داستان«ماه آفتاب سوخته» #قسمت_چهل_نهم 🎬: صبح روز یازدهم محرم دمید، گویی آسمان هم چون زمین کربلا به خون نشسته بود، رباب جلوی خیمه نیم سوخته نشسته بود و خیره به نقطه ای روی زمین بود، نقطه ای که قرار بود برای همیشه در تاریخ این ارض خاکی بدرخشد و نوری باشد در ظلمت دنیای دون، تا هر که راه را گم کرد، با تلالؤ این نور،راه از بیراهه بشناسد و به کمال رسد. رباب خیره به قتلگاه بود و بی صدا اشک میریخت، لشکر عمر سعد در تاب و تب برگشتن بود، عمر سعد دستور داده بود که کشته های سپاه کوفه را جمع کنند برای غسل و کفن و تدفین، اما پیکرهای مطهر شهدای اهل بیت علیه السلام و یارانش باید در زیر آفتاب داغ کربلا میماند، رباب اشک میریخت و با خود واگویه میکرد: روا نباشد که به دین رسول خدا باشید و کشته های خودتان را با رسم و رسوم اسلام دفن کنید و بدن مطهر نوادهٔ رسول را روی ریگ های داغ بیابان رها کنید. هق هق رباب داشت تبدیل به ناله های جانسوز میشد که صدای زینب به گوشش رسید: رباب! عزیز دلم، اندکی تحمل کن مگر نمی دانی که این لشکر منتظر بهانه است تا با تازیانه و غلاف شمشیر به جان ما بیافتند، کودکان را تازه ساکت کرده ام، به خاطر کودکان هم شده بغضت را فرو خور و صبر کن.. رباب به احترام زینب که انگار فاطمه است که در زمان و مکانی دیگر قد علم کرده، از جای برخواست، دستی به روی چشم نهاد و بغضش را فرو خورد. زینب سر رباب را در آغوش گرفت و گفت: چقدر داغی، بیا در سایهٔ خیمه بنشین، زیر نور آفتاب، داغی بدنت بیشتر می شود و اذیت می شوی.. دیگر دست رباب نبود، باران اشک چشمانش باریدن گرفت و همانطور که قتلگاه را نشان میداد گفت: روا نیست که نواده رسول، سایهٔ سرم، حسین عزیزم در زیر نور آفتاب باشد و رباب سایه خیمه ای بر سر داشته باشد...بانوی من! نیت کرده ام از امروز تا زمانی که خدا به من عمر دهد، سایهٔ هیچ چیزی را بر سر نکشم، چرا که سایه سار سرم زیر خورشید داغ کربلا فتاده، زینب هم هق هقش در آمد و هر دو در آغوش هم شروع به گریه کردند، رباب در حین گریه دست به جلوی لباسش که از شیر سینه اش خیس شده بود کشید و گفت: حرامم باد،جرعهٔ آبی خورده ام و شیرم جاری شده، کجاست علی اصغرم که از آن بنوشد و بی قراری نکند؟! صدای شیون رباب و زینب به گوش سربازان رسید و باران تازیانه باریدن گرفت. بعد از دفن اجساد قاتلان پسر پیامبر، عمر سعد دستور داد تا سر از تن پیکرهای شهدای کربلا جدا سازند و این سرها را چون غنیمت های جنگی در بین تمام قبیله هایی که در این جنگ نابرابر شرکت کرده بودند تقسیم کرد. دل اهل کاروان و کودکان با دین این صحنه به درد آمد، دردی که تا قیام قیامت در جان تمام خوبان عالم خواهد ماند.. رباب همانطور که اطراف را مینگرید، ناگاه متوجه نزاع دو سرباز شد، انگار سر غنیمتی دعوایشان شده بود، رباب میدید که آنها به پشت خیمه رفتند، ترسید نکند که طفلی از طفلان حسین را آنجا دیده اند و می‌خواهند به او تازیانه زنند، هراسان از جای برخواست تا جانش را سپر بلای آن طفل کند. نزدیک سربازها رسید و صدایشان را به وضوح میشنید: خودم دیدم که حسین او را در اینجا مخفی کرد.. رباب متعجب شده بود...اینها از چه حرف میزدند، آیا مولایش حسین گوهری را در زمین پنهان کرده که این دو اینچنین بر سر تصاحبش به جان هم افتاده اند‌؟! یکی از سربازها مشغول کندن شد و دیگری با نمایان شدن پارچه ای سبز رنگ ، لبخندی پیروزمندانه زد و گفت: دیدی گفتم، پس این گنج از آن من است و چون گرگی درنده حمله نمود و رباب دید ان گنج چیست و کاش نمیدید... سرباز، پیکر طفل شش ماهه را بیرون آورد و نیاز به ضربت شمشیر نبود،با اشاره دستش سر علی اصغر را جدا کرد و ...‌ عذرخواهم مرا طاقت نوشتن نیست اللهم العنهم جمیعا😭😭 ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی @bartaren 🌿🖤🌿🖤🌿🖤🌿🖤🌿

