باحضور نواب صفوی جلسه دادگاه به هم ریخت و زد و خورد بین مأموران و هوادان نواب درگرفت. جستجوی مأموران برای دستگیری نواب تا بازار ادامه یافت اما موفق به دستگیری وی نشدند. بالاخره در تاریخ ۲۱ شهریور ۱۳۲۹، دادگاه با شنیدن دفاعیات وکلای طرفین، رأی به تبرئه این مسلمانان با‌غیرت و متعهد داد.[۵] شهید نواب صفوی و یارانش غیرت دینی بسیار عجیبی داشتند. شهید نواب پول جمع کرد و اسلحه‌ای خرید تا با آن کسروی -شخصی که به پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و اهل بیت(علیهم‌السلام) توهین کرد- را بکشد. تا کسی نتواند به این راحتی به مقدسات اهانت کند. این نمونه غیرت دینی است. ماجرای کتاب «کشف الاسرار» به امام گفتند شخصی کتابی به نام اسرار هزار ساله بر ضد شیعه نوشته است. ایشان درسشان را دو ماه تعطیل کردند و کتاب «کشف الاسرار» را نوشتند.حاج احمد آقا می‌گویند بعد از انقلاب به امام گفتم: آقا در کتاب شما عصبانیت خیلی موج می‌زند. امام سرشان را پایین انداختند و گفتند: احمد نمی‌دانی قبل از انقلاب چه توهینی به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله کردند. نمی تواند انسان ببیند که به پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) و بزرگان توهین می‌شود. رئیس ساواک به دیدن آیت‌الله قاضی طباطبایی آمده بود. مسئولین همه نشسته بودند. یکی از آن‌ها گفت: اعلی‌حضرت به روحانیت خیلی علاقه‌مند است، فقط یک سید یاغی‌ای هست که قیام کرده [منظورش امام خمینی رحمت الله علیه بود.] تا آیت‌الله قاضی این جمله را می‌شنوند، بلند می‌شوند و می‌خواستند صندلی را به سمت او پرت کنند[۶]. این غیرت دینی است که انسان نتواند ببیند و مرجع تقلید و توهین شد غیرت دینی گاهی همین مسائل به ظاهر ساده است. احترام به مقدسات به خاطر غیرت دینی است؛ اینکه انسان در خیابان راه می رود می‌بیند روزنامه ای روی زمین افتاده است و اسم مقدسی در آن روزنامه نوشته شده است، سریع آن را بردارد. اینکه روزنامه ای که اسم مقدس در آن وجود دارد را کف خودروی پهن نکند. این احترام به مقدسات است که اگر می‌بیند روی زمین تکه نانی افتاده است آن را بردارد و در کناری بگذارد. این احترام به مقدسات است که اگر می‌بیند روی دیوار محله اش حرف زشت یا جمله بدی نوشته شده است سریع آن را پاک کند. اینها همه غیرت دینی است. دشمن امروز دارد ما را بی تفاوت بار می‌آورد. دارد کاری می‌کند که ما نسبت به دینمان بی تفاوت باشیم؛ شبهه وارد می‌کند؛ شایعه وارد می‌کند. خصوصا در همین شبکه‌های اجتماعی و گوشی‌های تلفن همراه. ولی ساده از کنار آنها می‌گذرند انگار نه انگار که این ها توهین به مقدسات است. حکم تاریخی امام خمینی رحمت الله علیه ۲۵ بهمن یکی از مهمترین روزهای تاریخ اسلام است، روزی که یک مرجع تقلید به خاطر غیرت دینی بالایی که داشت، حکم ارتداد سلمان رشدی را صادر کرد. معادلات دنیا به هم ریخت؛ دنیا هیچ وقت چنین چیزی را تصور نمی‌کرد که نویسنده کتاب آیات شیطانی نتواند از خانه‌اش بیرون بیاید. فقط در سال یک میلیون پوند باید برای حفاظت از او خرج شود. این نشان دهنده غیرت دینی حضرت امام رحمه‌الله‌علیه بود. چیزی که همه ما به آن نیاز داریم. چیزی که شیعه را سرپا نگه داشته همین غیرت دینی است. پس از صدور فرمان قتل سلمان رشدى، مسئولان سياست خارجى كشور خدمت حضرت امام رسيده عرض كردند: آقا اين فتواى شما با قوانين ديپلماسى و موازين بين المللى سازگار نيست. امام فرمود: «به درَك، آبروى رسول اللَّه صلی‌الله‌علیه‌و‌آله رفت، هرچه مى خواهد به هم بخورد. اى كاش خودم جوان بودم، مىرفتم او را مى كشتم!»[۷]. این است غیرت دینی. بعد از آن هیچ کسی نتوانست اینگونه به شیعه و پیامبر‌صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و ائمه علیهم‌السَّلام توهین کند. کتاب سلمان رشدی یک رمان بود و تماماً به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله توهین کرده بود. مصطفی مازح اولین شهید حکم حکومتی حضرت امام صلی‌الله‌علیه‌و‌آله شد. جوانی لبنانی که اقدام به ترور سلمان رشدی کرد، اما خودش به شهادت رسید. این غیرت دینی است که انسان توهین به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و مقدسات را نتواند تحمل کند. امام غیرت عجیبی روی دین داری داشتند. شجاعت امام(ره) در جوانی شخصی به آیت الله بهاءالدینی گفت امام رحمه‌الله‌علیه در جوانی هم اینطور بود؟ اینقدر شجاع بود؟ ایشان گفت: در زمان رضاشاه، که کسی جرأت حرف زدن نداشت، در مدرسه‌ی فیضیه نشسته بودیم که یکی از مأموران شاه وارد مدرسه شد و شروع به فحّاشی و توهین به مقدسات کرد. همه طلبه‌ها از ترس به حجره‌هایشان رفتند. من شاهد بودم حضرت امام رحمه‌الله‌علیه که بیست و چند سال بیشتر نداشت، جلو آمد و چنان سیلی بر صورت او نواخت که عینکش چهارتکه شد. کسی که در اواخر عمر چنان حکمی برای سلمان رشدی می‌دهد و می‌گوید آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند، در جوانی اینگونه بوده است.

