نام کتاب : جایی برای نگرانی نیست فصل : اول موضوع : اجتماعی روانشناسی #اجتماعی

نام کتاب : جایی برای نگرانی نیست فصل : پایان فصل اول موضوع : اجتماعی روانشناسی #اجتماعی

نام کتاب : جایی برای نگرانی نیست فصل : فصل دوم موضوع : اجتماعی روانشناسی #اجتماعی @ketabkhani_group

نام کتاب : جایی برای نگرانی نیست فصل : فصل سوم موضوع : اجتماعی روانشناسی #اجتماعی @ketabkhani_group

نام کتاب : جایی برای نگرانی نیست فصل : فصل چهارم و پنجم موضوع : اجتماعی روانشناسی #اجتماعی @ketabkhani_group

🕋تلاوت نور | صفحه بیست و یکم قرآن کریم1⃣2⃣ ✅همراه با ترجمه #تلاوت بایگانی

✅ایات قرائت شده به همراه معنی #تلاوت بایگانی

معنی ظاهری آیات قرائت شده |(تفسیر نیست) ، فقط توجه به معنی آیات است #تلاوت بایگانی

گناهان مربوط به زبان و آثار مخرّبى كه در فرد و جامعه دارد بسيار زياد مى باشد، از جمله: 1- جدال و مراء. 2ـ خصومت و نزاع و لجاج در كلام. 3- بد زبانى و دشنام. 4- استهزاى ديگران. 5- فاش كردن اسرار مردم. 6- دروغ. 7- غیبت. 8- تهمت. 9- شهادت به باطل. 10- ايذاء ديگران با گفتار. 11- تبليغ باطل و تشويق بر گناه و امر به منكر و نهى از معروف. 12- سخن چينى. 13- كفران و ناسپاسى با زبان. 14- نشر شايعات بى اساس و اكاذيب و اشاعه فحشاء. 15- غنا. و موارد بسیار دیگر #احکام بایگانی

مورد شش و هفت و هشت برای همه مشخصه و باید از دروغ و غیبت و تهمت بپرهیزیم. اما در مورد دروغ حتی گفتن دروغ به قصد شوخی گناه هست.دروغ مصلحتی هم بدین صورت هست.چون اصل کار دروغ ، گناه به حساب میاد . در مورد غیبت ، دوستان اگه نمیدونستند بدونند که حتی خوب گفتن پشت سر کسی که راضی نباشه خوبی هاش گفته بشه غیبت به حساب میاد.یه عده میگن آقا ما تو روی طرف هم میگیم.اول اینکه رو‌ در رو بگید دوم اینکه همون رو در رو گفتن هم باید جهت رفع ایراد شخص باشه نه جهت نیش و کنایه و بد زبانی که باز جزو گناهان زبان به حساب میاد. مورد آخر از این سه مورد تهمت هست. چیزی رو در مورد کسی بگیم که حقیقت نداشته باشه و به کسی نسبت بدیم میشه تهمت. حتی اگه به چیزی واقف هستیم اگه با فاش کردنش باعث رفتن آبروی برادی دینی و مونت بشه باز گناه کردی و حکم فاش کردن اسرار مردم هست. این زبان چه کارهایی که نمیکنه #احکام بایگانی

