|•|

مسئول استودیو یه طوری طلبکار بود انگار از خواب بیدارش کرده بودیم.

|•|

او میکشد قلاب را، تا آستانه. آستانه ِرسیدن، آستانه ِ گره های مجدد، آستانه ِ تنیدن ِنگاه آستانه ِ از دور و نزدیک به تماشا ایستادن با خیال ِروی پرده بودن نفس‌‌نواز ترین شاهکار ِ اتصال. میکشد و میکشد و میکشد تا سر طناب وصل یار شود، وصل یار شود و فقط همان‌جا بماند نگاهم کن امان از فردا و فرداها ای بی بصر.

آخرین قفل ِ سبز‌آبی. پ.ن: عمیقا امیدوارم آخریش نباشه.