امام(ره) و غیرت نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) در جلسه‌ای امام و عده‌ای از روحانیت و طلاب حضور داشتند. امام نزدیک سماور نشسته بود. شخصی سخنی را بر زبان راند که در آن توهینی ضمنی به مقام حضرت زهرا سلام الله علیها بود. امام چنان برآشفت که سماور را برداشت و به طرف گوینده پرتاب کرد. اگر می‌خواهید ببینید کسی شجاعت دارد ببینید آیا او غیرت دینی دارد یا خیر. مراجع تقلید و علمای شیعه همیشه غیرت دینی بالایی داشتند و هر جا که می‌خواستند توهین به مقدسات کنند مراجع سریع با آن مقابله کردند. نمونه‌ای اندك از این تلاش‌های عظیم مؤلف كتاب «شیخ الباحثین آقا بزرگ تهرانى» مى‌گوید: «علت تألیف كتاب الذریعه، كار جرجى زیدان، مورخ معروف بود، او بدون غرض یا با غرض در كتاب مشهور خود تاریخ آداب اللغة العربیه، درباره شیعه سخنى بدین مضمون گفته: «شیعه طایفه‌اى بود كوچك و آثار قابل اعتنائى نداشت و اكنون شیعه‌اى در دنیا وجود ندارد». این شد كه آقا بزرگ و دو هم‌ردیف و دوست علمی‌اش، سید حسن صدر و شیخ محمد حسین كاشف الغطاء، هم پیمان شدند تا هر یك درباب معرفى شیعه و فرهنگ غنى تشیع كارى را بر عهده گیرند و سخن این نویسنده جاهل را به دهن او باز پس بكوبند. قرار شد علامه سید حسن صدر درباره حركت علمى شیعه و نشان دادن سهم آنان در تأسیس و تكمیل علوم اسلامى تحقیق كند، ثمره كار او كتاب «تاسیس الشیعه لفنون الاسلام» شد. این كتاب به سال ۱۳۷۰ ه.ق در ۴۴۵ ص چاپ شد، شیخ آقا بزرگ در چاپ آن نیز دخالت داشت، اما علامه شیخ محمد حسین كاشف الغطاء، قرار شد كتاب «تاریخ آداب اللغة» جرجى زیدان را نقد كند و اشتباهات وى را باز گوید و این كار را كرد و نقدى جامع و علمى بر هر چهار جلد آن كتاب نوشت و مطالب مشتبه را به اصول اصلى آن‌ها باز گردانید و مولف را به اشتباهات و خطایش حتى خطابه‌هاى املایى متوجه كرد، البته پس از آن به دستور این آیه قرآن «و لا تبخسو الناس اشائهم» كوشش مولف را در تالیف آن كتاب ستود. اما شیخ آقا بزرگ از میان این سه یار علمى متعهد شد، فهرستى براى تألیفات شیعه بنویسد و كتاب «الذریعة الى تصانیف الشیعه» را فراهم آورد.[۸] الغدیر، حاصل غیرت دینی گفتند حدیث غدیری که شیعیان می‌گویند سند ندارد. علامه امینی در مدت ۴۰ سال از ۳۶۰ عالم اهل سنت سند غدیر را آورده است. ایشان می‌فرمایند: «برای نوشتن این کتاب، ۱۰ هزار کتاب را از باء بسم الله تا تا تمت خوانده ام. و به بیش از صدهزار کتاب مراجعه مکرر کرده ام». این تلاش شامل ۲۰ جلد کتاب الغدیر است که ۱۱ مورد آن چاپ شده است. هزاران نفر در همان زمان با خواندن این کتاب شیعه شده اند. کتابی که تا قیامت کسی نتواند غدیر را رد کند. در تهران در دوران کشف حجاب، مدارس را مختلط کردند، زنان و دختران را مجبور کردند کشف حجاب کند و روحانیون را مجبور می‌کردند که در این چنین مجالس شرکت کنند خصوصا با همسرانشان. حضرت امام رحمت الله علیه تعریف می‌کنند که شخصی نزد آیت الله کاشانی آمد و گفت که: گفته‌اند که اگر می‌شود شما در یکی از این جلسات با همسر خود شرکت کنید. آیت الله کاشانی فرمود فلان خورده‌اند که چنین چیزی گفته‌اند. آن شخص با تعجب گفت این را اعلی حضرت گفته‌اند! ایشان هم گفت من هم به اعلی حضرت گفتم که خورده! اینها همه غیرت دینی است. به هنگام برگزاری جشن هنر شیراز در سال ۱۳۵۶ نمایش های بسیار شرم آوری انجام شد. بعدها آنتونی پارسونز سفیر وقت انگلیس در ایران نقلی کرده بود: «من به خاطر دارم این موضوع را با شاه در میان گذاشتم و به او گفتم: اگر چنین نمایشی به طور مثال در شهر منچستر انگلستان اجرا می‌شد، کارگردانان و هنرپیشگان جان سالم به در نمیبردند.» شاه فقط خندیده بود![۹] عکس العمل در برابر توهین به حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها احتمالا زمستان سال ۶۸ بود که در تالار اندیشه فیلمی را نمایش دادند که اجازه اکران از وزارت ارشاد نگرفته بود. سالن پر بود از هنرمندان، فیلمسازان، نویسندگان و… . در جایی از فیلم آگاهانه یا ناآگاهانه، داشت به حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بی‌ادبی می‌شد. من این را فهمیدم. لابد دیگران هم همین طور، ولی همه لال شدیم و دم بر نیاوردیم. با جهان بینی روشنفکری خودمان قضیه را حل کردیم. طرف هنرمند بزرگی است و حتماً منظوری دارد و انتقادی است بر فرهنگ مردم. اما یک نفر نتوانست ساکت بنشیند و داد زد: «خدا لعنتت کند! چرا داری توهین می‌کنی؟!» همه سرها به سویش برگشت. در ردیف‌های وسط آقایی بود چهل و چند ساله با سیمایی بسیار جذاب و نورانی. کلاهی مشکی بر سرش بود. اورکتی سبز بر تنش. از بغل دستی‌ام (سعید رنجبر) پرسیدم : «آقا را می‌شناسی؟» گفت : «سید مرتضی آوینی است».[۱۰]