دروغ از جمله گناهان کبیره، بلکه زشت‌ترین گناهان و خبیث‌ترین آنها است. صفتی است که انسان را در دیده‌ها خوار، و در نظرها بی‌وقع و بی‌ارزش می‌سازد. و سرمایه خجالت و شرمندگی، و باعث دل شکستگی و رنج و‌ اندوه می‌گردد. سبب و اساس ریختن آبرو در نزد خلق خدا، و باعث سیاه‌روئی دنیا و آخرت است. و آیات در مذمّت این صفت بسیار، و احادیث در نکوهش آن بی‌شمار است. خداوند کریم می‌فرماید: «انَّما یَفْتَرِی الْکَذِبَ الَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ؛[۱] این است و جز این نیست که: به دروغ، افترا می‌بندند کسانی که ایمان به خدا ندارند.» حضرت پیغمبر (صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم) فرمود که: «هرگاه مؤمنی بدون عذر شرعی، دروغ بگوید، هفتاد هزار فرشته بر او لعنت می‌کنند. و از دل او تعفّن و گندی بلند می‌شود و می‌رود تا به عرش می‌رسد. و خدای تعالی به سبب آن دروغ، گناه هفتاد زنا بر او می‌نویسد، که آسان‌ترین آنها زنائی باشد که با مادر خود کرده باشد.» و از آن سرور پرسیدند که: «آیا ممکن است مؤمن، ترسو باشد؟ فرمودند: بلی. عرض کردند: ممکن است مومن بخیل باشد؟ فرمود: بلی. عرض شد که: ممکن است مومن دروغ‌گو باشد؟ فرمود: نه و فرمود که: دروغ، رزق و روزی آدمی را کم می‌کند.» و نیز از آن بزرگوار روایت شده است که: «وای بر کسی که سخن گوید به دروغ، تا حاضران را بخنداند. وای بر او وای بر او وای بر او.» و فرمود: «گویا مردی به نزد من آمد و گفت: برخیز. برخاستم با او روانه شدم تا رسیدم به دو نفر، یکی نشسته بود و دیگری ایستاده، در دست او قلابی از آهن بود آن را فرو می‌برد به یک طرف سر او و می‌کشید تا به شانه او می‌رسید، بعد از آن بیرون می‌آورد به طرفی دیگر فرو می‌برد. من گفتم این چه عمل است؟ گفت: این مرد نشسته مردی است دروغ‌گو، که به این نحو در قبر، عذاب می‌شود تا روز قیامت.» و فرمود: «شما را خبر دهم به بزرگ‌ترین گناهان کبیره، و آن شرک به خدا، و آزردن والدین، و دروغ است.» و حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) فرمود که: «بنده‌ای مزّه ایمان را نمی‌یابد تا دروغ را ترک کند، خواه دروغ از روی شوخی و هزل باشد یا از جدّ.» و حضرت امام محمد باقر (علیه‌السّلام) فرمود که: «خدای تعالی برای بدی، قفل‌هایی را قرار داده است، کلید این قفل‌ها شراب است، و دروغ بدتر است از شراب.» و فرمود که: «دروغ، خراب کننده بنای ایمان است.» و از حضرت امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) روایت شده است که: «تمام اعمال زشت در خانه‌ای است و کلید آن خانه دروغ است» و مخفی نماند که: بدترین انواع دروغ، دروغ بر خدا و رسول و ائمه (علیهم‌السّلام) است، یعنی: کسی مساله‌ای گوید که: مطابق با واقع نباشد، یا حدیثی دروغ نقل کند و امثال این‌ها. و همین قدر در مذمت دروغ بر ایشان کافی است که: «روزه را باطل می‌کند.» و باعث وجوب قضا و کفاره می‌شود بنابر اقوی، همچنان که در کتب فقهیه نوشته شده است #احکام بایگانی

