"وجه دوم: این که مقصود از دعا همان معنی متداول معهود باشد که از امامان (علیهم السلام) رسیده، ومعنی آن جمله حضرت چنین شود: بهتر است آنچه از دعاهای وارد شده به ذهنت آمد، همان را بر زبان جاری کنی؛ زیرا که این امر به سبب حالتی قلبی صورت می گیرد وزمامش به دست خدای (عزَّ وجلَّ) می باشد. وجه سوم: این که منظور از دعایی که بر زبان جاری شود، آن دعایی باشد که با خضوع وحضور قلب انجام گردد، که از دعای بدون این حال بهتر است، هر چند که از ایشان رسیده باشد. بنابراین هدف از آن جمله توجه دادن به این است که مهم حضور قلب وتوجه کامل به درگاه خدای متعال می باشد، ومقصود اصلی از دعا همین است، وچون جاری شدن دعایی بر زبان از آنچه در دل هست، سرچشمه می گیرد، امام (علیه السلام) مطلب را این طور بیان وعنوان کرد. حاصل این که نسبت بین دعا وبین حضور قلب (در اصطلاح علم منطق) عموم من وجه است، که بسا با هم جمع شوند وگاهی از هم جدا هستند، ومطلوب همان جمع شدن دعا با حضور قلب است، خواه در دعای روایت شده از معصومین باشد وخواه در دعایی که از ایشان روایت نشده است. واین دلالت ندارد بر این که دعای روایت نشده بهتر است، بلکه دلالت می کند بر بهترین بودن دعای توأم با خضوع وحضور قلب، به هر لفظی که باشد.(۹۰)🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷 📚🌴قسمت 3⃣1⃣ 📘📒جلددوم #مکارم الاخلاق