به حضرت زهرا سلام الله علیها توهین شده بود! به شخصی توهین شد که خلقت تمام انسانها به واسطه خلقت او است چرا غیرت دینی در برخی کم شده است چرا اینقدر شبهات شنیدیم که که دیگر آن قداستی که معصومین علیهم السلام برای ما داشته اند کمرنگ شده است. نباید این اتفاق می‌افتاد. این برای انسان بسیار خطرناک است. امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: «إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى غَيُورٌ يُحِبُّ كُلَّ غَيُورٍ»؛ خدا غیرتمند است و همه انسانهای غیرتمند را دوست دارد.[۱۱] این که یک مردی نسبت به ناموس خود غیرت داشته باشد این ارزشمند است اینکه انسان نسبت به ناموس شیعه غیرت داشته باشد ارزشمند است.حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند اگر برای آن حادثه که خلخال از پای یک دختر یهودی کشیده اند مسلمانان جان بدهند روا است؛ این غیرت است. «غَيرَةُ المُؤمِنِ بِاللّه سُبحانَهُ»؛ غیرت مومن به خاطر خداست.[۱۲] کسی که غیرت ندارد از خدا فاصله گرفته است. غیرت دینی و تقیّد به ضوابط شرعی پدر شهید بروجردی تعریف می‌کند که روزهای شروع فعالیت محمّد بود که یک روز او را دیدم. آمد مغازه، در حالی که پیراهن سفیدش خونی بود. علت را پرسیدم. گفت: «داشتم با موتور از خیابان نظام آباد رد می‌شدم که یکی را دیدم به دنبال یک دختر راه افتاده و مزاحم او شده و قصد آزارش را دارد. خونم به جوش آمد. آن لکه‌های خونی که می‌بینی، نتیجه‌ی درگیری با اوست».[۱۳] نسبت به ناموس مردم اینگونه غیرت داشتند. همین شهید بزرگوار، شهید خلیلی که دید دختری را به زور سوار خودرو می‌کنند. ضاربش که گفته مشروب خورده بوده و مست بوده است. این شهید بزرگوار وقتی مانع می‌شود، او را با چاقو می‌زنند و به شهادت می‌رسد. غیرت دینی این شخص اجازه نمی‌دهد که چند انسان از خدا بی‌خبر بخواهند به ناموس دیگران تجاوز کنند، هر چند آن خانم از لحاظ حجابی هم وضعیت خوبی نداشته است. تاوان این بی‌حجابی‌ها را این شهدای مظلوم پرداخت می‌کنند. با آن وضع بیرون می‌آیند، کسانی می‌خواهند به آن‌ها تعرض کنند و از این جوانان مذهبی‌ کمک می‌خواهند. همین‌هایی که بی‌حجاب‌ها به آن‌ها می‌گویند: لباس شخصی و تندرو! همین‌ها باید از این مردم دفاع کنند. جنگ که می‌شود، همین‌ها به دفاع از مردم بر‌می‌خیزند، در مجلس بمب گذاری می‌کنند، همین‌ها باید دفاع کنند. در سوریه و عراق که جنگ می‌شود، همین ها به دفاع از اسلام و مرزهای کشور می‌روند. هرچه می‌شود همین افراد باید دفاع کنند ولی همیشه سنگ زیر آسیاب و گوشت قربانی همین سپاهی‌ها و لباس شخصی‌های مظلوم هستند. مادر من حضرت زهراست… آخرین بار در حرم حضرت معصومه(س) دیدمش. اسلحه ای به کمر داشت. می‌گفت: «حسین علاء برای قراردادی در راه بغداد است. قرار است او را در تهران ترور کنیم. اگر نشد. من کارش را در اهواز تمام می‌کنم.» ولی او را در اهواز دستگیر کردند و سوء قصد به علاء هم نافرجام ماند. وقتی از اهواز به تهران منتقلاشی کردند، بختیار رئیس ساواک به مادرش توهین کرد، او هم گفته بود: «به من فحشی نده، من سیدم و مادرم فاطمه زهر (س) است.» ولی دوباره فحش می‌شنود. به سمت بختیار حمله می‌کند. صدای گلوله بلند می‌شود. جواب دفاع عبدالحسین واحدی -یار نزدیک نواب- از عقیده و شرفش ۵ تیر بود.[۱۴] واحدی شهید شد ولی از دین خود دفاع کرد آن چیزی که کربلا را زیبا کرد، عاشورا را زیبا کرد و جلوه جمال آن بود و حضرت زینب فرمود که جز زیبایی ندیدم یکی از آن جلوه‌ها همین غیرت دینی است. هر جایی که کسی خواست به امام حسین توهین کند یاران اباعبدالله سینه سپر کردند. بنی هاشم در تمام طول مسیر از مدینه تا مکه و از مکه تا کربلا به خاطر غیرتی که داشتند از حرم اهل بیت دفاع می‌کردند که نکند کسی چشمش به ناموس خدا بیفتد. امام حسین علیه السلام خودشان غیرت الله اند. تا در آخرین لحظات دغدغه امام همان غیرت ایشان است؛ زمانی که هنوز امام زنده بود و از طرفی به سمت خیمه ها حمله کردند امام حسین علیه السلام فرمود فرزندان ابوسفیان اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید؛ من که هنوز زنده‌ام …

منابع [۱] . لهوف سید بن طاووس. [۲] . بحارالانوار جلد ۱۳ صفحه ۸۲ از کتاب کشف الغمه. [۳] . داستانهایی از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) صفحه ۲۷۲٫ [۴] . إِنَّ اللَّهَ بَعَثَ مَلَکَیْنِ إِلَى أَهْلِ مَدِینَهٍ لِیَقْلِبَاهَا عَلَى أَهْلِهَا فَلَمَّا انْتَهَیَا إِلَى الْمَدِینَهِ وَجَدَا رَجُلًا یَدْعُو اللَّهَ وَ یَتَضَرَّعُ إِلَیْهِ فَقَالَ أَحَدُهُمَا لِلْآخَرِ أَ مَا تَرَى هَذَا الدَّاعِیَ فَقَالَ قَدْ رَأَیْتُهُ وَ لَکِنْ أَمْضِی لِمَا أَمَرَنِی بِهِ رَبِّی فَقَالَ وَ لَکِنِّی لَا أُحْدِثُ شَیْئاً حَتَّى أَرْجِعَ إِلَى رَبِّی فَعَادَ إِلَى اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى فَقَالَ یَا رَبِّ إِنِّی انْتَهَیْتُ إِلَى الْمَدِینَهِ فَوَجَدْتُ عَبْدَکَ فُلَاناً یَدْعُوکَ وَ یَتَضَرَّعُ إِلَیْکَ فَقَالَ امْضِ لِمَا أَمَرْتُکَ فَإِنَّ ذَلِکَ رَجُلٌ لَمْ یَتَغَیَّرْ وَجْهُهُ غَضَباً لِی قَطُّ. بحارالأنوار ج : ۹۷ ص : ۸۶ ح۶۰ [۵] . غيرتمندى و آسيب ها،محمود اکبری،ص۱۲۱ . [۶]. سايه طوبا؛ نگاهي به زندگي شهيد مهراب آيت الله قاضي طباطبايي، سعيد لواساني، ص ۵۰٫ [۷] . خاطرات حجت الاسلام قرائتى (ج۲)، ص: ۱۰۱ . [۸] . محمد رضا حكیمى، شیخ آقا برزگ طهرانى ،تهران، انتشارات مشعل آزادى، ص ۲۴ . [۹] . خاطرات آیت الله طاهری خرم آبادی، ص ۱۰۶ [۱۰] . افلاکیان زمین – صفحه ۱۲ . [۱۱] . كافى(ط-الاسلامیه) ج۵، ص ۵۳۵ و ۵۳۶ ، ح۱٫ [۱۲] . تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص ۹۱ ، ح ۱۵۶۳٫ [۱۳] . رسم خوبان ۱۹ ،غیرت دینی و تقیّد به ضوابط شرعی، ص۴۱، چون کوه با شکوه، ص ۶۱ . [۱۴]. خاطرات حجت الاسلام شجونی، تاد وين علیرضا اسماعیلی، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ، ۱۳۸۱، ص ۴۸۸٫ #مَتْنِ_رُوضِـہ_وَ_سُخَنْرَانِے •┈••✾•🌿🌺🌿•✾••┈• JOIN🔜 💥 @membariha ✍

