⭕ برداشتی خلاصه از سخنرانی شب‌های عزاداری دهه اول محرم 🔰 موضوع: منتخب روایات سیدالشهدا(علیه‌السلام) بر اساس کتاب «لمعات‌الحسین(علیه‌السلام)» #بخش_اول: بررسی حدیث اول؛ شب‌های اول تا چهارم محرم ✅ خدای متعال در افعال خود نمی‌تواند هدفی را برای خود دنبال کند، چرا که چنین هدفی برای موجودی است که چیزی را ندارد و از انجام عملی، به دنبال رفع نقص خود است. پس اگر می‌گوییم خدا خَلق را آفرید برای اینکه او را بشناسند، به این معناست که «کمال» آن مخلوق در چنین هدفی است. ✅ اگر بخواهیم درباره عبارت «کمال» فکر کنیم باید، به مفهوم «رشد» بیاندیشیم. کمال هر فردی، بر اساس درجه رشد هر فرد، توسط او فهم می‌شود. کودک خردسال، با عالِم دانشمند، تصور متفاوتی از کمال دارند. ✅ رشد هر موجودی، حدی و اندازه‌ای دارد. مثل کودک که تا بزرگ نشود، مفهوم رشد برای او مفهوم محدودی است. انسان هر اندازه که بزرگ شود، محدوده رشد او هم به همان اندازه تغییر می‌کند. انبیا(علیهم‌السلام) آمده‌اند تا به مردم بگویند پله‌های رشد دیگری در عالم وجود دارد و می‌توان بیش از دنیا رشد کرد. ✅ وقتی گفته می‌شود «... فَإذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ» یعنی اگر کسی به «معرفت» خدا راه پیدا کند، به صورت قهری به نتایج آن دست خواهد یافت. یکی از این نتایج قهری، عبادت و عبودیت است. پس مقدمه عبودیت، معرفت است. ✅ «معرفت» چیزی بیش از «یقین» است. عرفا درجه عالی از معرفت را تعبیر به «رویت» می‌کنند. ✅ فَأَينَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجهُ ٱللَّهِ آن‌ها که می‌روند و «می‌رسند» می‌فهمند که دنبال حقیقتی بوده‌اند که همواره همراهشان بوده است. یار بی‌پرده از در و دیوار در تجلی است یا اولی‌الابصار ✅ معرفت قلبی با کسب دانش حاصل نمی‌شود بلکه چنین معرفتی با «توجه» حاصل می‌گردد. ✅ توجه از وجه، به معنای صورت می‌آید. توجه به خدا، روی آوردن قلب(صورت قلبی انسان) به جانب خداست. ✅ عبادت، یعنی انسان اراده خودش را در اراده معبود، فانی بداند ✅ بین «معرفت» و «محبت»، رابطه طرفینیِ تصاعدی وجود دارد. بنابراین آخرین درجه معرفت، ملازم آخرین درجه «حب» است که از آن تعبیر به «عشق» می‌شود. ✅ شناخت و معرفت خدا، «هدف اولیه» خلقت است. منتها درجه رشد و کمال، «عبودیت» است. ✅ عظمت روحی انسان، توسط خدای متعال، با قابلیت‌های نامحدود و «بی‌نهایت» خلق شده است. ✅ کسی که به معرفت رسید، متصل به «بی‌نهایت» می‌شود. چرا که «خودش» را کنار می‌زند. چنین موضعی، حال «استغنا» در بنده ایجاد می‌کند. ✅ حال که «معرفت»، قرین «حب و رحمت» است و هدف خلقت، عبودیت، می‌توان گفت که هدف اصلی خلقت، «رحمت» است که به واسطه «عبودیت و بندگی» حاصل می‌شود. ✅ کسی که در مسیر «عبودیت» الهی قرار نگیرد، به ناچار به ذلت و بندگی خلق خواهد افتاد. ✅ اینکه سیدالشهدا(علیه‌السلام) معرفت خدای تعالی را قرین شناخت و اطاعت از امامِ زمان می‌دانند را به دو شکل می‌توان تعبیر کرد که هر دو تعبیر درست است: + اول: راه شناخت و معرفت خدای عزوجل، از مسیر اهل بیت(علیهم‌السلام) می‌گذرد.(بِنا عُبِدَالله...) + دوم: حقیقت معرفت امامِ زمان، معرفت خداست. چرا که او واسطه فیض بین بندگان و خداست. ✅ حرکت به سوی خدا، برداشته شدن حدود وجودی است. وقتی این حدود برداشته شد، بنده به مقام ولایت نزدیک می‌شود. ✅ در احادیث داریم: «کسی که به خاطر مصائبی که بر اهل‌بیت(علیهم‌السلام) وارد شده، گریه کند، قبل از آنکه اشک او جاری شود، رحمت خدا او را فرا می‌گیرد.» و یا «اگر قطره اشک بر مصائب اهل‌بیت(علیهم‌السلام) به جهنم ریخته شود، آن را خاموش می‌کند». از احادیثی با مضامین فوق می‌توان برداشت کردکه اثر ولایت اهل بیت(علیهم‌السلام) که اعمالی چون ریختن اشک، آن را تقویت می‌کند، بنده را به ولایتِ «الله» می‌رساند 📲 دسترسی به محتوای فرهنگی: 🌐 https://eitaa.com/Montazar_ir 📲 کانال‌های اطلاع رسانی: 🌐 https://eitaa.com/mohebbinolhosein128 🌐 https://t.me/mohebinolhosein128