دبستان که بودیم لطیف بودیم بغل دستی رفیقمون میشد سر نوک شکسته مدادرنگی دعوامون میشد برای یه بادکنک آشتی میکردیم توی خیابون تندتند تابلوی مغازه هارو می خوندیم توی دفترمون پررنگ مشق می نوشتیم هرکی هرچی میگفت قبول نبود می گفتیم اخه خانم معلمم اینطور گفته لطیف بودیم‌ مامان که لقمه میزاشت تو کیفمون میگفت به بغل دستیتم بده زنگ تفریح نون و پنیرمون رو با همین بغل دستی میخوردیم زنگ کلاس که میخورد میگفتیم خانم معلم نیومده می رفتیم آب بخوریم اما انقدر می دویدیم که آب دهنمون خشک میشد نرسیده به کلاس لطیف بودیم‌ برچسب ستاره که جایزه می گرفتیم از ذوق به همه نشون میدادیم با یک پرستیژ خاصی سر کلاس می گفتیم حاضر چه دنیایی داشتیم بزرگتر که شدیم بازهم همون جوری موندیم یک نفر شد همراز و دوستمون همه جیک و پیک زندگی مون رو بش می گفتیم دلخوش بودیم بهش همین جوری هم میمونیم اما من میگم بیا یکم خاص تر نگاه کن همه این بچه مومن هایی که دور و برت میبینی شیعه علی ان اختلاف ها همیشه بوده اصلا دنیا به همین اختلاف سلیقه ها قشنگه چشمت مشترکات هم ببینه مثل بچگیات لطیف باش از لقمه ای که داری به اونم بده بابا مسائلی که داری خیلی بزرگش میکنی همون نوک شکسته مداده تو کوتاه بیا هرکی هرچی میگه قبول نکن ببین امامت چی میگه اینا همه اگر کاری هم میکنند برای این انقلاب میکنن همشون دوس دارن آقا زودتر بیاد هدف مشترکه عین عین خودت میخوان ظهور رو بندازن جلو یکم این دامنه رفاقتت رو وسعت بده همه تو قلبت جا بشن عاشقشون باش که آقا عااااشق همشونه باهم بسازید آینده ی این انقلاب رو قبول نداری؟ چند روزی افق نگاهت رو ببر بالاتر اینطوری زندگی کن ببین چجوری رقیق میشی اره رفیق این ادمای دور و برت جون دل امام زمانن یخورده بیشتر هوای رفقات رو داشته باش ببین چطوری خیر تو زندگیت سرازیر میشه #دل_نوشت : جعفری ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۰ مصادف با ۲۱ ماه مبارک رمضان