✨﷽✨ #زیبایی_ها_و_زشتی_های_کربلا2 #جلسه2 با موضوع : #جرأت_بر_گناه امام صادق علیه السلام برای اصحاب نقل کردند که گروهی گناه کردند و می‌ترسیدند. جمعی از آنان پرسیدند چرا شما را ترسان می‌بینیم؟ آنها گفتند چون ما گناه کرده‌ایم و گروه دوم گفتند گناه شما بر گردن ما. ما عهده‌دار گناه شما می‌شویم. خداوند فرمود: گروه اول از گناه ترس دارند و گروه دوم جرأت بر گناه و سپس بر گروه دوم عذاب آمد و هلاک شدند.[۱] یکی از ویژگی‌های یزیدیان در طول تاریخ جرأت بر گناه بود. اینکه انسان جرأت می‌کند همه گناه ها را انجام دهد گاهی انسان یک گناه انجام می دهد، دو گناه انجام می‌دهد، یک بار انجام می‌دهد، یک هفته آن را مرتکب می شود؛ این شخص جرأت بر گناه ندارد از روی ناتوانی گناهی مرتکب شده است؛ امادر مقابل شخصی هست که جرئت بر گناه پیدا می کند؛ یعنی هیچ حد و مرزی در گناه نمی شناسد. این جرأت بر گناه کردن بسیار خطرناک است. حضرت علی علیه السلام می فرمایند: «إیّاکَ و المجاهَرَةَ بالفُجورِ فإنّها مِن أشَدِّ المَآثِمِ»؛ بپرهیزید از از اینکه در گناه کردن جسور شوید که آن بزرگترین گناهان است.[۲] یزیدیان و خود شخص یزید جرأت و جسارت زیادی در نافرمانی خدا داشتند. شخص یزید را ببینید؛ گناهی نبود که او انجام ندهد؛ هر جنایت و هر پلیدی که ممکن بود را انجام داد. او سه سال خلافت کرد. هر سال هم فاجعه‌های عجیبی را به بار آورد. سال اول، یعنی سال ۶۱ هجری واقعه دلخراش کربلا را به بار آورد. در فاجعه کربلا به احدی رحم نکرد هر جنایتی که از دستشان برمی‌آمد را انجام داد؛ آن کارهایی را هم که انجام نداد از دستش بر نمی‌آمد. اینکه شخصی بیاید نوه پیامبر خدا رابه عجیب ترین شکل ممکن به شهادت برساند، بهترینهای اهل زمین را پرپر کند، حرم اهل بیت علیهم السلام را به اسارت ببرد و… . این ها چیز کمی نیست که یزید آنها را انجام داد. در سال ۶۳ هجری واقعی حرّه اتفاق افتاد. واقعه‌ای که در آن یزید در آن سال به مدینه حمله کرد و به لشکریان خود گفت سه روز تمامی مسلمانان مدینه بر شما حلال‌اند. این ملعونین به حرم امن پیامبر حمله کردند. در تاریخ ذکر شده که از هفت هزار تا ۱۱ هزار و ۷۰۰ نفر را به شهادت رساندند. فقط در شهر مدینه از بین اینها فقط ۸۰ یار خاص پیامبر حضور داشت ۷۰۰ حافظ کل قرآن بود. به هیچکس رحم نکردند. دستور دادند که زنان این‌ها تا سه روز بر شما حلال است این معلولین آنقدر به زنان مسلمان تجاوز کردند که نقل شده است سال بعد از آن، چند هزار فرزند نامشروع به دنیا آمد. این ملعونین حرم مطهر پیامبر را اصطبل اسب های خود قرار دادند. این هم جنایت بسیار بزرگی بود که از این ملعونین سر زد. در سال بعدی خلافت، یزید جنایت و حادثه ناگوار دیگری را مرتکب شد که در آن شهر مکه و حرم امن الهی را به آتش کشیدند. این جنایات جنایات بسیار بزرگی بود که اینها مرتکب شدند و به خاطر این بود که جرأت و جسارت بر گناه پیدا کردند. انسان باید بسیار قساوت و جرأت بر گناه داشته باشد که این چنین جنایاتی را انجام بدهد البته این ملعون هم پیش از آنکه به عذاب و عقاب اخروی گرفتار شود، در دنیا به بدترین شکل ممکن به درک واصل شد. وضعیت مرگ یزید متفاوت است اما نقل شده است که چند روز بعد از آنکه مکه را به آتش کشیدند خبر رسید که یزید برای شکار به بیرون شهر رفته بود. خواست آهویی را شکار کند اما آهو فرار کرد. بسیار به او برخورد. به اطرافیان گفت همین جا بمانید تا من بروم آن را شکار کنم و برگردم. رفت و در میانه راه مسیر را گم کرد و تشنگی نیز بر او غلبه نمود. در اینجا دو نقل و روایت مختلف وارد شده است اما منافاتی هم با هم ندارند. در بیابان به خیمه‌ای رسید. رو به صاحب خیمه کرد و گفت آیا آب داری به من بدهی؟ این شخص بادیه نشین رفت تا مقداری آب بیاورد. یزید گفت آیا تو می دانی من که هستم که اینگونه با من برخورد می کنی؟ من امیرالمؤمنین یزید بن معاویه هستم. آن بادیه نشین گفت همان یزید بن معاویه که حسین بن علی را کشت؟ و شمشیرش را در آورد تا با آن به یزید حمله کند. اما به طور اتفاقی شمشیر به اسب برخورد می‌کند و اسب رم می‌کند. یزید از روی اسب به زمین میخورد اما پایش در رکاب اسب گیر می کند. این اسب هم همانطور به سرعت می تازد. از ادامه عاقبت یزید روی اسب فقط همین نقل شده است که تا این اسب را پیدا کردند فقط یک پا بیشتر به این اسب آویزان نبود. یزید تکه تکه شد؛ این عذاب قبل از عذاب اخروی بود. این جرأت بر گناه کردن ویژگی یزیدیان است. بیایید کمی در رابطه با علائم و مصادیق جرئت برکنار باهم بحث ببینیم جرأت بر گناه چه مصادیقی دارد ببینیم چه علایمی را داشته باشیم و چه کارهایی را انجام بدهیم، جرأت بر گناه پیدا می کنیم یا اینکه چه علایم و کارهایی به معنی این است که ما جرأت بر گناه داریم.

