پس از این‌که عده‌ای در اعتراضات و اغتشاشات اخیر، شعارهای تند و فحش و ناسزا گفتند، چندین بار دیدم که برخی (حتی یک از اساتید دانشگاه) در توجیه این فحاشی‌ها به آیه‌ی ۱۴۸ سوره نساء استناد کردند که: لاٰ یُحِبُّ اَللّٰهُ اَلْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ اَلْقَوْلِ إِلاّٰ مَنْ ظُلِمَ و این‌گونه ترجمه کردند که خداوند فریاد زدن با کلام زشت را دوست ندارد مگر درمورد کسی که به او ظلم شده است. در حالی که این ترجمه و برداشت غلط است. در لغت‌نامه در معنی «جهر» نوشته است «جَهَرَ الشَّی‌ءُ جَهْراً: ظَهَرَ و عَلَن‌» یعنی معنی «جهر»، ظاهر کردن و آشکار کردن است؛ همانگونه که در نماز می‌گوییم برخی نمازها باید به‌صورت اخفات (آهسته) و برخی به‌صورت جهری (با صدایی که شنیده می‌شود و جوهره دارد) خوانده شود. پس جهر به معنی فریاد زدن نیست بلکه بلند گفتن چیزی به صورتی است که دیگران بشنوند. (در مقابل آهسته گفتن) درمورد سوء، منظور بیان چیزهای زشتی همچون غیبت است که در حالت کلی در شرع جایز نیست، اما موارد استثنایی دارد که از جمله آن‌ها برای دفاع مظلوم از خود است که این دفاع هم شرایطی دارد. برای درک بهتر موضوع، دو نکته از دو تفسیر را ببینیم: تفسیر المیزان: «پس در حقیقت فرموده: "لکن من ظلم لا باس بان یجهر بالسوء من القول فیمن ظلمه و من حیث الظلم" (خدا دوست نمی‌دارد سخن زشت با صدای بلند گفتن را، لیکن کسی که مورد ظلم شخصی یا اشخاصی قرار گرفته، می‌تواند در مورد خصوص آن شخص و یا اشخاص و در خصوص ظلمی که به وی رفته، سخن زشت و با صدای بلند بگوید) و همین خود قرینه است بر این‌که چنین کسی نمی‌تواند هر چه از دهانش بیرون بیاید به او نسبت دهد و حتی آیه شریفه دلالت ندارد بر این‌که نمی‌تواند بدی‌های دیگر او را که ربطی به ظلمش ندارد به زبان بیاورد بلکه تنها می‌تواند با صدای بلند ظلم کردنش را بگوید و صفات بدی از او را به زبان آورد که ارتباط با ظلم او دارد.» تفسیر نمونه: «نخست می‌فرماید: "خدا دوست نمی‌دارد که بدگویی شود و یا عیوب و اعمال زشت اشخاص با سخن بر ملا شود". لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ‌ ... سپس به بعضی از امور که مجوز این‌گونه بدگوئی‌ها و پرده‌دری‌ها می‌شود اشاره کرده، می‌فرماید: "مگر کسی که مظلوم واقع شده" (إِلَّا مَنْ ظُلِمَ‌). روشن است در این گونه موارد نیز تنها به آن قسمت که مربوط به ظلم ظالم و دفاع از مظلوم است باید قناعت کرد. و در پایان آیه -همانطور که روش قرآن است- برای این‌که افرادی از این استثناء نیز سوء استفاده نکنند و به بهانه این‌که مظلوم واقع شده‌اند عیوب مردم را بدون جهت آشکار نسازند می‌فرماید: "خداوند سخنان را میشنود و از نیات آگاه است". وَ کانَ اللَّهُ سَمِیعاً عَلِیماً.» @mosabereh

متن عنوان زده شده بیانات رهبر انقلاب در دیدار صدها تن از زنان فرهیخته و فعال کشور ۱۴۰۱/۱۰/۱۴ @mosabereh