رمان واقعی «تجسم شیطان» #قسمت_چهل_نهم 🎬: وارد خانه شدند، فتانه مثل روحی از قفس پریده ناگهان غیب شد و بعد از چند دقیقه از اتاقی که به عنوان انبار بود بیرون آمد، روح الله نگاهی به او کرد و گفت: پول ها را بیارین، میخوام پیش خودم باشه.. فتانه نگاه تندی به او کرد و گفت: حالا پیش من باشه چی میشه؟! سرم داره از درد میترکه و تو صحبت پول میکنی؟! پاشو برو تو باغ به درختا برس، دیروز که تنبلی کردی و هیچ، از صبح هم که نرفتی روح الله که متوجه حیله گری فتانه شده بود و خوب میدانست که خواب پولهایش را باید ببیند گفت: خودت خوب میدونی من مرد کار هستم و تنبلی با من جور درنمیاد، دیروز هم تو با اون مهربونی مصنوعیت منو کشوندی تو خونه، تمام هدفت هم این بود که پولهام را از دستم دربیاری، اما کور خوندی، اول که به بابا محمود میگم اگر اون پول ها را پس نگرفت شده این خونه را بهم بریزم و زیر و رو کنم، میکنم و پول هام را ازت میگیرم.. فتانه چشمهایش را در آورد و گفت: پاشو گمشو ،برا من پول پول نکن، چندرغاز بخ چشمش میاد، اصلا اینا بابت اینهمه سال که زحمتت را کشیدم، من کنیز بی جیره و مواجبت که نبودم.. روح الله از عصبانیت خون خودش را می خورد دست مشت شده اش را روی زانویش زد و از جا بلند شد و می خواست به باغ برود. داخل باغ شد، آنقدر عصبانی بود که با مشت به تنهٔ درخت کوبید، صدایی در ذهنش اکو میشد: خودت را بکش و از این زندگی راحت کن...اما روح الله سخت تر از این را کشیده بود. بیل را برداشت و بی هدف داخل باغ میگشت، حال و حوصله رسیدگی به درختان را نداشت، پس بیل را به کناری انداخت و خود را به زمینی که تازه علف های نورس از آن روییده بود رساند و روی علف ها دراز کشید، دستانش را زیر سرش گذاشت و به آسمان خیره شد، کم کم پلک هایش سنگین شد.. نمی دانست چقدر خوابیده، ناگهان با فریاد تیز فتانه از جا پرید: ای پسرهٔ فلان فلان شده نگفتن بیای اینجا پی یللی تللی، گفتن بیای به باغ برسی، خاک بر سرت که مثل اون مادر بی آبروت هستی که حواسش همه اش پی مردهای دور و برشه ،یا مثل این خواهر.... فتانه انگار عقلش را از دست داده بود، فحش های زشت و ناموسی و تهمت های قبیح و الکی به مادر و خواهر روح الله میزد، روح الله هر چیزی را تحمل می کرد جز این... ناگهان از جا بلند شد، انگار دست خودش نبود، خونش به جوش آمده بود، روبه روی فتانه قرار گرفت و با فریاد بلند گفت: یک بار دیگه حرفهایی که لایق خودت هستند به مادر و خواهر من بچسپانی کاری میکنم که دنیا جلوی چشمات تیره و تار بشه فتانه که انتظار این گستاخی را نداشت فحش رکیکی به مادر روح الله داد و گفت: هیچ غلطی نمی تونی بکنی روح الله مثل کوه آتشفشان فوران کرد به سمت فتانه رفت و شروع کرد به زدن، تمام فن هایی که توی کلاس رزمی یاد گرفته بود روی فتانه اجرایی کرد، انگار فتانه کیسه بوکسی بود که روح الله باید قدرتش را به آن نشان میداد و داد و فریاد فتانه هم هیچ اثری نداشت روح الله آنقدر زد که فتانه بی حال روی زمین افتاد و انگار واقعا دنیا پیش رویش تیره و تار شد. فتانه که افتاد، روح الله تفی روی صورتش انداخت و گفت: حقت بود، من قبلش بهت گفتم و به طرف اتاق حرکت کرد و در یک چشم بهم زدن لباس ها و کیفش را برداشت و بی توجه به فتانه که آه و ناله میکرد، از باغ بیرون آمد و به طرف جاده حرکت کرد تا خود را به قم برساند. ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c 🍂🌼🍂🌼🍂🌼🍂🌼

