیشتر و محکمتر دور قلبم می‌پیچید، نکند یک روز مجبور شوم همه را پاره کنم. اصلا می‌توانم این کار را بکنم؟ –بله. با صدای گرمی که خوشحالی‌اش را پنهان می‌کرد گفت: –سلام، خسته نباشید. –سلام. ممنون. –زنگ زدم ازتون تشکر کنم که تشریف آوردید مغازه. من و من کنان گفتم: – من...که کاری نکردم. ببخشید چه ساعتی میتونم برم خونه؟ –یه ساعتی که قبل از تاریکی خونه باشید. این حرفش مرا یاد محمد امین و پدرم انداخت. حرفش کاملا مردانه و حمایتگر بود. مردها را جان به جانشان کنی عاشق آقا بالا سر بودن هستند و من چقدر این مردانگی‌ها را دوست دارم. پرسیدم. –الان روزا کوتاهه، هوا زود تاریک میشه که، اونجوری باشه چند ساعت دیگه باید برم... –اشکال نداره، منم همون موقع میام مغازه رو تحویل می‌گیرم که شما برید. با مکث پرسیدم: –می‌خواهید بیایید اینجا؟ مکثی کرد و گفت: –نه نمیام. شما قبل از رفتنتون یه پیام بدید من راه بیفتم. بعداز بیست دقیقه کرکره رو بدید پایین و برید من خودم میام در مغازه رو باز میکنم. چشمم به جعبه پیتزا افتاد. –ببخشید راستی، شما برای من غذا سفارش دادید؟ –بله، گفتم بهتره سروقت ناهارتون رو بخورید. لبخند زدم. حواسش چقدر جمع است، و این چه معنی می‌دهد؟ پرسید: –ناهارتون رو خوردید؟ با لحن جدی گفتم: –نه، گذاشتم کنار، خودتون که امدید میل کنید. او هم همان لحن را به خودش گرفت. –عه، اون مال شماست. من ناهار خوردم. لطفا حرف گوش کنید. مکثی کردم و گفتم: –باشه، به شرطی که پولش رو... با صدای بلند گفت: –ای بابا، مگه اونجا تو کافی‌شاپ غلامی بهتون ناهار نمیداد؟ –نه، هر کس خودش میاورد. –عه؟ چه بی‌انصاف! آره راست می‌گید یادمه شما می‌رفتید خونه ناهار می‌خوردید. حالا تا از دهن نیوفتاده بخورید. ممنون، انشاالله از فردا ناهار میارم. لیلافتحی‌پور .•°``°•.¸.•°``°•                               @mojaradan            •.¸        ¸.•       °•.¸¸.•°`       ¸.·´¸.·´¨) ¸.·*¨)      (¸.·´    (¸·´   .·´

برگردنگاه‌کن پارت151 بعد از خوردن پیتزا جعبه‌اش را برداشتم تا داخل سطلی که چند متر آن طرفتر از مغازه بود بیندازم. سطل آشغال بالای پیاده رو بود یعنی باید به طرف کافی شاپ چندمتری می‌رفتم. تا خواستم جعبه را داخل سطل بیندازم کمی دورتر، دخترکی را دیدم که مدام به این طرف و آن‌طرف نگاه می‌کرد. این همان دختری بود که از من آدرس کافی‌شاپ را پرسیده بود. کافی‌شاپ که چند متر بیشتر با او فاصله نداشت، یعنی هنوز دنبال آدرس است. خواستم به طرفش بروم تا کمکش کنم، ولی همان موقع دیدم ماهان به طرفش می‌آید. دخترک با دیدن ماهان برایش دست تکان داد. ماهان کیسه‌ی مشگی را که در دستش بود را با عجله دست دختر داد و حرفی به او زد. همان لحظه آقای غلامی را دیدم که دوان دوان به طرفشان می‌آمد. هنوز چند قدمی مانده بود که به آنها برسد ماهان به دخترک اشاره‌ایی کرد. دخترک پا به فرار گذاشت. صدای آقای غلامی می‌آمد که داد میزد. –وایسا دختر. من ترسیدم و به طرف مغازه پا تند کردم. نمی‌خواستم آقای غلامی را ببینم. یک قدم بیشتر نمانده بود به مغازه برسم که دخترک به من برخورد کرد و هر دو نقش زمین شدیم. کیسه‌‌ی سیاهی که در دست دختر بود از دستش به زمین پرت شد و صدای شکسته شدن شیشه‌ایی آمد. بعد هم ریختن مایعی تقریبا هم رنگ آب بر روی زمین. دختر فوری بلند شد و با خشم به طرفم غرید. –کوری نمی‌بینی؟ من هم از جایم بلند شدم و شروع به تکاندن مانتوا‌م کردم. دخترک نگاه تاسف بارش رابه نایلون داد و زمزمه کرد. –حیف اون همه پول. هراسان برگشت و پشت سرش را نگاه کرد آقای غلامی به طرفش می‌دوید. فحشی نثارش کرد و به طرف ایستگاه مترو فرار کرد. آقای غلامی خودش را به نایلون سیاه رساند و خم شد، بویش کرد. بعد عصبانی به طرف ماهان که پشت سرش بود برگشت. –پس اون نایلونها‌ی سیاه که میاوردی و می‌بردی از این زهرماریا بوده. ماهان سرش پایین بود. آقای غلامی چشمش به من افتاد. نگاهم را از او گرفتم و به داخل مغازه آمدم، ولی صدای سرزنشهایش را که روی سر ماهان هوار می‌کرد را می‌شنیدم. بعد از چند دقیقه دیدم وارد مغازه شد و پرسید: –-اینجا کار می‌کنی؟ جوابش را ندادم. چرخی در مغازه زد و با تمسخر گفت: –واسه همین امیرزاده سنگ تو رو به سینش می‌زد. پس واست نقشه داشته. بانفرت نگاهش کردم. –میشه از مغازه بیرون برید. پوزخندی زد. –من سه برابر اینجا بهت حقوق می‌دادم. تازه تو خونه واسه خودت راحت بودی. دندانهایم را روی هم فشار دادم. –من به مفت خوری عادت ندارم. اطراف شما مفت خور زیاده سه برابر حقوق رو بدید به اونا. نیش خندی زد. –آره، شماها فقط به حمالی عادت دارید. نون راحت خوردن رو پس میزنید. پوزخندی زدم و به بیرون مغازه و به آن نایلون اشاره کردم. –نون راحت خوردن ارزونی خودتون، اینجور نونا از گلوی ما پایین نمیره. نوش جونتون، خودتون میل کنید. خدا را شکر با صدای زنگ گوشی‌اش از مغازه بیرون رفت و دیگر نیامد. اعصابم حسابی خرد شده بود و می‌خواستم زودتر به خانه بروم. طبق چیزی که امیرزاده گفته بود بیست دقیقه قبل از رفتنم پیامی برایش فرستادم. موقع رفتنم که شد ریموت را زدم و راه افتادم. تا نزدیک شدن به ایستگاه مترو چند بار برگشتم تا ببینم به مغازه آمده یا نه، ولی چیزی ندیدم. صبح روز بعد که به مغازه رفتم، متوجه شدم به مغازه آمده و تغییرات زیادی در آنجا داده. تابلوهای کوله پشتی‌‌ام را که در گوشه‌ی مغازه مانده بود را در ویترین چیده بود. بین تابلوها از کاغذها‌ی رنگی و قلبهای نمدی سفید و صورتی استفاده کرده بود. آنقدر زیبا تزیین کرده بود که در طی روز بارها خودم به بیرون از مغازه رفتم و جلوی ویترین ایستادم و تماشایش کردم. یکی از قلبهای قرمز را از ویترین برداشتم و روی پیشخوان گذاشتم دلم می‌خواست جلوی چشمم باشد. همه‌ی جای مغازه مرتب‌تر از دیروز شده بود. حتی وسایل سوزن دوزی من را که در زیر پیشخوان گذاشته بودم را داخل یک جعبه‌ی مقوایی که شبیهه جعبه‌ی کفش بود قرار داده بود که از یک مرد بعید بود. روی تابلویی که من یادداشت نوشته بودم جمله‌ی خودش را که نوشته بود، "خوش آمدی " را پاک کرده بود و این چنین نوشته بود. "انگار بلاتکلیفی واگیر دارد" چند دقیقه به نوشته‌اش زل زدم. منظورش چه بود. یعنی او هم بلا تکلیف است. یا من بلاتکلیف بوده‌ام و به او هم سرایت کرده است. جمله‌ی دو پهلویی بود که نمی‌دانستم چطور باید تعبیرش کنم. در آشپزخانه‌ی سه متری مغازه مقداری شکلات و تنقلات به همراه یادداشتی گذاشته بود که حتما از آن‌ها استفاده کنم. لیلافتحی‌پور .•°``°•.¸.•°``°•                               @mojaradan            •.¸        ¸.•       °•.¸¸.•°`       ¸.·´¸.·´¨) ¸.·*¨)      (¸.·´    (¸·´   .·´