بدن درد. با بدن درد چشمامو باز کردم، شایدم با صدای ادل هرکدومش که بود خبر از این میداد که تک تک برنامه های کنسل شده که افتاده بودن رو دوش جمعه، اوه و البته رو دوش من، با این بدن درد بی تعارف و لبخند زنان ده برابر شدن کائنات پوزخند میزنه و گوگل، مورنینگ وارم آپو پیش کش میکنه، بیخیال مورنینگ وارم آپ؟؟ من الان شخصی به نظر میام که رو پاهاش وایسه و بگه خب بریم که داشته باشیم؟؟ میشه نداشته باشیم؟؟ میشه زندگیو برای 3 روز بزاریم پشت در؟؟ چون این بدن ِ دردمند به شدت خسته اس، حتی اگه من سرمو بالا بگیرم و بخوام به کائنات ثابت کنم که از پس من یکی برنمیاد، اون حال جلو رفتن نداره، اون عمیقا حال جلو رفتن نداره چون از اون جمعه های ابریه که باید پرده هارو کشید و هر نوری رو از پا انداخت و نشست با هات‌چاکلت، وسترن دید صد البته که وسترن انتخاب من نیس ولی خب چاره چیه وقتی مجبوری با یه وسترن فن کنار بیای؟ پس طبیعتا کمال عذر رو به جا میارم خدمت برنامه هایی که قراره یه هفته دیگه منتظر بمونن. 8:37|جمعه ابری با وسترن و ابر؟؟| هفتم اکتبر پ.ن: اوه راستی ادل هنوز داره از نداشتن فرصت انتخابش میگه، اما برای منی که خودم با همین دستای یخ زده انتخاب میکنم جایی برای دست کشیدن میمونه؟؟

و اما کلماتی که سرچشمه‌اشون قلبه، حرف نمیزنن، چون برای به زبون آوردن ساخته نشدن، چون به زبون اومدن درونشون گنجیده نشده مشحون تو عمق ِ عمیق ِ گلو گیر میکنن و فقط از طریق دریای چشم میشه درونشون شنا کرد و موردو و کریستی اوه و کریستی کریستی انقدر قد کشیده که حتی کلماتی که از قلب نمیان هم درونش گنجیده نمیشن. تا کی؟ تا ابد آخ، تا ابد با نقطه*

و حتی ماورای ابد:)))))))))))))))))))))

رقص ِ مستانه بر جاده. وداع مرگ بگیر، دست‌های زخمی باید گرفته بشن و برگردونده بشن به روز اول گلو های زخمی چطور؟؟ روز اول.

باربارا، باربارا داره جون میده، میشنوی؟؟

درمورد این بگم که اگه میشد تا آخرین نفس دم گوش ِ خودم میموند ولی ببین آخه بحث اصلا بحث دین و بحث گوش نیس بحث اینه که حالا یا تو یهودا میشوی یا من مسلمان میشوم:)))))))))))))))))))) ترکیب دیوونه‌وار، با صدای همای باید با یه دست وینستونو گرفت و یه دست تکیلا لش کرد رو کاناپه آخ یا جلوی تی‌وی خاموش، یا حتی رو زمین کف ِ کف ِ پارکتای یخ‌زده بعد خندید و گفت حالا کاری نداره که یا تو یهودا میشوی یا من مسلمان میشوم آیین؟ من تا الان هرچیزیو یا سپردم به دستای لرزون باد یا روونه کوره کردم و الان ذغالن، ولی سفید ذغال سفید ندیدی نه؟؟ کسی سفیدشون نکرده از اول سفید بودن. ببینش، تنها چیزی که تنشه همون رو تختی سفید نازکه و تن رنجورشو رو زمین سردی که سرتاسر ذغالای سفیده ول کرده ولی ناخناش رنگ خونن، کاش نبودن. میبینی؟؟ اونقدرام پیچیده نیس، حالا یا تو یهودا میشوی یا من مسلمان میشوم حالا از اینا که بگذریم و دستامونو با همه وجود با آب مقدس بشوریم، یادت نره اون کاغذ لامصبو از رو شیشه ماشین برداری.

|•|

از کجا باید شروع کرد؟؟ خب فکر کنم داشتم میدوییدم، یا داشت میدویید؟ شایدم جفتمون داشتیم میدوییدیم خیابونای سرد، خیلی سرد. هوای ابری مثل همیشه، بارون میبارید؟؟ اصلا یادم نمیاد. تنها چیزی که یادم میاد دوییدنه، اوه و البته اینکه جایی بودم که نباید میبودم، جای اشتباه، جایی که خالی از تعلق خاطره، جایی که خیلی سرده نفس نفس زدن نفس عمیق ِ آخری که داره"بالاخره، بالاخره آره"رو فریاد میکشه، گرفتن دست به زانو و افتادن زمین، جایی که وقتی اومدن دنبالم نفهمیدم چطوری خودمو انداختم روش و چقدر همونجا موندم، فکر کنم خیلی زیاد چون اخرین چیزی که یادم میاد یه نیم رخ نگرانه، نگران ولی در عین حال آروم، نگرانی که لبخند میزنه؟ آرامش و اضطراب به قدری باهم گره خورده بودن و دستاشونو تنیده بودن دور همدیگه که تشخیصشون ممکن نیس، ولی چرا هنوز بوی خاک میدم؟؟

اینجا جاییه که آدما خواسته های ته ته ِ دلشونو پُر میکنن تو یه شمع و میارن روشنش میکنن:))) یا شاید روشن میکردن. چون اینجا خیلی وقته خاک گرفته و شمعی برخاسته از امید روشن نشده، ینی دوتای آخری مال کی بودن؟؟ درهر صورت بیخیالشون، آخریش قراره مال من باشه.