۱- آشکار انجام دادن گناه: کسی که گناهان خود را آشکار انجام دهد، یعنی جرات بر گناه پیدا کرده است. یزید ملعون آشکارا فساد انجام می داد آشکارا مجلس بر پا می کرد، فساد انجام می‌داد. علمای اهل سنت آوردند درباره یزید بن معاویه آورده اند که: «وكان يبادر بلذته و ایجاهر بمعصیته و یستحسن خطاه و یهون الامور علی نفسه فی دینه اذا صخت له دنیاه»؛ او به هر لذتی دست می زد و به طور علنی معصیت را انجام می داد و اشتباهاتش را خوب جلوه می داد. و در صورتی که دنیا بر وفق مرادش بود به دین بی توجهی می کرد.[۳] زبیر بن بکار در کتاب «انساب قریش» می‌گوید: «ان یزیدبن معاویة کان صاحب طرب و جوارح و کلاب و قرود و فهود و منادمة على الشراب، و جلس ذات يوم على شرابه و عن یمینه عبیدالله بن زیاد، و ذللی بعد مقتل الحسین شبیه بقلیل…»؛ یزیدبن معاویه اهل خوشگذرانی و لهو و لعب، چاقوکشی و سگ بازی، میمون بازی، و پلنگ بازی بود و با رفیقانش بر سر شراب می نشست. روزی بر سفرهی شراب نشسته بود و طرف راستش عبیدالله بن زیاد قرار داشت، و آن چند روز بعد از شهادت حسین علیه السلام بود…».[۴] اگر خدای ناکرده در جامعه‌ی گناه علنی شود این مصداق جرأت بر گناه است. فرض کنید: شخصی نمی خواهد روزه بگیرد و در منزل خود وقتی کسی نیست غذا بخورد؛ این کار عذاب دارد. اما قابل قیاس نیست با کسی که در برابر عام روزه خواری می کند. کسی که در منزل خود روزه‌خواری کرده است حد ندارد اماکسی که در برابر عام روزه‌خواری می‌کنند باید حد بزنند یعنی همان جا باید او را شلاق بزنند. یا فرض بفرمایید نعوذ بالله خانمی خود را برای نامحرمی آرایش کند؛ این بسیار گناه بزرگی است اما این قابل قیاس نیست با اینکه خانمی با این وضع در خیابان قرار بگیرد. این جرأت بر گناه است این اعلام نافرمانی با خداست این ها با هم یکی نیستند. یا فرض کنید شخصی ربا می خورد و نزول می گیرد اما مخفیانه. این یک بحث است اما یک وقت شما می بینید در تلویزیون هم علنی اعلام می‌کنند، ترویج نزول خوری کنند که این یکی سود بیشتری دارد نسبت به آن یکی! این دیگر ترویج و علنی کردن گناه است و با هم قابل قیاس نیستند. جامعه ای که در آن گناه علنی شد و جرأت بر گناه پیدا کردند این جامعه ‌نمی‌تواند جامعه‌ای تماما اسلامی باشد. مشکلات دیگری هم از قبل آن اتفاق خواهد افتاد. مقابل این جریان علنی انجام دادن خوبی‌ها است. فرض کنید شخصی در خانه و منزل خود روضه و نوحه ای برای خود پخش می‌کند و بر امام حسین علیه السلام گریه می کند این کار بسیار خوبی است و قلب صافی می‌خواهد که برای امام حسین گریه کند. اما کسی هست که علنی انجام می‌دهد و برای امام حسین مجلس عزا می گیرد. این اقامه عزاداری سیدالشهدا بسیار بهتر است. یا شخصی در منزل خود نماز می خواند خیلی خوب است. اما این اقامه نماز نمی‌شود. «یقیمون الصلاه» مال کسی است که در دید و منظر مردم نماز جماعت می خوانند. جرأت بر گناه، یعنی علنی انجام دادن گناه. از این طرف هم علنی انجام دادن کار خوب، یعنی جرئت و مبادرت به انجام خوبی ها. ۲- اظهار خوشحالی در حال انجام گناه: انسان گناهی انجام دهد و خوشحال هم باشد خیلی خطرناک است. این جرأت بر گناه را می‌رساند. گاهی اوقات انسان وقتی گناهی می کند و به سر خود میزند. اما در مقابل شخصی گناه انجام می دهد و خوشحال هم هست! به عنوان مثال جنس معیوب خود را با قیمت سرسام آور و با قیمت جنس خوب به دیگران می فروشد و بعد از آن خوشحال هم هست که توانسته سر مردم را کلاه بگذارد! خوشحالی برای انجام گناه دارد. این جرأت بر گناه است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله دربارۀ اینگونه افراد می‌فرماید: «مَنْ أَذْنَبَ وَ هُوَ یَضْحَکُ دَخَلَ النّارَ وَ هُوَ یَبْکی»؛ هر که گناه کند و خندان باشد، در حالی که گریان است، وارد آتش می‌شود».[۵] عمر سعد، جرثومه خباثت، اولین تیر را که به سمت امام شلیک کرد، خوشحالی کرد و به اطرافیان گفت شاهد باشید و پیش امیرم شهادت بدهید که اولین تیر را من پرتاب کردم! در زیارت عاشورا می خوانیم «فرحت به آل زیاد و آل مروان بقتلهم الحسین» آل زیاد و آل مروان خوشحال بودند در قتل سید الشهدا علیه السلام. حضرت علی علیه السلام می فرمایند: «شَرُّ الْأَشْرَارِ مَنْ يَتَبَجَّحُ بِالشَّر»؛ بدترین بدان آن است که هنگام یک شرّی و بدی خوشحالی کنند.[۶] پس دومین مورد از علائم و مصادیق جرأت بر گناه اظهار خوشحالی به هنگام گناه است. ۳- بازگو کردن گناه: حال اگر گناه کردید چرا آن را برای دیگران بازگو می کنید!؟ گناه کرده اید خوب توبه کنید؛ چرا آن را برای دیگران نقل می کنید. چرا بیایید آن را برای دیگران بگویید که چه فسادهایی انجام داده اید؟