مخفی نماند که در چند جا، دروغ را تجویز کرده‌اند: ۲.۱ - در قتل و شرف و حیثیت اگر مرتکب دروغ نشود مفسده‌ای بر آن مترتّب شود، یا ضرری به خود برسد، یا باعث قتل مسلمانی یا بر باد رفتن شرف و حیثیت او یا آبروی او یا مال قابل توجه او بشود، که در این صورت جایز، بلکه واجب است. پس اگر ظالمی کسی را بگیرد و از مال او بپرسد، جایز است انکار کند. یا ستم‌گری او را بگیرد و از عمل بدی که میان خود و خدا کرده باشد سؤال کند جایز است که بگوید: نکرده‌ام. و همچنین هر که بپرسد از کسی از معصیتی که از او صادر شده باید اظهار آن نکند، زیرا اظهار گناه، گناهی دیگر است. و اگر از عیب یا مال مسلمانی از او بپرسند کنند جایز است انکار آن، بلکه در همه این صورت‌ها واجب است. ۲.۲ - رفع فساد و اصلاح در وقتی که میان دو کس دلتنگی و فسادی باشد جایز است که کسی برای اصلاح میان ایشان، دروغی از زبان هر یک به دیگری بگوید تا رفع فساد بشود. و همچنین هرگاه از خود شخصی سخنی سرزده باشد یا عملی صادر شده باشد که اگر راست را بگوید باعث فتنه یا دشمنی مؤمنی یا فسادی شود جایز است که انکار آن را کند. و اگر کسی آزرده شده باشد و رفع آن موقوف باشد به انکار سخنی که گفته باشی یا عملی که کرده باشی جایز است انکار آن. ۲.۳ - وعده دادن به همسر هرگاه زن، چیزی از شوهر بخواهد که قادر نباشد یا قادر باشد اما بر او واجب نباشد، جایز است به او وعده دهد که: می‌گیرم، اگر چه قصد او نباشد گرفتن آن و نگیرد. و همچنین هرگاه کسی را که زنان متعدّده باشد جایز است که به هر یک بگوید: من تو را دوست دارم، اگر چه مطابق واقع نباشد. ۲.۴ - وعده دادن به بچه هرگاه بچه‌ای را به دنبال کاری بفرستی و او خوشش نیاید مثل مکتب رفتن یا شغلی دیگر، جایز است که او را وعده دهی یا بترسانی که: با تو چنین و چنان خواهم کرد، اگرچه منظور تو کردن آن نباشد. ۲.۵ - جهاد و جنگ در جهاد و جنگ با دشمنان دین اگر به دروغ و مکر و حیله بتوان کار کرد که بر آنها پیروز شد. ۲.۶ - نکته پایانی و حاصل کلام آن است که: در هر جایی که فایده مهمّه شرعیّه بر آن مترتّب شود و تحصیل آن موقوف به دروغ باشد جایز است دروغ‌گفتن. و اگر بر ترک دروغ، مفسده شرعیّه مترتّب شود واجب می‌شود. و باید از حدّ ضرورت و احتیاج، فراتر نرفت و دروغ‌گفتن در تحصیل زیادتی مال و منصب و امثال این‌ها از چیزهائی که آدمی مضطر به آنها نیست حرام، و مرتکب آن آثم و گناه‌کار است #احکام بایگانی

طبق نظر حضرت امام خمینی دروغ فی الجمله از گناهان کبیره است. (مکاسب محرمهّ، ج2، ص 119) و در پاسخ سوالی د رمورد دروغ مصلحتی فرموده اند: دروغ از گناهان کبیره است و مصلحت اندیشی موجب رفع حرمت نمی شود. (استفتائات امام ، ج 5، س 6775) در کتاب چهل حدیث با توجه به روایات در مذمت دروغ چنین می فرماید: مفاسد دینی و عقوبات اخروی دروغ بسیار است: ا- دروغگویی از شراب بدتر است. 2-دروغگویی خرابی ایمان است. 3-از حضرت ختمی مرتبت سوال شد آیا مومن جبان و ترسو میشود؟ فرمود:آری. سوال شد آیا بخیل می شود؟ فرمود: آری. عرض شد: آیا کذاب می شود؟ فرمود: نه. 4-دروغ از ربا بالاتر است. با اینکه تشدید در امر ربا به طوری شده است که انسان را به حیرت در می آورد. (ر.ک: چهل حدیث، ص 471 - 472) در ادامه در مورد دروغ به شوخی میفرمایند: و از اموری که انسان باید ملتفت آن باشد این است که دروغ به عنوان شوخی و مزاح هم در اخبار از آن تکذیب شده است و تشدید در امر آن گردیده و علما فتوای به حرمت آن نیز می دهند...قال امیر المومنین علیه السلام: لا یجد عبد طعم الایمان حتی یترک الکذب هزله و جده؛ نمی چشد بنده ای مزه ایمان را، مگر آنکه ترک کند دروغ را در شوخی و جدی. ( ر.ک: همان، ص 472) در پایان می فرماید: اکنون با این همه اخبار... خیلی جرات و شقاوت می خواهدکه انسان اقدام به این امر بزرگ و خطیئه مهمه نماید. (همان، ص 473 ) والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته #احکام بایگانی

