درست است که دور ابراهیم کسی جز آتش‌های نمرودی جمع نشد اما خدا کاری کرد که «مقام ابراهیم» در مکه و کنار کعبه، یاد پیامبرش را برای همیشه زنده نگهدارد. موسی و عیسی هم که پیرو پیدا کردند و امت تشکیل دادند و فرعون‌ها و قیصرها را به زیر کشیدند و از آن روز تا امروز جاودانه مانده‌اند. محمد هم که نامش جهان‌گیر شده و نه تنها در قرن‌های قبلی، امپراتوری شرق و غرب را، ایران و روم را فروپاشیده؛ که خدا با «رفعنا لک ذکرک»ش، تا همین الان هم نمرودها و فراعنه‌ی مدرن را در مقابل امت احمد زمین‌گیر کرده. این وسط و از بین همه «اولو العزم»هایی که اراده‌شان نور توحید را بر بشریت می‌تابانده و تاریکخانه‌های ظلمات را ذوب می‌کرده، فقط «نوح» می‌ماند؛ کهن‌ترین پیامبر که گویا مظلوم مانده و یادش در دل‌ها و ذهن‌های غافل ما انگاری غبار گرفته. اما نه؛ خدا در سوره صافات گفته که این حرف‌ها را قبول ندارد و محکم هم گفته که: «و ترکنا علیه فی الاخرین* سلام علی نوح فی العالمین .... در میان آیندگان [آوازه نیک] او را بر جای گذاشتیم* درود بر نوح در میان جهانیان» ولی خب آدم در می‌ماند که این آوازه نیکی که خدا آدرسش را به آیندگان داده، کجاست و این سلام جهانی چطور به نوح تقدیم می‌شود و...؟ ـ درماندگی ندارد اگر.... اگر به حرم کسی نگاه کنید که ملجا درماندگان است. به ایوان #نجف نگاه کنید و به همسایگی نوح با ضریح سیدالموحدین و به «السلام علیک و علی ضجیعیک آدم و نوح» و به همه شش رکعت نماز زیارتی که عشاق #علی باید بخوانند و دو تایش را به نوح تقدیم کنند. نوح را خدا طور دیگری تحویل گرفته، حسابی هم تحویل گرفته و یادش را گره زده به گیسوی ضریح #امیرالمومنین و شیخ‌الانبیاءش را در کنار بزرگترین نشانه‌اش و آیت‌الله‌العظمایش جای داده و این‌طور از همه جاودانه‌ترش کرده... زمین زرّین و خاک خَمّاری مثل نجف که دل همه مومنین را با خودش تا ایوان طلا و آن گلدسته‌ها و گنبد پر ابهت می‌برد، مگر می‌شود که در قرآن خدا فراموش شود؟ من آیه هفتاد و هشت و هفتاد و نه صافات را با این لحن می‌خوانم؛ انگار خدا حیفش آمده که در کتابش از این شهر رویایی یادی نکند و جبریل را فرستاده تا بلندبلند داستان شیفتگی و شیدایی محبین علی به نجف را در قالب تعظیم و تکریم #نوح فریاد بزند که: ـ و ترکنا علیه فی الآخرین سلام علی نوح فی العالمین #نجف #ایوان_طلا #شارع_الرسول #خانه_پدری @msnote