نیمه‌ی پنهان شده‌ی مبعث یا مرثیه‌ای برای جسارت ِ جنگ و جُربزه‌ی جهاد می‌گویند نبیّ اکرم بعد از هجرت و در طول ده سال، فرمانده‌ی «بیست و شش جنگ» بوده. می‌توانید بیست و شش را تقسیم بر ده تا دوازده ماه بکنید تا معلوم شود کارزار در حکومت پیامبر، بطور متوسط هر چند ماه یکبار برپا می‌شده. تازه همه‌ی اینها غیر از «سی و چند جنگ»ی است که پیامبر در آن حضور نداشته و بجای خودش، اصحاب را به فرماندهی ِ سپاه گماشته. حالا فرض می‌کنیم همه‌ی این گزارشهای تاریخی مشکوک و حتی جعلی هستند و این آمار از غزوه‌ها و سریّه‌ها سر ِ کاری است! دیگر در رخ دادن ِ جنگ‌هایی مثل «بدر، احد، بنی مصطلق، خندق، بنی قریظه، خیبر، طائف و حنین» که نمی‌شود تردید کرد. یعنی در حدّاقلی‌ترین حالت و بدبینانه‌ترین نگاه به صداقت مورّخان، حکومت نبوی هر سال یکبار درگیر جنگ با کفّار بوده؛ در حالی‌که جنگ، بحرانی‌ترین وضعیت و پرهزینه‌ترین موقعیت برای یک نظام سیاسی است. این همان پیامبری است که: «قطع رحم الکفر فی اعزاز دینک و لبس ثوب البلوی فی مجاهده اعدائک » [در راه عزت دین، زادگاه و ریشه و رحِم ِ کفر را از جا کند و برای جهاد با دشمنان خدا جامه‌ی بلا بر تن کرد] همان که در قرآنش نوشته شده: «فاضربوا فوق الأعناق و اضربوا منهم کل بنان» [فراز ِ گردنها را بزنید و همه‌ی سرانگشتان را قلم کنید] همان رسولی است که پسرعمویش و وصیّ‌اش «قد وتر فیه صنادید العرب و قتل ابطالهم و ناوش ذؤبانهم» [خون ِ صنادید عرب را بر زمین ریخت و پهلوانان جاهلیت را کشت و با گرگ‌صفتان ِ آنها در افتاد] همان یلی که «هزم جیوش الشرک بإذنک و أباد عساکر الکفر بأمرک» [ارتش‌های شرک را به اذن خدا شکست داد و لشگریان کفر را به دستور خدا نابود کرد] به خاطر همه‌ی اینها و به خاطر خیلی واقعیت‌های دیگر، هیچ‌وقت کسانی که بصورت مطلق می‌گویند «جنگ بد است» را درک نمی‌کنم. حالا اگر این حرف را به جانیان حرفه‌ای ِ صاحب دنیا بگویند قبول؛ ولی به مومنین چرا؟ مگر راه دیگری برای منکوب کردن ِ «هوا پرستی ِ دسته جمعی» سراغ دارند؟! وسیله‌ی بهتری برای پاک کردن ِ دنیایی که پر از کثافت و لجن شده، می‌شناسند؟! در این دهکده‌ی جهانی، کدخدامنشان ِ فرو رفته در تاریکی‌های الحاد را جز به زور می‌توان متوقف کرد؟! می‌توانند زمانی را مشخص کنند که در آن، کسانی که دارند اموال و اختیارات و نوامیس و نفوس را در مقیاس جهانی می‌بلعند، سیر شوند؟! البته تقصیر خودشان نیست. تقصیر دینداری ِ انتزاعی ِ گل و بلبل نشانی است که نمی‌تواند عمق ِ شهوت پرستی و غلظت ِ مستی در میان ائمّه‌ی کفر را برایشان ترسیم کند و وصف کفر را به کسانی محدود کرده که واجب الوجود را در ذهن خود تصدیق نکرده‌اند! اما کافر همانی است که برای رسیدن به امیالش دستگاه درست کرده و جامعه پرداخته و فدایی تربیت کرده و دودمان رقبا را بر باد داده و به دستگاه خدا و انبیائش حمله‌ور شده و تیزی ِ تیغش همیشه دارد گردن ِ آخرت‌گرایان را می‌درد و شب و روز مشغول حیله و نقشه برای نابود کردن جامعه‌ی ایمانی است؛ که در توصیف همین اوباش فرمود: «بل مکر الیل و النهار اذ تأمروننا أن نکفر بالله وحده و نجعل له انداداً». پس وای از تفقّهی که «مجامله با دشمنان» را تجویز می‌کند و امان از اجتهادی که با سکوت نسبت به تعیین مصادیق عینی برای کفر ِ امروز، عملاً آیات کفرستیز ِ قرآن را به تعطیلی و لغویّت می‌کشاند. فغان از ایمانی که مواجهه‌ای با کفر و نفاق ندارد وآنها را به چالش نمی‌کشد، اف بر تدیّنی که به همزیستی مسالمت‌آمیز با اغیار خو کرده و داد از سیاستی که به #تعامل-سازنده با کفّار حربی افتخار می‌کند. و آه از مبعث؛ مبعثی که باید روز ِ بعث و برانگیختگی باشد؛ بیداد از فاصله‌ی بین «مبعث ِ او»  تا «انبعاث ِ ما». ناله‌هایی بود از سر عصبانیت و اندوه و خشم و حزنی که اختصار را فدای تطویل و پرده‌پوشی را قربانی ِ صراحت کرد. @msnote ادمین: این مطلب را قبلا در سالروز مبعث رسول اکرم منتشر کرده بودم اما این روزها احساس میکنم بیشتر نیاز به خواندن ان دارم #اسلام-رحمانی