به طور کلی، غيبت از نظر اسلام حرام است و قرآن به صراحت از آن نهي كرده و می فرماید: « لا يغتب بعضكم بعضاً(1) هيچ يك از شما ديگري را غيبت نكند». امام صادق(ع) ميفرمايد: «غيبت بر هر مسلماني حرام است و حسنات را از ميان ميبرد، همان طوري كه آتش هيزم را ميسوزاند».(2) در عين حال گاهي براي مصلحت مهمتر و در سطح كلان اين موضوع تجويز ميشود. آن موارد عبارتند از: 1- دادخواهي: اگر انسان براي دادخواهي نزد كسي كه مي تواند حق او را بگيرد از ديگري كه بر او ظلم نموده، تظلّم و دادخواهي كند به گونه اي كه مستلزم ذكر نام او باشد اشكال ندارد. قرآن مجيد به كساني كه مظلوم واقع شده اند اجازه داده است كه فرياد بكشند و حق خود را بگيرند.(3) بنابراين اگرغيبت ظالم، باعث رفع ظلم شود (شنونده، قاضي يا شخصي باشد كه بتواند مثلاً با نصيحت ظالم رفع ظلم كند) اشكال ندارد. 2- غيبت كردن از كسي كه فسقش آشكار باشد نه پنهاني، مثل اين كه ظرف شراب را آشكارا در خيابان و بازار به دست گرفته، بياشامد،همچنين كسي كه پرده حيا را انداخته، در حضور مردم از گناه كردن حيا نمي كند، مثلاً كسي كه چشم چران است بگوييم چشم چران است. قدر مسلّم جواز غيبت، گناهي است كه آشكارا به جا مي آورد. امام صادق (ع)مي فرمايد: هرگاه فاسق به فسق خود تظاهر نمايد احترامي ندارد وغيبت او جايز است.(4) 3- جرح شاهد يا راوي: هنگامي كه انسان ببيند شخص فاسقي در دادگاه بر امري شهادت مي دهد يا روايتي نقل مي كند، براي حفظ حقوق مسلمانان و احكام شرع بايد هر چه درباره او مي داند، بيان كند.(5) 4- غيبت در مقام مشورت: هرگاه مسلماني با كسي در خصوص معامله اي يا شناخت شخص ديگري مشورت نمود، و طرف مشورت، عيبي از شخص مي داند كه اگر نگويد معامله صورت مي گيرد و مسلمان به ضرر مي افتد يا اين كه امري تحقق مي شود كه مشورت كننده لطمه جبران ناپذيري مي بيند، ذكر عيب مانعي ندارد.(6) 5- غيبت كردن به قصد نهي از منكر، با شرايط آن مانعي ندارد؛ به اين معنا كه هر گاه منكري را از مسلماني ببيند و بداند اگر غيبتش را بكند، آن را ترك مي كند جايز است، ولي اگر احتمال بدهد آن را ترك كرده، ذكر آن جايز نيست. اگر مفسده هتك آبروي مسلمان، بيشتر از مفسده منكري كه مشغول آن است باشد، غيبت كردنش جايز نيست، هر چند يقين داشته باشد كه به واسطه غيبت كردن، آن گناه را ترك خواهد كرد. 6- ذكر كردن كسي به عيب و نقصي كه به آن مشهور و نشانه اش شده است مانند احول (چشم چپ) و اعرج (شل)، ليكن در صورتي كه قصد عيب جويي نداشته و فقط به منظور معرفي و شناساندن شخص باشد و طرف از ذكر اين القاب ناراحت نباشد. در غير اين صورت بايد از اين القاب استفاده نكند چون موجب رنجش و آزار برادر ديني مي شود. 7- ردّ ادعاي كسي كه به دروغ به خود نسبتي مي دهد: رد كردن كسي كه به دروغ ادعاي نسبتي كند، زيرا مصلحت حفظ انساب و خانواده ها، مقدّم بر مفسده هتك ادعا كننده است.(7) 8- به طور كلي هر موردي كه مصلحت غيبت كردن،از مفسده هتك احترام مؤمن بيشتر باشد، مانند شهادت دادن در مواردي كه لازم است.(8) در غیر این موارد غیبت کردن و شنیدن جایز نمی باشد و هر فرد مسلمان در هر لباسی که باشد وظیفه دارد از آن پرهیز کند.حال اگر كسي با فردي مواجه مي‏شود كه غيبت مي‏كند، يا وارد مجلسي مي‏شود كه از ديگران غيبت مي‏كنند، اگر قدرت جلوگيري از گناه و غیبت را دارد باید نهی از منکر کند که البته شرایط خاص خود را دارد و اگر قدرت جلوگيري از گناه و غیبت را نداشته باشد موظف است : 1. از شخصي كه غيبتش مي شود دفاع كند، اين كار پاداش عظيمي دارد. مانند اينكه بگويد: اين فرد كه معصوم نيست! اين شخص اگر مراحل زير را طي كند، ان شاءالله به تكليف شرعي خويش عمل كرده است. 2. اگر مي تواند موضوع صحبت را عوض كند. 3. هنگام غيبت جوري عكس العمل نشان دهد كه طرف مقابل احساس كند كه رغبت شنيدن ندارد؛ مثلاً اخم كند نگاهش را به اطراف معطوف دارد و از اين قبيل كارها. 4. در صورت امكان به بهانه‏اي از مجلس بيرون برود. 5. قلباً از اين عمل ناراحت باشد. #احکام بایگانی