دیروز جلسه‌ای داشتیم با حضور یکی از اساتیدی که بعد از چند سال تدریس در هلند و گذراندن پسادکتری درخواست عضویت به‌عنوان هیئت علمی دانشگاه خواجه نصیر را داشتند. یکی از اعضای جلسه از ایشان پرسیدند در شرایطی که عده‌ای در حال رفتن از کشور به اروپا هستند، چطور شما به کشور برگشته‌اید؟ ایشان جدا از دلایل شخصی که اشاره کردند، گفتند که شرایط زندگی در ایران بهتر از آنجا است! در پاسخ به سؤال استاد دیگری که پرسیدند چطور؟ گفتند: من در آنجا ۲۸۰۰ یورو حقوق می‌گرفتم، [یکی از اساتید با مطایبه گفتند: یک صفر با حقوق ما در این جا تفاوت دارد! ایشان هم با خنده گفتند: البته هزینه‌ها در آنجا دو صفر تفاوت دارد!] توضیح دادند که آنجا معمولا امکان پس انداز وجود ندارد و هزینه‌های جاری بالاست. مثلا در هلند هزینه رفت و آمد با وسایل نقلیه عمومی بسیار بالاست و مردم به راحتی از آن استفاده نمی‌کنند و اکثرا با دوچرخه رفت و آمد می‌کنند؛ حتی در روزهای برفی و بارانی؛ البته من به‌خاطر عادتی که در ایران داشتم خودرو خریدم، قیمت خود ماشین خیلی زیاد نبود اما حدود یک سوم از حقوقم هزینه ماهیانه آن می‌شد که اعم از هزینه بیمه و مالیات، هزینه پارکینگ، هزینه سوخت و ... می‌شد؛ یک باک که می‌زدم صد یورو می‌شد که البته الان خیلی بیشتر شده.(لیتری ۳ یورو) آنجا با وجود این‌که به «پرزنت» خودشان خیلی اهمیت ‌می‌دهند و ظاهر شهرها را زیبا می‌کنند [البته تفاوت خاصی هم با تهران ندارد] اما در خانه هایشان امکانات زیادی ندارند. (قبلا از یکی دیگر از اساتید دانشگاه شنیده بودم که یکی از دوستانشان که در آلمان زندگی می‌کند گفته بودند که بسیاری از مردم آلمان از وسایل قدیمی در خانه استفاده می‌کنند و شبیه ایران نیست که اکثرا تلویزیون و یخچال ساید و... داشته باشند، حتی گفته بودند که ما فقط در ایام خاص و عید قورمه سبزی می‌پزیم چون هزینه انرژی برای پخت آن زیاد است) یکی دیگر از اساتید از ایشان پرسیدند آیا که این واقعیت ها از هلند را به دیگران می‌گویید؟ ایشان گفتند می‌گویم اما نه خیلی، چون وقتی می‌گویی گویا نمی‌خواهند باور کنند؛ مثلا یک کلیپ به من نشان دادند که پلیس کسی را هل داد و سرش خورد به جدول، من هم یک سری کلیپ از اعتراضات چند وقت قبل در هلند که دو ماه طول کشید نشان دادم که در آن پلیس هلند نه این‌که به اشتباه بلکه به‌طور عمدی و واضح با خشونت با باتوم به سر و صورت مردم می زد، اما وقتی آن را می‌بینند یک دفعه می‌روند سراغ یک موضوع دیگر و می‌گویند حالا پلیس هیچی، اقتصاد چی؟! تا خودشان نبینند و تجربه نکنند راحت نمی‌پذیرند! #جنگ_روایتها eitaa.com/mosabereh ble.ir/tahmasebi_ir t.me/mosabereh

سلاح انبیا مهم‌ترین عامل پیشبرد کارهای انبیا کدام بوده است؟ آیا ما هم می‌توانیم یا باید از آن عامل استفاده کنیم و آن را اصل کارمان قرار دهیم؟ در حدیثی از امام رضا علیه‌السّلام داریم که ایشان به‌طور مکرر به اصحابشان می‌فرمودند که از سلاح انبیا استفاده کنید! اصحاب از ایشان پرسیدند سلاح انبیا چیست؟ و ایشان فرمودند: «دعا» عَنِ الرِّضَا ع أَنَّهُ کَانَ یَقُولُ لِأَصْحَابِهِ‌ عَلَیْکُمْ بِسِلَاحِ الْأَنْبِیَاءِ فَقِیلَ وَ مَا سِلَاحُ الْأَنْبِیَاءِ قَالَ الدُّعَاءُ. (الکافی؛ ج۲؛ ص۴۶۸) یعنی آن چیزی که عامل اصلی موفقیت انبیا و پیشبرد کارهای ایشان بوده، دعا بوده است؛ یعنی پیامبری که فرستاده‌ی خداست و در نگاه اول خیلی احتیاجی به دعا ندارد چون می‌داند خدا پشتیبان اوست، با این حال مهم‌ترین سلاحش دعا است و اگر دعا نکند کارش پیش