یا رحمت الله
لازم نیست یک دشمنی تمامعیار در میان باشد. صرفاً همسطح نبودن ِ دو طرف ِ یک رابطه هم، میتواند قلب را مچاله و روح را فرسوده کند و باعث شود که یک غم همیشگی روی دل آدم خیمه بزند و دست از سرش برندارد. چه برسد به وقتی که یکی بخواهد دیگری را به خاک بنشاند و تمامی داشتههای او را ببلعد تا خودش را بالا بکشد و به قهر و غلبه و قدرتش بنازد. اینجاست که اگر نتوانند این رابطهی مسموم را تمام کنند، حجم متراکمی از نفرت و نفرین و نقار تولید میشود که آدم را از درون پوک میکند و دست آخر، هویّت انسانی ِ هر دو، به یک حیوانیت درنده و لجام گسیخته تبدیل میشود. چون در همچین وضعیتی، ظرفیت پایین و پست ِ انسانها آنها را به انتقام و تلافی دعوت میکند که نتیجهی جبری آن، چیزی غیر از زجر و زاری و زبونی نیست. اتفاقا در همین بحبوحه است که خدا نشانههایش را در مقابل چشمان حیرتزدهی بندگان به نمایش میگذارد و با فراهم کردن بساط معجزاتش، وجدان بشری را به چالش میکشد ...
همهی اینها را گفتم تا شاید یک تصوّر ساده و بسیط و بچهگانه ایجاد شود در ذهن علیل و ضعیفمان از کاری که محمد بن علی در حق همسرش کرد؛ همسری که نه فقط کفو نبود و دشمن بود؛ بلکه علم الهیاش به او میگفت که «امّ فضل» قاتل او هم خواهد شد. حتی به زعم من و با وجود گذشت دویست و چند سال از نزول قرآن، اینام فضل بود که بار آیهی «فی جیدها حبل من مسد» را به دوش میکشید و لقبِ «حماله الحطب» را ازام جمیل به ارث برده بود. به حکم فطرت، رقّت قلب و لطافت روح زنانه را نوشیده بود اما بجای آن، کینهی شتری و عناد عبّاسی قی کرده بود.
با این حال، محمد بن علی در مقابل این دیو دشمنی و دو رویی، نه به دنبال نفرین و نقار رفت نه راه انتقام و تلافی در پیش گرفت و نه به زاری و زبونی افتاد. من نمیدانم قلم چه طور در دستان جواد الائمه تاب آورده و چقدر تحمل داشته که پذیرفته این کلمات را روی کاغذ بیاورد؛ اما صداقت ابن بابویه قانعم میکند که ابن الرضا این نامهی بهتآور و معجزگون را به مأمون نوشته و با بزرگواری و بخشش و جودش، تک تک تکّههای تاریخ را به تحیّر واداشته:
«هر زنی، از اموال شوهرش مهریهای دارد؛ اما اموال کثیر در این دنیا به دست شما افتاده و خدا، اموال ما را در آخرت قرار داده. پس من مهر دختر تو را «الوسائل الی المسائل» قرار دادم. آن، مناجاتی است که پدرم آن را به من داد و موسی بن جعفر آن را به پدرم داد و ... [همین طور سینه به سینه منتقل شده ] تا رسول الله که جبرئیل بر او نازل شد و گفت: یا محمد! پروردگارت به تو سلام میرساند و میگوید این مناجات، کلید گنجهای دنیا و آخرت است و اگر آن را وسیلهی رسیدن به خواستههایت قرار دهی، به آنها خواهی رسید و ابواب رغبات به روی تو باز خواهد شد.»
کسی که یکتنه، تمامی ظرفیت بشری برای تحمّل شدیدترین خیانتها و خباثتها را تحقیر میکند و هدیهی اختصاصی خدا به خاندانش را در اختیار عنودترین دشمنانش قرار میدهد، چه طور قابل توصیف است؟! آن هم هدیهای که وسیلهی رسیدن به تمامی آرزوهای دنیا و آخرت است و تمام قدرتهای دنیوی و اخروی در آن جمع شده.
من نمیدانم این وسط، چرا الفاظ دارند دست و پا میزنند و چرا کلمات ما در همچین جاهایی، هنوز برای انتقال معنا مذبوحانه تلاش میکنند؟! بعد یاد کلمات خودشان میافتم که فرمودهاند: «وقتی به کاظمین رسیدی، در مقابل ضریح محمد بن علی بایست و بگو:
*السلام علیک یا رحمه الله*
*سلام بر توای مهربانی ِ خدا*
اواخر مفاتیح الجنان، نسخهای از این مناجات در هشت بخش نقل شده تا به حفرههای روحمان بزنیم و مرهمی بگذاریم بر زخمهایی که به قلبمان زدهایم؛ اما انگار دوازده بخش دیگر از این اکسیر از دست رفته است... اما چه غم؛ وقتی صاحب آن کلمات نگاه مهربانش به سمت ما باشد؟!
فکر میکنم اگر صدها فقیه هم دور هم بنشینند و فکر کنند و حدس بزنند باز هم تفسیر دقیقی دربارهی این همسانی به دست نمیآید اما تا جایی که من گشتهام، سلامی هست که فقط در زیارت دو نفر از معصومین وارد شده است؛ محمدّبنعبدالله صلیاللهعلیهوآلهوسلم و محمدبنعلی الجواد علیهماالسلام. سلامی که تمامی امید و آرزوی انسانها و امّتها در آن خلاصه شده: *السلام علیک یا رحمهالله* سلام بر توای *مهربانیِ خدا*
شیخ عباس قمی برای هر روزِ ماه رجب، شش دعا نقل کرده. فردا اگر من هیچکدام از آنها را هم نخوانم، به حرم عمّهی حضرت #جواد خواهم رفت و در کنار ضریح، زمزمهی این یکی را از دست نمیدهم: اللهم انی اسئلک بالمولودین فی رجب *محمدبنعلی الثانی*
@msnote
🌸ولادت باسعادت امام جواد (ع) برشما مبارک باد🌸
پرسیدند:
فرق کریم با جواد در چیست؟
فرمودند:
از شخص کریم همین که درخواست کنید به شما عنایت میکند.
ولی #جواد خود به خود به دنبال سائل می گردد تا به او عطا کند.
#امام_جواد
...
ولادت با سعادت امام جواد (ع) مبارک🌺
@msnote