شهادت دروغ از گناهان کبیره به‌معنای اینکه شخص خلاف واقع شهادت بدهد. فقیهان با استناد به آیات و روایت آن را حرام می‌دانند و طبق نظر آنها در صورت اثبات دروغ بودن شهادت از طریق اقرار، شهادت و علم قاضی، شاهد دروغگو تعزیر می‌شود. اگر قبل از اجرای حکم قاضی، معلوم شود که آن شهادت دروغ بوده است، حکم نقض می‌شود، اما اگر پس از اجرای حکم اثبات شود، کسانی که شهادت دروغ داده‌اند باید ضررهایِ وارده (مانند مالی، دیه و قصاص) بر محکومٌ‌علیه (کسی که حکم بر علیه اوست) را جبران کنند. شهادت دروغ بر اساس قانون مجازات اسلامی ایران جرم بوده و مرتکب آن محکوم به زندان و جزای نقدی شده است. #احکام بایگانی

تعریفش👇 شهادت دروغ یعنی فردی از روی عمد به چیزی که نمی‌داند گواهی دهد یا آنچه را که گواهی می‌دهد خلاف واقع باشد.[۷] برخی از حقوق‌دانان معتقدند شهادت دروغ هنگامی جُرم محسوب شده و قابل پیگرد است که نزد مقامات رسمی در دادگاه انجام شود #احکام بایگانی

شهادت دروغ در فقه شیعه حرام شمرده شده و برای حرمت آن به آیه «وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ‌ الزُّور»[۹] استناد شده است؛[۱۰] امام خمینی و سید علی خامنه‌ای بر این باورند که آیه مورد اشاره به حرمت گفتارِ باطل دلالت دارد که شامل دروغ، شهادت دروغ و غناء می‌شود.[۱۱] برخی از مفسران از آیه «وَالَّذِينَ لَا يَشْهَدُونَ الزُّورَ»[۱۲] نیز حرمت شهادت به دروغ را برداشت کرده‌اند.[۱۳] سید حسین بروجردی، مرجع تقلید شیعیان، بر پایه روایتی از امام صادق(ع) مبنی بر اینکه «گواهى‌دهنده به دروغ هنوز قدم از جاى خود برنداشته كه آتش دوزخ بر او واجب می‌‏شود»،[۱۴] بر حرام بودنِ شهادت دروغ استدلال کرده است.[۱۵] علامه حلی به روایت دیگری از امام باقر(ع) استناد کرده است: «هيچ مردى نيست كه به منظور بردنِ مال مرد مسلمانى بر ضدّ او شهادت دروغ دهد، مگر آنكه خداوند عزَّوَجَلَّ به جاى آن سند دوزخى بودنِ او را مى‌نويسد.»[۱۶] #احکام بایگانی

تجربه‌گر کتاب شنود در پی حذف برخی قسمت‌های این کتاب توسط ارشاد و نامفهوم شدن برخی قسمت‌های آن و همچنین بیان برخی مطالب گفته نشده، تصمیم به روایت صوتی تجربه خود گرفته‌ است و استاد امینی‌خواه مستندات روایی مرتبط با تجربه را بیان می‌دارد.