#بهداشت_روان ٢ #ازمنظرنهج‌البلاغه ✳ *غیبت کردن، علامت ناسلامتی روان* ١ 🔆 «الْغَيْبَةُ جُهْدُ الْعَاجِزِ»؛ «غيبت كردن، تمام تلاش فرد ناتوان است» (نهج البلاغه(فیض الاسلام)، حکمت ٤۵۳) 💠 یکی از ویژگی‌های سلامت روان آن است که افراد استعدادهای خدادادی خویش را شناخته و خود را توانمند ببينند، احساس عجز، نشانه عدم سلامتی روان است. 💢 حضرت در این فرمایش غیبت کردن را نشانه ناتوانی دانسته زيرا *«غیبت کردن» نماد عدم برخورداری از بهداشت روان است*. 🔹 غیبت کننده توانایی اظهار نظرات صحيح و افکار درست خود را ندارد؛ به همین جهت به جای انتقاد صحیح و کارامد؛ در غیاب ديگری به بدگویی وغيبت او مشغول می‌شود. 📚 «برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی» #کلاس_جنبی 🌐 emamraoof.com

#بهداشت_روان ٤ #ازمنظرنهج‌البلاغه 🔆 *«وَ لَا یقُولَنَّ أَحَدُكُمْ إِنَّ أَحَداً أَوْلَى بِفِعْلِ الْخَیرِ مِنِّی فَیكُونَ وَ اللَّهِ كَذَلِكَ...»* (نهج‌البلاغه، حکمت ٤١٤) 🔆 «و كسى از شما نگوید كه: دیگرى در انجام كار نیك از من سزاوارتر است زیرا سوگند به خدا كه چنین خواهد شد...» ✴ امیرالمؤمنین علیه‌السلام به افراد توصیه می‌فرمایند که هیچگاه دیگری را در انجام کار خیر سزاوارتر از خود ندانسته و با این دیدگاه خود را از انجام خیرات محروم ننمایند. زیرا، داشتن چنین عقیده‌ای و ابراز آن موجب می‌شود که انسان حقیقتا توانایی و توفیق انجام کار خیر را از دست بدهد. ✅ فردی که دارای سلامت روان است توانایی خود را –همان گونه که وجود دارد- باور داشته و از استعدادهای خویش در مسیر صحیح استفاده می‌کند. به بیان دیگر، او توانمندی‌های خدادادی خویش را مشاهده کرده و خود را خودکارآمد و مؤثر می‌داند و از معضل «خودکم‌بینی» به دور است. 💢 *سلامت روان یعنی مشاهده توانمندی‌ها و تلاش برای بهره‌برداری از آن در مسیر صحیح* ✅ فردی که خود را ناتوان از انجام امور صحیح دانسته و این دیدگاه را اظهار می‌کند؛ روان او از سلامت کامل برخوردار نیست. این دیدگاه موجب می‌شود که در گذر زمان، فرد توانایی‌های خویش را از دست داده و حقیقتا به یک فرد نالایق و عاجز تبدیل شود. 📚 «برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»

#بهداشت_روان ۲۶ 💠 *درخواست عافیت* 📗 دعای بیست و سوم دعایی‌ست که حضرت در طلب عافیت قرائت می‌کردند. در فراز دوم این دعا آمده است: 🔆 «وَ عَافِنِی عَافِیةً كَافِیةً شَافِیةً عَالِیةً نَامِیةً عَافِیةً تُوَلِّدُ فِی بَدَنِی الْعَافِیةَ عَافِیةَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ» 🔆 «پروردگارا مرا عافیت ده؛ عافیتی کفایت کننده، شفادهنده، بالابرنده، رشد دهنده، عافیتی که در بدن من عافیت دنیا و آخرت را ایجاد نماید» ✳️ *یکی از ویژگی‌های مهم فردی که از سلامت روان بهره‌مند است این است که توانایی خویش را کاملاً درک نموده و متناسب با آن درخواست می‌کند. به علاوه حس «کمال‌طلبی» او مانع از آن است که به امور اندک، موقتی و محدود بسنده نماید.* ✍️ در این فراز نیز مشاهده می‌شود بنده درخواستی از خدای سبحان دارد که به همین ویژگی اشاره می‌کند. او از پروردگار خویش درخواست عافیت می‌کند: 🌀 عافیتی که کفایت او را نموده تا محتاج امر دیگری نباشد. 🌀 عافیتی روزافزون که موجبات رشد وی را فراهم کند. 🌀 عافیتی که در جسم و روح شخص جلوه‌گر بوده و آن دو را در یک راستا قرار دهد. 🌀 عافیتی که محدود به یک بُعد از زندگی او نبوده و در همه وجوه زندگی او اعم از مادی و معنوی، حاکم باشد. 🔸 *کارشناسان بر این باورند که میزان سلامت روان بر میزان سلامت جسم اثر دارد*؛ به عنوان مثال نگرش صحیح فرد و خوش بینی او به آینده موجب می‌شود جسم او نیز در برابر بیماری‌ها مقاوم شود و قابیلت بیشتری برای کار و فعالیت داشته باشد. برخی افراد که گرفتار بیماری جسم بوده اما از رذائل اخلاقی و عقاید فاسد به دور هستند؛ به خوبی با بیماری خویش مدارا کرده و خود را مغلوب آن نمی‌کنند. 💢 عدم سلامت روان نیز زمینه ساز بروز انواع بیماری‌ها در جسم می‌شود. گاه مشاهده می‌شود افرادی از جهت جسمانی سالم بوده اما بدبین، ناامید و یا مغرور هستند. چنین فردی از عافیت کامل برخوردار نیست و در دراز مدت جسم او تحت تأثیر روح بیمارش، آسیب می‌بیند. ✅ بنابراین «بهداشت روان» به عنوان زیر مجموعه‌ای از عافیت، بسیار اهمیت دارد و در دنیا و آخرت فرد اثرگذار است. 📚 «برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»