یزیدیان بعد از واقعه عاشورا با افتخار گردهم جنایات خود را تعریف می‌کردند. یکی از دلایلی که الان برای ما محرز نیست چه کسی سر مطهر امام علیه السلام را از تن مبارک ایشان جدا کرد به خاطر همین خصلت بد یزیدیان بود. بعضی‌ نظرشان این است که شمر این کار را کرده است. برخی نظرشان این است که سنان بن انس این جنایت را مرتکب شد. بعضی می‌گویند کار خولی بوده است. دلیل این اختلاف این است اینها که این جنایت را انجام دادند بعد برای هم آن را تعریف می‌کردند: یکی می گفت اینطور سر را جدا کردم… دیگری می گفت من آن کار را کردم و… . بازگو کردن گناه یکی از علائم جرأت بر گناه است. ۴- اصرار بر گناه: امام سجاد علیه السلام در یکی از دعاهای خود در صحیفه سجادیه می‌فرمایند خدایا پناه می برم به اینکه اصرار بر گناه داشته باشد. یک بار گناه کرد، دو بار گناه کرد؛ دیگر چرا اصرار بر گناه می کند خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: «وَلَمْ يُصِرُّوا عَلَى مَا فَعَلُوا وَهُمْ يَعْلَمُونَ».[۷] گناه کردید، چرا اصرار می کنید بر گناه. یک بار گناه کردید دیدید چیزی نبود چرا اصرار می کنید بر انجام آن؟ چرا این کار را پیاپی انجام می‌دهید. ۵- کوچک شمردن گناه: اینکه انسان گناه را کوچک بشمارد از علائم جرأت بر گناه است. حضرت علی علیه السلام می فرماید: «أَشَدُّ الذُّنُوبِ مَا اسْتَهَانَ بِهِ صَاحِبُهُ»[۸]؛ بزرگترین گناه آن است که گناه را کوچک بشمارد. متأسفانه امروز در جامعه این اتفاق زیاد رخ می دهد؛ گناه را کوچک می دانند. عزیزان اگر کسی گناه کرد لااقل آن گناه را کوچک نشمرد. خدا ممکن است گناه بزرگ را بیامرزد، اما گناهی که انسان آن را کوچک بشمارد را نمی آمرزد. یک مثال واضح و ساده هست که به آن توجه ویژه‌ بفرمایید: فرض کنید شما با ماشین خود در خیابان پشت چراغ قرمز ایستاده اید و شخصی با سرعت ۳۰ کیلومتر بر ساعت با عقب ماشین شما برخورد می کند. تا این اتفاق می افتد سریع از خودرو خود پیاده شده و پیش شما می آید و عذرخواهی می کند و می گوید: «حواسم نبود معذرت می خواهم». شما هم می گویید چیزی نشده است بفرمایید. اما فرض کنید شخصی با سرعت ۱۰ کیلومتر بر ساعت به عقب ماشین شما برخورد می‌کند و سر خود را از ماشین بیرون آورده و می گوید آقا چیزی نشد راهت رو بگیر و برو! اینجا شما می گویید: «عجب با ماشین من برخورد کرده‌ای طلبکار هم هستی؟ همین جا صبر می‌کنیم تا پلیس بیاید». آیا همینطور است یا نه؟ سرعت ماشین اول بیشتر بود اما ما اولی را بخشیدیم به خاطر اینکه طرف مقابل عذرخواهی کرد و از راه طلبکارانه وارد نشد. گناه هم همینطور است؛ کسی ممکن است گناه بزرگی انجام دهد اما پیش خدا رفته و از خدا طلب بخشش می کند؛ می‌گوید من اشتباه کردم. اما شخصی که گناهی به ظاهر کوچک انجام می دهد و با خود می گوید این که چیزی نیست، خدا هم می‌گوید اشکال ندارد، با همین چیزی نیست با تو برخورد برخورد می‌کنیم! می‌گویند آقا نماز بخوانید؛ می گوید یعنی خدا می‌خواهد ما را به خاطر یک نماز نخواندن به جهنم ببرد! می‌گویند آقا روزه بگیر؛ می گوید مگر خداوند مرا به خاطر یک روزه نگرفتن می خواهد به جهنم ببرد! می‌گویند آقا خمس مالت را پرداخت کن؛ می‌گوید آیا خداوند می‌خواهد مرا به خاطر یک خمس ندادن به جهنم ببرد! می‌گویند خانم حجاب خود را رعایت کنید؛ می‌گوید آیا خدا مرا به خاطر یک لاخ مو به جهنم می برد! خوب یزید هم همینطور استقلال می‌کرد. می‌گفت یعنی خداوند می‌خواهد مرا به خاطر کشتن یک حسین‌بن‌علی به جهنم ببرد! کوچک شمردن گناه بزرگترین گناه است. چرا انسان خود را با گناهکاران مقایسه می‌کند؟ با خود می‌گوید این‌قدر انسانهای گناهکاری هستند که خدا ما را با سر وارد بهشت می‌کند! چرا ما خود را با بدان مقایسه می‌کنیم؟ خود را با خوبان مقایسه کنیم. همانطور که در مادیات باید به پایین‌دست خود نگاه کنیم، باید در معنویات به بالادست خود نگاه کنیم. بعضی ها برعکس عمل می‌کنند؛ در مادیات به بالادست خود نگاه می کنند. به خدا می‌گویند خدایا آیا این درست است خانه فلانی ۲۰۰۰ متر باشد و خانه من ۱۰۰۰ متر! درست است که او در منزلش استخر داشته باشد و ما در منزلمان یک حوض داشته باشیم! وقتی انسان خود را با بالادست خود در مادیات مقایسه کند، همیشه غُر می زند و ناشکری می کند. در معنویات هم همینطور؛ وقتی خود را با پایین دست مقایسه کنند این طور می شود که می گوید آیا خداوند می خواهد یزید را به جهنم ببرد بعد ما را هم به جهنم ببرد! خوب چرا برعکس نمی گوید: آیا خدا می خواهد امام حسین علیه السلام را به بهشت ببرد، ما را هم به بهشت ببرد؟ در معنویات انسان باید به بالادست خود نگاه کند. شهید اول[۹] در کتاب خود می‌نویسد: «و من الخسران صرف الزمان فی المباح و ان قل…»؛ صرف عمر در کارهای مباح هرچند کم جز زیان چیزی نیست.[۱۰]