نمی‌رود؛ البته واضح است که انبیا فقط دعا نمی‌کردند و همواره در میدان تلاش و جهاد بودند، اما در واقع نکته‌ی اصلی همین است که تلاش حداکثری هم بدون دعا ما را به هدف نخواهد رساند. گاهی ما به تلاش‌ها و برنامه‌ریزی‌هایمان دل خوش می‌کنیم و از این عامل مهم غفلت می‌ورزیم و آن‌طور که لازم است به آن نمی‌پردازیم؛ دعا تزئینی نیست: قُلْ مٰا یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لاٰ دُعٰاؤُکُمْ... (فرقان، ۷۷) بگو پروردگارم برای شما ارجی قائل نیست اگر دعای شما نباشد! رجب ماه استغفار و دعا است. التماس دعا eitaa.com/mosabereh ble.ir/tahmasebi_ir t.me/mosabereh

یکی از مشکلات تعدد پیام‌رسان‌ها، لزوم اشتراک گذاری مطالب در پیام رسان‌های مختلف است؛ متن‌های منتشر شده در این صفحه در پیام‌رسان‌های دیگر با نشانی ذیل هم باز نشر می‌شود: بله: ble.ir/tahmasebi_ir تلگرام: t.me/mosabereh اینستاگرام: Instagram.com/tahmasebi_ir .

پیشنهاد می‌کنم از ویراستی که مشابه ایرانی توییتر است استفاده کنید. صفحه بنده در ویراستی: virasty.com/tahmasebi

بزرگی توفیق #بانگ_الله_اکبر امشب و #راهپیمایی فردا را از زبان امام خمینی بشنویم که می‌گویند: «بروید ببینید امشب چه کسانی الله اکبر می‌گویند... من دست این‌ها را می‌بوسم... ما مرهون همین طایفه هستیم که امشب می‌روند الله اکبر می‌گویند و فردا راهپیمایی می‌کنند.» eitaa.com/mosabereh ble.ir/tahmasebi_ir t.me/mosabereh

مردم آن‌ها و مردم ما یکی از عجایب این است که همه طرح‌هایی که در کشورهای دیگر پیاده می‌شود و جواب می‌دهد و نظام‌ها را ساقط می‌کند و مردم را از حاکمیت جدا می‌کند، در ایران نتیجه که نمی‌دهد هیچ، بلکه #نتیجه_عکس می‌دهد! بعد از حدود پنج ماه جنگ رسانه‌ای و میدانی بسیار عظیم و بی‌نظیر در تاریخ علیه مردم یک کشور با پشتیبانی تعداد زیادی از کشورها، رسانه‌ها، سیاسیون و سلبریتی‌های مختلف در سطح دنیا، یکباره می‌بینند نه تنها عموم مردم از نظام جدا نشده‌اند، بلکه پرشورتر از سال‌های قبل در #راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت می‌کنند! چرا؟ شیوه‌ی عمل انسان #مؤمن با انسان #غیر_مؤمن بسیار تفاوت دارد و آن‌ها این را درک نمی‌کنند؛ طرح‌های آن‌ها برای انسانی است که ایمان ندارد و فقط منافع مادی خود را می‌بیند، اما انسانی که ایمان و آرمان دارد، معادله‌هایش متفاوت است، مثلاً اگر تجمیع دشمن در مقابل انسان غیر مؤمن باعث ترس او می‌شود و می‌گوید: «چرا با شعارهای دهه شصتی برای ما دشمن ایجاد کرده‌اید و بترسید از قدرت دشمن و کوتاه بیایید»، و او گمان می‌کند همه مردم مثل او هستند و خواهند ترسید، در واقع نمی‌داند که همین صحنه نه تنها مؤمنین را از میدان خارج نمی‌کند، بلکه باعث افزایش ایمان و توکل آن‌ها است: اَلَّذِینَ قٰالَ لَهُمُ اَلنّٰاسُ إِنَّ اَلنّٰاسَ قَدْ جَمَعُوا لَکُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزٰادَهُمْ إِیمٰاناً وَ قٰالُوا حَسْبُنَا اَللّٰهُ وَ نِعْمَ اَلْوَکِیلُ (آل‌عمران‌، ۱۷۳) اینها کسانی بودند که (بعضی از) مردم، به آنان گفتند: «مردم [لشکر دشمن] برای (حمله به) شما اجتماع کرده‌اند؛ از آن‌ها بترسید!» اما این سخن، بر ایمانشان