#بهداشت_روان ۲۷ ♦️ *علائم عدم بهداشت روان* ۱ 🍀 دعای هشتم صحیفه سجادیه دعایی‌ست که حضرت در پناه بردن به خداى متعال از سختی‌ها و كردارهاى نكوهیده می‌خواندند. در اکثر فرازهای دعای هشتم اموری مطرح شده است که علامت ناسلامتی روان می‌باشد؛ مانند حرص، حسادت، کسالت، فخرفروشی و... . ✳️ *اظهارنظرهای جاهلانه* 📗 در فراز چهارم دعای هشتم صحیفه سجادیه آمده است: 🔆 «اللَّهُمَّ إِنی أَعُوذُ بِكَ مِن‏... أَوْ نَقُولَ فِی الْعِلْمِ بِغَیرِ عِلْمٍ» 🔆 «پروردگارا! به تو پناه می‌بریم که در علم، از سر جهالت سخنی بگوییم» 💢 گاه افراد گرفتار خودشیفتگی و خودبرتربینی بوده تا آن جا که در هر زمینه‌ای اعم از پزشکی، روان‌شناسی، فقهی و... خود را صاحب نظر تلقی کرده و دانسته‌های اندک و چه بسا نادرست خود را، برای اظهارنظر کافی می‌دانند. اظهارنظرهای جاهلانه موجب سردرگمی و انحراف فکر اطرافیان شده و گاه زمینه شکست آنان را فراهم می‌کند. 💠 در این فراز بنده از آن که در امری، نظر غیر کارشناسانه و جاهلانه بدهد به خدای سبحان پناهنده می‌شود؛ زیرا در باطن این امر، غرور و کبر نهفته که نشان از عدم سلامت روان دارد. آن که از سلامت روان بهره‌مند است این واقعیت را می‌پذیرد که در همه علوم و امور دانش کافی نداشته و اگر از او نظری خواسته شود؛ بدون آن که احساس کمبود یا خجالت داشته باشد؛ طرف مقابل را به سوی فردی آگاه و کارشناس سوق می‌دهد. 📚 «برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی» ‏امام رئوف

#بهداشت_روان 💠 *توجه به اولویت‌ها* ☘️ امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند: 🔆 «إِذَا أَضَرَّتِ النَّوَافِلُ بِالْفَرَائِضِ فَارْفُضُوهَا» 🔆 «اگرمستحبات به واجبات زیان رساند آن را ترك كنید» 📗 نهج البلاغه(مرحوم فیض الاسلام)، حکمت ۲۷۱ 🔸 با وجود آن که انجام مستحبات سرعت سیر انسان را افزایش می‌دهد لکن در صورتی که به کیفیت یا کمیت واجبات ضرر وارد کند؛ می‌بایست ترک شود؛ ✳️ زیرا *آنچه انسان را در مسیر بندگی قرار داده و مطلوب اصلی خدای سبحان است؛ انجام واجبات می‌باشد.* ⁉️ اما چگونه این فرمایش حضرت با بهداشت روان مرتبط است؟ ✅ *فردی که از سلامت روان بهره‌مند است؛ با دید واقع‌گرایانه به امور نگریسته و از برخورد احساسی اجتناب می‌نماید. اولویت‌ها برای او تبیین شده و قدرت تشخیص سود و زیان امور را دارد.* 🌀 بنده‌ای که خواستار بالاترین میزان قرب به خدای سبحان است عمل مستحب را ترک می‌نماید هرچندانجام آن مستحب مورد پسند خودش باشد 🌀 چرا که یقین دارد قربی که از طریق فرائض نصیب او می‌گردد هرگز با قرب نوافل قابل قیاس نیست. 🔰 در این فرمایش بحث «تقلیل» و کم کردن نیست بلکه از فعل «رفض» به معنای رها کردن استفاده شده است؛ یعنی در بهداشت روان فرد آنچنان بر خود مدیریت دارد که می‌تواند به دلیل موجهی، بعضی از عادت‌ها و علاقه‌مندی‌های خویش را یکباره و به آسانی رها کند. ✅ *بنابراین بهداشت روان نه تنها در زندگی اجتماعی، بلکه در زندگی عبادی ما نیز جاری است.* 📚 «برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»