این عالم چه می گوید ما چه می گوییم! می‌فرمایند اینکه انسان عمرش را در کار مباح صرف کند ضرر کرده است. محدث قمی گوید از میرداماد فیلسوف بزرگ مدت ۲ سال فعلی مباح صادر نگردید.[۱۱] یعنی تمام کارهایش یا واجب بود یا مستحب. مکروه که جای خود دارد، حرام که جای خود دارد، کار مباح هم انجام نداده است. یعنی خوردن و آشامیدن نیز چون برای خدا بود، مباح نبود مستحب بود. درباره مقدس اردبیلی که چندین سال در همین حوزه علمیه حرم حضرت علاءالدین حسین علیه السلام درس می‌خوانده و تدریس می‌کرده است گفته اند: در طول چهل سالی از او کار مباحی سر نزد چه رسد به حرام و مکروه.[۱۲] از شیخ جعفر کاشف الغطاء سؤال شد: آیا صحیح است که می گویند: امام معصوم علیه السلام در تمام عمرش مرتکب گناه نمی شود؟ او گفت: من که یک نفر غیر معصومم، مدت چهل سال است یک مکروه انجام نداده‌ام چه رسد به امام معصوم![۱۳] انسان باید به این بزرگان نگاه بکند؛ به شهدا نگاه بکند که چه حالاتی داشتند. در تفحص دفترچه یادداشت رزمنده شهیدی پیدا شد که ظاهرا ۱۴ یا ۱۵ سال بیشتر نداشته است. مراقبات خود در هر روز را در آن دفترچه نوشته بود. نوشته بود که در این هفته من کارهای بدی انجام دادم: «شوت خوبی در فوتبال زدم خیلی خوشم آمد». ای شهید، تو کجایی و من آخوند کجا هستم! برای شوت زدن خود در مراقبات نوشته‌ای که باید یک فکری بکنم که چرا از آن کار خوشم آمد، اما امسال من کیلو کیلو گناه انجام می‌دهم و آخر می‌گویم این چیزی نیست! این می‌شود جرئت بر گناه کردن. این که انسان گناه خود را کوچک بداند. گناه را انسان کوچک نداند و از آن طرف هم کارهای خیر خود را بزرگ ندانیم. در قیامت معلوم نیست… «خافِضَةٌ رافِعَةٌ»[۱۴]. روز قیامت خیلی ها بالا می‌روند و خیلی‌ها پایین می‌آیند. می بینیم اعمال بسیاری انجام دادیم و خیال کردیم که دیگر با همین عمل جای ما در بهشت است، اما خداوند می‌فرماید این برای ریا بود و فایده نداشت. خیلی اعمال هم هست که ما انجام دادیم و فکر نمی کردیم ارزشی داشته باشد. مثلا در خیابان گربه‌ای بود، لقمه نانی و گوشتی برای آن انداختیم؛ خدا همین را در آخرت حساب کرد. کار خیر خود را بزرگ کنیم، نه اینکه کاری را که خواستیم انجام دهیم را هیچ بدانیم؛ خیر شاید رضایت خداوند در همان کار کوچک باشد. اینکه انسان گناه خود را کوچک بشمارد خیلی بد است. ناراحتی شیخ عباس قمی(ره) در شرح احوال مرحوم حاج شيخ عباس قمي (رحمه الله علیه) آورده اند: «هرگز كسي در حضور او جرأت غيبت كردن نداشت؛ هر كس و از هر طبقه‌اي كه بود. خود نيز چنان از گناهان و غيبت و دروغ احتراز داشت كه فوق تصوّر است. در ايّام بيماري‌اش كه منجر به وفاتشان شد يكي از علماي تهران براي عيادت به حضورشان رسيد. حاج شيخ عباس آن روز بسيار ناراحت و متفكّر بود. آن عالم بزرگ مي‌پرسد: «چرا ناراحتيد؟» پاسخ مي‌دهد: در سفري كه به حج رفتم در مكّه‌ي معظمه خواستم به روش محدثين كه از يكديگر اجازه مي‌گيرند از يكي از محدثان عامّه اجازه حديث بگيرم. وقتي اين منظور را با وي در ميان نهادم، عالم سنّي مطلبي گفت، و من روي مصالحي، به دروغ، آن را انكار كردم. اكنون در اين فكرم كه فرداي قيامت، چگونه اين دروغ را در محضر عدل الهي توجيه كنم».[۱۵] شیخ عباس قمی که خدمات بزرگی به اسلام کرده است و فقط یکی از آنها مفاتیح است و مردم هر دعایی بخوانند برای ایشان ثواب نوشته میشود؛ شب قدر که دعای جوشن کبیر می خوانند ثوابش برای ایشان نیز هست، اگر شب جمعه دعای کمیل از مفاتیح می‌خوانند نیز برای ایشان اجر دارد و… برای یک دروغ که گناه هم نیست و یا تقیه بوده و یا مصلحت، می‌گوید نمی‌دانم در آن دنیا اگر خدا از من بازخواست کند چه جوابی باید بدهم. انسان نباید گناه را کوچک بداند. باید انسان مراقبت کند. در روایت هست مومن گناه را مثل یک سنگ بزرگ روی سینه اش می داند که نفس اش را می‌گیرد اما منافق و کافر وقتی گناه انجام می دهد، آن را مثل یک پشه روی بینی اش می بیند انگار که هیچ نیست مومن گناه را بزرگ می داند؛ پس پنجمین موردی که از مصادیق جرئت و جسارت بر گناه است این است که انسان گناه را کوچک بداند. ۶- توجیه گناه: اینکه انسان گناه را انجام دهد و حال گناه را توجیه هم بکند. «بَلِ الْأِنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ * وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِيرَهُ»[۱۶]؛ بلكه انسان خودش از وضع خود آگاه است. هر چند (در ظاهر) براي خود عذرهائي بتراشد. اگر انسان گناه را توجیه نکند توفیق توبه پیدا می کند اما اگر گناهش را توجیه کرد، دیگر توبه‌ای در کار نیست. شروع می‌کند به توجیه کردن گناه.