افزود؛ و گفتند: «خدا ما را کافی است؛ و او بهترین حامی ماست.» یا اگر هجمه به #اسلام و #انقلاب و تلقین این‌که «کار این نظام تمام است» باعث عقب نشستن غیرمؤمنین به امید تضمین آینده خود است، همین کار باعث احساس تکلیف مضاعف مؤمنین برای حضور در صحنه و حفظ نظام است که امسال دیدیم. پس تا وقتی ایمان مردم حفظ شود، و تا وقتی که سیاست‌های کشور بر اساس اسلام باشد، مردم پای این نظام خواهند ماند و دشمنان کاری از پیش نخواهند برد. و شکر نعمت چنین مردمی، تلاش روزافزون برای حل مشکلات مردم و خدمت به ایشان است که به تعبیر امام خمینی ولی نعمتان و مایه‌ی افتخار ما هستند. eitaa.com/mosabereh ble.ir/tahmasebi_ir t.me/mosabereh

اگر این روزها عبارت «بُعِثتُ لِأُتَمِّمَ مَکارِمَ الأَخلاق» را می‌شنویم و آن را برای توصیف هدف بعثت کافی می‌دانیم، اگر آیه‌ی «... إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتٰابَ وَ الْحِكْمَةَ...» را می‌شنویم و آن را هم برای توصیف هدف بعثت کافی می‌دانیم، باید احتمال زیادی بدهیم که اسلام را نشناخته‌ایم؛ بهتر بگویم ناقص شناخته‌ایم، به گونه‌ای که آن را از کارکرد اصلی خود انداخته‌ایم. وقتی جزئی از یک حقیقت را به عنوان کل آن حقیقت تصور کنیم، دچار مغالطه و خطای شناختی بزرگی شده‌ایم، مثل اینکه در توصیف طاووس برای کسی که تا کنون آن را ندیده است، فقط پَرهای زیبای آن را توصیف کنیم و او گمان کند طاووس فقط یک دسته پَر است! پیشنهاد می‌کنم برای شناخت درست اسلام، این قسمت منتخب از بیانات مهم رهبر انقلاب را که عنوان‌زده شده و در ادامه ارسال می‌کنم، با دقت و چند بار بخوانید. eitaa.com/mosabereh ble.ir/tahmasebi_ir t.me/mosabereh

بیانات رهبر انقلاب به مناسبت عید مبعث ۱۳۹۹/۱۲/۲۱: معنای بعثت بعثت به معنای برانگیختگی است... هر یک از پیامبران بزرگ الهی بعد [از این] که مبعوث می‌شود و برانگیخته می‌شود، مجموعه‌های انسانی را او برانگیخته می‌کند و به راه می‌اندازد و حرکت می‌دهد به سمت راهی نو، به نیک‌بختی بشر و راهی را در مقابل پای انسان قرار می‌دهد؛ معنای بعثت این است... اهداف بعثتِ پیامبران توحید، هدف بزرگ بعثت است: وَ لَقَد بَعَثنا فی کُلِّ اُمَّةٍ رَسولًا اَنِ اعبُدُوا اللهَ وَ اجتَنِبُوا الطّاغوت؛ توحید خالص، توحید محض... در سوره‌ی هود [هم] از زبان چندین پیغمبر بزرگ مثل نوح، مثل هود، مثل صالح و دیگران این جور گفته می‌شود که «یاقَومِ اعبُدُوا اللهَ ما لَکُم مِن اِلٰه غَیرُه». این توحید، اوّلین هدف بعثت پیامبران است. البتّه می‌دانید که توحید هم فقط به معنای این نیست که انسان در ذهن خود عقیده پیدا کند که خدا یکی است و دو تا نیست؛ خب بله این هم هست لکن توحید به یک معنای مهمّی است که به معنای حاکمیّت الهی است؛ توحید به معنای حاکمیّت مطلق پروردگار بر عالم تشریع و عالم تکوین -هر دو- است که بایستی امر الهی نافذ دانسته بشود؛ هم در عالم تکوین -در همه‌ی حوادث وجود، «لا حول و لا قوّة الّا بالله»- و هم در عالم تشریع، همه‌ی این حوادث و همه‌ی حالات ناشی از قدرت واحد پروردگار است. خب این، هدف اصلی است. هدف‌های دیگری هم وجود دارد: تزکیه‌ی بشر، یعنی پالایش روحی انسان‌ها از آلودگی‌ها و از پیرایه‌های پست‌کننده و انحطاط‌آور؛ تعلیم انسان‌ها و مقام علمی انسان‌ها را بالا بردن. استقرار عدالت، که جامعه‌ی بشری با عدالت اداره بشود: لِیَقومَ النّاسُ بِالقِسط؛ ایجاد حیات طیّبه: فَلَنُحیِیَنَّه حَیٰوةً طَیِّبَةً؛ این حیات طیّبه یعنی چه؟ حیات طیّبه به معنای رشد و شکوفایی عقل بشر و علم بشر از سویی و آرامش روحی بشر، آسایش مادّی بشر، امنیّت محیط زندگی بشر و رفاه بشر و شادکامی بشر و بالاتر از همه‌ی این‌ها تکامل معنوی و عروج روحی انسان است؛ حیات طیّبه یعنی این‌ها. این‌ها اهداف بعثت پیامبران است... لوازم به‌دست‌آوردن این هدف‌های بسیار بزرگ خب ملاحظه می‌کنید که این هدف‌ها، هدف‌های بسیار بزرگی است، هدف‌های دشواری است؛ این هدف‌ها چه جوری به‌دست می‌آید؟ این طبعاً اوّلاً احتیاج دارد به یک برنامه‌ریزی گسترده برای مناسبات اجتماعی؛ یعنی اگر چنانچه نبیّ اسلام، نبیّ حق، فرستاده‌ی الهی در هر دوره‌ای بخواهد این اهداف را تحقّق ببخشد، ناچار بایستی به تناسبِ این اهداف، مناسبات اجتماعی ایجاد بکند. مطلب دوّم هم قدرت سیاسی است؛ یعنی این مناسبات اجتماعی را یک انسان منزوی یا یک نصیحت‌کننده که فقط مردم را نصیحت می‌کند نمی‌تواند به وجود بیاورد؛ قدرت لازم است، قدرت سیاسی لازم است. بنابراین بعثت‌ها، همراه هستند هم با یک قدرت سیاسی بزرگ و هم با یک برنامه‌ریزی وسیع برای تحقّق این اهداف. پس با آمدن پیغمبر یک نظام سیاسی به وجود می‌آید، یعنی هدف این است که یک نظام سیاسی به وجود بیاید... که بتواند این اهداف را با تشکیل برنامه‌ها و مناسبات اجتماعی و مناسبات گوناگون بشری تحقّق ببخشد. در این نظام سیاسی، آئین حکمرانی از کتاب خدا گرفته می‌شود و از آنچه خدای متعال بر پیغمبر نازل می‌کند، که می‌فرماید: فَبَعَثَ اللهُ النَّبِیّینَ مُبَشِّرینَ وَمُنذِرینَ وَ اَنزَلَ مَعَهُمُ الکتابَ بِالحَقِّ لِیَحکُمَ بَینَ النّاسِ فیمَا اختَلَفوا فیه؛ «لِیَحکُمَ» یعنی «لِیَحکُمَ کتاب»؛ این کتاب حکم کند بین مردم در آنچه باید انجام بدهند، و حاکم او است در همه‌ی تنظیم‌های اجتماعی... و همچنین در [مورد] پیغمبران دیگر که در آیات «وَ مَن لَم یَحکُم بِما اَنزَلَ اللهُ فَاُولئکَ هُمُ الکافرون» و «اُولئکَ هُمُ الظالِمونَ» و «اُولئکَ هُمُ الفاسِقونَ» هست، در همه‌ی این‌ها آن چیزی که منبع و منشأ حکمرانی است و دستور حکمرانی و برنامه‌های حکمرانی از آن گرفته می‌شود، عبارت است از کتاب الهی که به پیغمبر نازل شده است؛ این اصول و اساس در آن [کتاب] است؛ و همه‌ی برنامه‌های بشری در چهارچوبِ این اصول بایستی گذاشته بشود. خب این، دستور حکمرانی است لکن این دستور حکمرانی را چه کسی عمل بکند؟ بدون وجود یک مدیریّت و یک فرماندهی که این دستور عملیّاتی نخواهد شد؛ پس یک مدیریّتی لازم است و این مدیریّت و این راهبریِ اساسی مربوط به خود شخص پیغمبر است... که موظّفند حکمرانیِ دینی و الهی در جامعه را که محصول بعثت پیغمبران است و با کتاب الهی ارائه می‌شود، اجرا کنند و این را تحقّق ببخشند. البتّه این راهبری و فرماندهی یک جور نیست؛ در بعضی از موارد خود پیغمبر، شخص شخیص پیغمبر، متکفّل و متعهّدِ این فرماندهی است... گاهی هم در مواردی پیغمبر حاکمی را معیّن می‌کند به امر الهی...