#ایلماه #قسمت_چهل_نهم🎬: استاد قاسم چشمانش را ریز کرد و گفت : برای تو چه موضوعی مهم تر از این؟ اصغر قرقی همانطور که سعی می کرد حالت عادی اش را حفظ کند گفت: راستش...راستش چند ماه پیش که ننه سکینه راهی خراسان شد، بعد از رفتن ننه سکینه یک اتفاق بد یعنی یک خبر بد به دهات ما رسید. استاد قاسم که خیره به اصغر بود گفت: چه اتفاقی؟ مربوط به ننه سکینه بود؟ اصغر با ناراحتی سرش را تکان داد و گفت: هاا، عباس پسر ننه سکینه عضو قشون دولتی بود، قشون هم که با دزد و راهزن و اجنبی درگیر میشه، توی یکی از همین درگیری ها، عباس...عباس کشته میشه، وقتی خبر مرگ عباس را آوردند، ننه سکینه فرسنگها از دهاتمون دور شده بود و کسی هم نیامد دنبالش، چون کاری که نمی بایست بشه، شده بود، جسدی هم در کار نبود و انگار جسد عباس را در روستایی اطراف پایتخت دفن می کنند، پس گفتیم ننه بدون دانستن این خبر زیارتش را بکنه و بعد از سال که برگشت، بهش میگیم چه خاکی توی سرش شده... استاد قاسم آه بلندی کشید و گفت: تو مطمئنی این خبر صحت داشت؟! اصغر سرش را تند تند تکان داد و گفت: آره، یکی از هم ولایتی هامون که با عباس هم قطار بوده و وقت مرگ کنارش بوده این خبر را آورد. استاد قاسم نگاهی به رد رفتن کاروان که حالا کمی از آنها جلو افتاده بودند کرد و گفت: ای خدا! حالا چه جوری این خبر را به مادر بیچاره و اون دختر مریض احوال بدیم؟! اصغر یک تای ابروش را بالا داد و گفت: مگه افسانه چش هست که میگین مریض احواله؟! اون که صد تا مثل منو میذاره تو لنگ خورجین اسبش و میبره اینور و اونور، حالا بعد این موضوع، می خوام....می خوام اگه بشه... استاد قاسم به میان حرف اصغر دوید و گفت: پسر! یه کم حرمت نگه دار...مثلا رفیقت از دنیا رفته،زبون به دهن بگیر، وقت برای بقیه حرفا زیاده، الان باید فکرامون را روی هم بریزیم و ببینیم چطوری این خبر را به ننه سکینه بدیم و بعد سرش را به دوطرف تکان داد و گفت: زن بیچاره! چقدر عباس را دوست داشت، انگار بند دلش به دل عباس بسته است، از وجناتش خیلی تعریف می کرد و شرط ازدواج با من را گذاشت که به پایتخت بریم و در کنار افسانه و عباس زندگی کنیم. اصغر قرقی با حالت خجالت پرسید: می دونم وقت درستی نیست اما میشه بپرسم که این افسانه خانم از کجا پیداش شده؟! استادقاسم نگاه عجیبی به اصغر قرقی کرد و گفت: تو بچه دهاتشون هستی از من میپرسی افسانه از کجا اومده؟! مگه از اهالی روستای شما نیست؟ اصغر خنده ریزی کرد و گفت: والا توی دهات ما که هیچ، کل مناطق شمالی ایران را بگردین دختری مثل افسانه پیدا نمی کنین، این دختر مشخص هست با دخترای روستایی فرق داره، برای خودش یک پا مرد هست، من فکر می کردم افسانه از نزدیکان شماست که ننه سکینه برای عباس زیر سر گذاشتتش... استاد قاسم با شنیدن این حرفها ذهنش پر از سوالات ریز و درشت شد یعنی افسانه کی هست؟! چه خط و ربطی با ننه سکینه داره؟! و اینکه چطور این خبر بد را به همسرش بدهد ادامه دارد.‌. 📝به قلم:طاهره سادات حسینی #منتظران_ظهور https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