‌ ✍ صراحت فضیلتی است که بیش از هر کس برازنده‌ی آدمِ مُرده است. □ همین که پا به قلمرو مرگ می‌گذاری، نگاه نافذ و قضاوت‌گرِ افکار عمومی قدرتش را از دست می‌دهد. صراحت فضیلتی است که بیش از هر کس برازنده‌ی آدمِ مُرده است. در دوران حیات، چشم‌های فضولِ افکار عمومی، تعارض منافع، جدال بی‌امانِ حرص و آز، آدم را وادار می‌کند ژنده‌پاره‌های کهنه‌اش را مخفی کند، وصله‌ها و شکاف‌ها را از این و آن بپوشانَد و افشاگری‌هایی را که پیش وجدان خودش می‌کند، از عالم و آدم پنهان نگاه دارد. بزرگ‌ترین امتیاز این کار وقتی معلوم می‌شود که آدم در عین فریب دادن دیگران، خود را هم فریب می‌دهد، و به این ترتیب خودش را از شرمساری، که وضعیّت بسیار عذاب‌آوری است و همچنین از ریاکاری که از معایب بسیار زشت است، معاف می‌کند. امّا در عالم مرگ چقدر چیزها متفاوت است، چقدر آدم آسوده است! چه آزادیی! چه شکوهی دارد آن‌دَم که خرقه را دور می‌اندازی، پیرهن پُر زرق‌وبرق را به مَزبِله پرت می‌کنی، خودت را لایه به لایه باز می‌کنی، رنگ و بزک را می‌شویی، و رُک و راست اعتراف می‌کنی که چه بودی و چه نتوانستی باشی. آخر، از همه‌چیز گذشته، نه همسایه‌ای داری، نه دوستی، نه دشمنی، نه آشنایی، نه غریبه‌ای، نه مخاطبی، مطلقاً هیچ. همین که پا به قلمرو مرگ می‌گذاری، نگاه نافذ و قضاوت‌گرِ افکار عمومی قدرتش را از دست می‌دهد. البتّه انکار نمی‌کنم که این نگاه گاهی اوقات به این طرف هم سرمی‌کشد و داوری خودش را می‌کند، امّا ما آدم‌های مُرده، چندان اهمیّتی به این داوری‌ها نمی‌دهیم. شما که زنده‌اید باور کنید، در این دنیا هیچ‌چیز به وسعت بی‌اعتنایی ما نیست. [ ماشادو دِ آسیس || خاطرات پس از مرگِ براس کوباس | ترجمه‌ی عبدالله کوثری / نشر مروارید / صص۹۵—۹۶ ] #ماشادو_د_آسیس #خاطرات_پس_از_مرگ_براس_کوباس ‌ ‌ https://eitaa.com/moshaverehtolue 🖤🖤🖤