دین چیست؟ خب بنابراین دین با این نگاه گسترده چیست؟ دین با این نگاه وقتی که نگاه می‌کنیم عبارت است از مدیر مجموعه‌ی زندگی انسان؛ یعنی برنامه‌ی جامع؛ نه برنامه‌ی شخصی و برنامه‌های صرفاً عبادی و فردی انسان، که بعضی خیال می‌کنند دین متکفّل برنامه‌های فردی است و مسائل گوناگون اجتماعی و سیاسی و اقتصادی و غیره، از حوزه‌ی دین خارج است؛ نه، این نگاه نشان می‌دهد که دین، جامع است، جامعیّت دارد. دشمنیِ طبیعیِ اشرار عالم با چنین دینی و طبعاً این دین با این نگاه، مورد دشمنی هم قرار می‌گیرد؛ در همه‌ی زمان‌ها اشرار عالم با یک چنین دینی مخالفت کرده‌اند... وَ کَذٰلِکَ جَعَلنا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا شَیاطینَ الاِنسِ وَ الجِنِّ یوحی بَعضُهُم اِلیٰ بَعضٍ زُخرُفَ القَولِ غُرورًا؛ بنابراین وقتی که بعثت نبی اتّفاق می‌افتد و نبی مبعوث می‌شود و این ساز و کار اجرای حکم الهی مطرح می‌شود، مفسدان و مستکبران و استعمارگران و اخلالگرانِ زندگی بشر، طبعاً با او مخالفت می‌کنند، غارتگرها با او مخالفت می‌کنند، ظَلَمه با او مخالفت می‌کنند. چون ضدّ ظلم است، ضدّ غارت ثروت‌های بشری است، ضدّ تسلّط ناحقّ بر آحاد بشر است، این‌هایی که اشرار عالم محسوب می‌شوند، طبعاً در مقابل پیغمبر می‌ایستند. شما امروز هم مشاهده می‌کنید که در تبلیغات دشمنان، از چیزی به نام «اسلام سیاسی» نام آورده می‌شود؛ اسلام سیاسی همین است که در نظام اسلامی ایران تحقّق پیدا کرده... اسلام سیاسی یعنی همین اسلامی که توانسته با تشکیل حکومت، دستگاه‌های گوناگون، نظام‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، نظامی و غیره به وجود بیاورد و یک هویّت دینی و اسلامی را برای یک ملّت ایجاد بکند؛ این، آن چیزی است که در مورد دین [می‌شود گفت]. بنابراین تعریف قرآن از دین یک چنین چیزی است؛ این را نمی‌شود فرو کاست به کارهای کوچک، به یک اعمال عبادی صِرف و محض. حرکت عظیم بعثت بنابراین بعثت یک حرکت عظیمی است که برنامه‌ی جامع و نجات‌بخش بشر را در اختیار انسان‌ها می‌گذارد و آن‌ها را آماده می‌کند برای یک حرکت بزرگ. البتّه این جور نیست که برانگیختگی پیغمبر و راهبری او، مردم را از تحرّک در این میدان برکنار کند؛ این جور نیست. همان طور که عرض کردیم، برانگیختگی پیامبر به برانگیختگی انسان‌ها منتهی می‌شود و جامعه را برانگیخته می‌کند؛ انسان‌ها حرکت می‌کنند. لذاست که امیرالمؤمنین (علیه السّلام) در آن خطبه‌ی معروف [می‌فرماید]: وَ واتَرَ فیهِم رُسُلَهُ لِیَستَأدوهُم میثاقَ فِطرَتِهِ وَ یُذَکِّروهُم مَنسِیَّ نِعمَتِهِ وَ یُثیروا لَهُم دَفائِنَ العُقول؛ دفینه‌های دانش و خِرد را در وجود انسان