#حضرت_زهرا #تاریخ #تبری #عزا ▫️چند سند از اهل تسنن در اثبات شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها توسط خلیفه دوم عمربن خطاب 🔹1_عبدالکریم شهرستانی نقل کرده: «اِنعُمَرَ ضَرَبَ بَطْنَ فاطِمَةَ یَوْمَ الْبَیْعَةِ حَتی اَلْقَتْاَلْجَنینَ مِنْ بَطْنِها» به راستی عمر در روز بیعت، ضربتی به فاطمه [علیهاالسلام] وارد کرد که بر اثر آن، جنین خویش را سِقط نمود. [الملل و النحل،عبدالکریم شهرستانی، ج1 ص57.] 🔹2_ همین قول را اسفرائینی به نظام نسبت داده و گفته است که او میگوید: «اَن عُمَرَ ضَرَبَ فاطِمَةَ وَ مَنَعَ میراثَالْعِتْرَةِ» یعنی : عمر ، فاطمه [علیها السلام] را زد و از ارث اهل بیت جلوگیری کرد [اَلفرقُ بین الفرق، عبدالقاهر الاسفرائینی ص107] 🔹3_صفدی یکی دیگر از علمای اهل سنت می‏گوید: «اِن عُمَرَ ضَرَبَ بَطْنَ فاطِمَةَ یَوْمَ الْبَیْعَةِ حَتی اَلْقَتْ اَلْمُحْسِنَ مِنْ بَطْنِها» به راستی عمر آن چنان فاطمه علیهاالسلام را در روز بیعت زد که محسن را سقط نمود. [الوافی بالوفیات صفدی، ج5 ص347 ر.ک: سفینة البحار، شیخ عباس قمی،ج2،ص292[ 🔹4_مقاتل بن عطیه می‏گوید: ابابکر بعد از آن که با تهدید و ترس و شمشیر از مردم بیعت گرفت، عمر و قنفذ و جماعتی را به درب خانه علی و زهرا علیهاالسلام فرستاد. عمر هیزم را درِ خانه فاطمه جمع نمود و درب خانه را به آتش کشید، هنگامی که فاطمه زهرا علیهاالسلام پشت در آمد، عمر و اصحاب او جمع شدند و عمر آن چنان حضرت فاطمه علیهاالسلام را پشت در فشار داد که فرزندش را سقط نمود و میخ در به سینه حضرت فرو رفت (و بر اثر آن صدمات) حضرت به (بستر) بیماری افتاد تا آن که ازدنیا رفت. [الامامة والخلافة، مقاتل بن عطیة، ص160 ـ 161[ 🔹5_شهرستانی(سُنّی) آورده است: عمر در روز بیعت(سقیفه) طوری به شکم حضرت فاطمه(علیها السلام) کوبید که جنین(محسن"علیه السلام") از شکمش افتاد و فریاد می زد خانه اش را با تمام افراد خانه آتش بزنید، در حالی که در خانه کسی غیر از علی و فاطمه و حسن و حسین(علیهم السلام) نبود. [الملل و النّحل،ج۱،ص۵۷] 🔹6_مسعودی در قسمتی از کتاب خود آورده است: «فَوَجهُوا اِلی مَنْزلِهِ فَهَجَمُوا عَلَیْهِ وَ اَحْرَقُوابابَهُ... وَ ضَغَطُوا سَیدَةَ النساءِ بِالْبابِ حَتی اَسْقَطَتْ مُحْسِنا» پس ( عمر و همراهان) به خانه علی علیه السلام رو کرده وهجوم بردند، خانه آن حضرت را به آتش کشیدند؛ با در به پهلوی سیده زنان عالم زدند؛چنان که محسن را سقط نمود. [اثبات الوصیة مسعودی (بیروت) ص153]