معاویه در جنگ صفین مدام صدا می‌زد ما بر حقیم و علی ظالم است. زمانی که جناب عمار به شهادت رسید، موضع‌گیری سپاهیان معاویه به بالاترین حد رسید. سپاهیان پیش معاویه رفتند و گفتند: دیدی که ما بر حق نبودیم؟ دیدی عمار کشته شد؟ همه از زبان پیامبر اکرم صلی الله و علیه و آله و سلم شنیده بودند؛ نه یکبار بلکه بارها و بارها که ایشان نسبت به جناب عمار فرموده بودند«يا عَمّار تَقتُلُكَ الْفِئَةُ اْلباغيَه»؛ که روزی گروهی طغیانگر تو را خواهند کشت. حال توجیه معاویه را ببینید: معاویه گفت اتفاقا از همین ثابت می‌شود که ما برحقیم و علی طغیانگر است. گفتند از کجا؟ گفت بروید تحقیق کنید ببینید چه کسی عمار را به میدان جنگ فرستاد و او را به کشتن داد!؟ سپاهیان جاهل و بی‌سواد معاویه هم باور کردند! حضرت علی علیه السلام هم بعد در یکی از خطبه‌های خود فرمودند که پس حمزه را هم پیامبر کشت؟ چون پیامبر حمزه را به میدان آورد. توجیه باب گناه را باز می‌کند و گناه را برای گنهکار شیرین می‌کند و خیالش را راحت می‌کند. شخصی را می‌کشد و وقتی می‌بیند وجدانش آسوده نیست، می‌گوید خدا خواست که کشته شود؛ مرگ دست خداست ما وسیله ای بودیم!مال مردم را بالا می‌کشد و عذاب وجدان هم که می‌گیرد می‌گوید نه این که چیزی نبود سه هزار میلیارد بالا کشیده اند این ۲-۳ میلیون ما که چیزی نیست! صله رحم نمی‌کند؛ می‌گویی چرا صله رحم نمی‌کنید، می‌گوید او قطع رحم کرده است؛ تمام! فردی نماز نمی خواند. نماز نمی خواند؛ به او می‌گویند نماز بخوان. می‌گوید اینقدر انسان‌هایی هستند که نماز می‌خوانند و غیبت می‌کنند؛ حال ما غیبت می‌کنیم و نماز هم نمی خواهیم! یا اینکه شخص می گوید عبادت بجز خدمت خلق نیست؛ ما عبادت‌مان خدمت به خلق است و تمام. ببینید توجیه چه می‌کند. توجیه عذاب وجدان آن گنه کار را راحت می‌کند و وقتی گنهکار وجدانش راحت شد همه گناهان عالم را انجام می‌دهد اینها خطر است. مواظب باشیم جرأت بر گناه کردن پیدا نکنیم. گناه را توجیه نکنیم. اگر گناه کردیم گردن خود را پیش خداوند کج بکنیم که خدایا ما را حفظ کن. دست‌های خود را بالا ببریم و از خداوند طلب مغفرت کنیم. کاروان اسرا را به مجلس و بیت عبیدالله بن زیاد آوردند. عبیدالله بن زیاد چشمش به حضرت زین العابدین علیه السلام افتاد. رو به اطرافیان کرد و گفت او کیست؟ گفتند: علی بن الحسین است. جمله عبیدالله بن زیاد را ببینید که چه توجیه عجیبی انجام می دهد و چه جبرگرایی را نشان می دهد: گفت مگر علی بن الحسین را در کربلا خدا نکشت!؟ یعنی ما سرباز خدا بودیم؛ ما کاره‌ای نبودیم، خدا خواست! و آیه «قُلِ اللّهُمَّ ملِكَ المُلكِ تُؤتي المُلكَ مَن تَشاءُ وتَنزِعُ المُلكَ مِمَّن تَشاءُ وتُعِزُّ مَن تَشاءُ وتُذِلُّ مَن تَشاءُ …»[۱۷]؛ یعنی ببینید خدا چه طور بعضی ها را اذیت می‌کند و بعضی‌ها را ذلیل؛ یعنی خدا اینگونه خواسته است. بعد به عبیدالله ابن زیاد گفتند که نه علی اکبر بود که در کربلا شهید شد. ببینید چه توجیهی کرد عبیدالله ابن زیاد. یا اینکه در صحرای کربلا پس از واقعه عاشورا که سر مبارک امام حسین علیه السلام بر نیزه شد و خیمه ها را آن نانجیبان به آتش کشیدند، شخصی داشت خیمه‌ها را غارت می‌کرد و اشک هم می‌ریخت. یکی به او گفت چرا اشک می‌ریزی؟ گفتند آخر اینها خیلی مظلوم اند. گفت پس چرا خیمه ها را غارت می کنی؟ گفت اگر من نکنم شخص دیگری می کند! با همین توجیه خیال خود را راحت کرد. عزیزان آن اتفاقی که برای یزید و یزیدیان و تمام پیروان یزید در طول تاریخ افتاده است این جرأت بر گناه است جرأت بر گناه کار را به جایی می‌رساند که سر از تن بهترین فرد در دوران جدا می‌شود. جرئت و جسارت بر گناه کار را به جایی می‌رساند که علی اکبر ها إرباً إربا می‌شوند. کار را به اینجا می‌رساند که یک کودک شش ماهه هم هدف تیر سه شعبه قرار می‌گیرد. عرض کردیم که یکی از علائم و مصادیق جرأت بر گناه، علنی انجام دادن گناه بود. یزید مجلسی ترتیب داد… تشت طلایی قرار دادند و سر نازنین اباعبدالله الحسین علیه السلام را در آن قرار دادند. گفتن بگویید کاروان اسرا را وارد کنند… اهل بیت وارد شدند… .

منابع [۱] . احلی من العسل، حسینی: ج ۲، ص ۶۴٫ [۲]. میزان الحکمه حدیث ۶۷۶۵. [۳] . التنبیه و الاشراف، ص ۲۶۴٫ [۴] . مروج الذهب، ج ۳، ص ۶۷٫ [۵]. نهج الفصاحه: ص ۹۶٫ [۶] . غرر الحکم و درر الکلم، ج ۱، ص ۱۳۵٫ [۷] . و دانسته و آگاهانه بر آنچه مرتکب شده اند، پا فشاری نمی کنند. سوره آۀ عمران، آیه ۱۳۵٫ [۸] . نهج البلاغه، حکمت ۳۴۰٫ [۹]. ابوعبدالله شمس الدین محمد بن مکی بن محمد شامی عاملی جزینی(۷۳۴-۷۸۶ق) مشهور به شهید اول یا شیخ شهید از فقهای شیعه در قرن هشتم قمری است. وی صاحب کتاب فقهی «اللمعة الدمشقیة» است. [۱۰]. گزیده سیمای فرزانگان، ص۴۹. [۱۱]. هزار و یک نکته اخلاقی از دانشمندان، ص ۵۳؛ به نقل از فوائد الرضویه ص ۴۲۳، آیینه داران حقیقت، ص ۴۳۰. [۱۲] . هزار و یک نکته اخلاقی از دانشمندان، ص ۵۳؛ به نقل از گزیده سیمای فرزانگان، ص ۵۱. [۱۳] . هزار و یک نکته اخلاقی از دانشمندان، ص ۵۳؛ به نقل از حکایت و حکمت ص ۲۹. [۱۴] . سوره واقعه آیه ۳٫ [۱۵] . سيماي فرزانگان، مختاري، ص ۱۰۵٫ [۱۶] . سوره قیامت، آیات ۱۴ و ۱۵٫ [۱۷] . بگو: خدایا! ای مالک همه موجودات! به هر که خواهی حکومت می دهی و از هر که خواهی حکومت را می ستانی، و هر که را خواهی عزت می بخشی و هر که را خواهی خوار و بی مقدار می کنی. سوره آل عمران، آیه ۲۶٫ #مَتْنِ_رُوضِـہ_وَ_سُخَنْرَانِے •┈••✾•🌿🌺🌿•✾••┈• JOIN🔜 💥 @membariha ✍