زنده می‌کنند، به حرکت درمی‌آوردند؛ فطرت خفته‌ی آن‌ها را بیدار می‌کنند و آن‌ها را به حرکت درمی‌آورند... تجدید مضمون بعثت با انقلاب اسلامی در ایران انقلاب عظیم اسلامی در ایران مضمون بعثت را در دوره‌ی معاصر تجدید کرد؛ یعنی خداوند متعال به امام بزرگوار ما این توفیق را داد که خطّ مستمرّ بعثت نبوی را در این دوران، با ابتکار خود، با شجاعت خود، با اندیشه‌ی بلند خود، با فداکاری خود پُررنگ کند و نمایان کند؛ [این] همان خطّ بعثت است که خب در طول زمان کم‌رنگ بود، امام بزرگوار توانست آن را پُررنگ کند و جامعیّت اسلام را در عمل نشان بدهد، و نشان بدهد که اسلام یک دین جامع است و شامل همه‌ی زندگی انسان است؛ امام بزرگوار این را برجسته کرد؛ ابعاد اجتماعی و سیاسی دین را که به فراموشی سپرده شده بود، احیا کرد و به یاد آورد: وَ یُذَکِّرُوهُم مَنسیَّ نِعمَتِه؛ و مصداق این جمله قرار داد... خب وقتی که این انقلاب تشکیل شد و نظامی را بر این اساس به وجود آورد که نظام جمهوری اسلامی است، همان حادثه‌ای که برای پیغمبران پیش می‌آمد تکرار شد؛ یعنی اشرار عالم در مقابل این انقلاب صف کشیدند همچنان که در مقابل پیغمبران صف می‌کشیدند...

دروغِ ستیزه‌گری جمهوری اسلامی با همه‌ی دنیا خب، این مقابله قطعاً وجود دارد منتها آن‌ها در این قضیّه‌ی مقابله و معارضه‌ی با جمهوری اسلامی هم مثل همه‌جا تحریف و دروغ‌گویی را رایج کردند؛ گفتند جمهوری اسلامی با همه‌ی دنیا سر ناسازگاری و سر ستیزه‌گری دارد؛ این درست نیست، این خلاف است. ما از قرآن یاد گرفته‌ایم که با کسانی که با نظام اسلامی دشمنی نمی‌کنند خوش‌رفتاری کنیم. در سوره‌ی ممتحنه است که «لا یَنهاکُمُ اللهُ عَنِ الَّذینَ لَم یُقاتِلوکُم فِی الدّینِ وَلَم یُخرِجوکُم مِن دِیارِکُم اَن تَبَرّوهُم وَ تُقسِطوا اِلَیهِم»؛ این کفّاری که با شما سر ستیزه ندارند، سر جنگ ندارند، عملاً با شما دشمنی نمی‌کنند، شما به این‌ها نیکی کنید، با این‌ها هم به قسط و عدل عمل کنید؛ اِنَّ اللهَ یُحِبُّ المُقسِطین. اِنَّما یَنهاکُمُ اللهُ عَنِ الَّذینَ قاتَلوکُم فِی الدّینِ وَاَخرَجوکُم مِن دِیـارِکُم وَ ظاهَروا عَلی اِخراجِکُم اَن تَوَلَّوهُم. بنابراین آیه‌ی قرآن این را می‌گوید. این جور نیست که می‌گویند جمهوری اسلامی با همه سر ستیزه دارد؛ نخیر، ما با کسانی که با ما دشمنی نمی‌کنند -از هر دینی، از هر مذهبی- مشکلی نداریم، به این‌ها نیکوکاری هم می‌کنیم. تأکید اسلام مقابله‌ی با دشمنان است، کسانی که دشمنی می‌کنند، نه کسانی که دینشان با شما یکی نیست. در داخل کشور، یک گروهی از این روشنفکرنماها -البتّه سال‌ها پیش؛ که اخیراً هم گاهی تکرار می‌شود- عنوان دگراندیش را در مقابل جمهوری اسلامی قرار دادند. من در یک سخنرانی گفتم که برای ما دگراندیش مسئله‌ای نیست؛ اندیشه‌ی شما دیگر است، خب دیگر باشد، چه اشکال دارد؟ ما با اندیشه‌ی شما کاری نداریم [لکن] دشمنی نباید بکنید. قرآن روی دشمن و دشمنی کردن تکیه می‌کند. در سوره‌ی ممتحنه می‌فرماید: یااَیُّهَا الَّذینَ ءامَنوا لا تَتَّخِذوا عَدُوّی وَ عَدُوَّکُم اَولِیٰاءَ تُلقونَ اِلَیهِم بِالمَوَدَّة؛ با کسانی که دشمن من و دشمن شما هستند -هم دشمن خدایند، هم دشمن جامعه‌ی اسلامی‌اند- دوستی نکنید، آن‌ها را همراه خودتان و هم‌پیمان خودتان نگیرید... بنابراین تکیه‌ی اسلام بر مواجهه‌ی با دشمنِ فعّال است... دو عنصر لازم برای مواجهه با این دشمنی‌ها دو عنصر مهم برای مواجهه با این دشمنی‌ها لازم است: ...یکی عبارت است از بصیرت، و دوّمی عبارت است از صبر و استقامت، که اگر چنانچه این دو عنصر وجود داشت دشمن هیچ کاری نمی‌تواند بکند، هیچ لطمه‌ای نمی‌تواند بزند، هیچ توفیقی در مواجهه‌ و مقابله‌ی با نظام اسلامی به دست نمی‌آورد؛ بصیرت و صبر. این همان است که امیرالمؤمنین فرمود: «وَ لا یَحمِلُ هذَا العَلَمَ اِلّا اَهلُ البَصَرِ وَ الصَّبرِ وَ العِلمِ بِمَواضِعِ الحَقّ» که این در خطبه‌ی ۱۷۳ نهج‌البلاغه است. بصیرت یعنی چه؟ بصیرت یعنی تیزبین بودن و راه درست را شناختن... صبر یعنی چه؟ صبر یعنی استقامت در این راه، زاویه پیدا نکردن با این صراط مستقیم و پای فشردن بر حرکت در این صراط مستقیم؛ این به معنای صبر است. صبر را بد معنا نکنند... حفظ این دو خصوصیّت در جامعه یکی از راه‌هایی که این دو خصوصیّت را بتوان در جامعه حفظ کرد، عبارت است از «تواصی»، همان که در سوره‌ی والعصر هست: وَ تَواصَوا بِالحَقِّ وَ تَواصَوا بِالصَّبر؛ مردم یکدیگر را تواصی کنند؛ این زنجیره‌ی تواصی و توصیه کردن به یکدیگر [برقرار باشد]؛ هم توصیه به حق کنند، راه حق را تأکید کنند، هم توصیه‌ی به صبر بکنند؛ این، همه را نگه می‌دارد... اگر قطع این جریان، بریده شدن جریان تواصی در جامعه اتّفاق بیفتد، خیلی خطرناک است. این موجب می‌شود که انسان‌ها احساس تنهایی کنند، احساس نومیدی کنند و اراده‌ها ضعیف بشود، امیدها کمرنگ بشود، جرئت اقدام از دست برود... امروز فضای مجازی یک فرصتی است برای این کار... ما باید بدانیم با این بار سنگین امانتی که انقلاب اسلامی بر دوش ما، بر دوش ملّت ایران گذاشته و راه سعادتی که جلوی آن‌ها باز کرده، ما وظایفی داریم؛ از جمله‌ی این وظایف، همین تواصی به حق و به صبر، و شناخت دشمن و ایستادگی در مقابل دشمن، و تسلیم نشدن در مقابل دشمن و اعتماد نکردن به این دشمن غدّار است. eitaa.com/mosabereh ble.ir/tahmasebi_ir t.me/mosabereh