آمیخته به بوی ادویه‌ها مریم منوچهری ‌ آمیخته به بوی ادویه‌ها از سال ۱۴۰۰ توی کتابخانه‌ام بود، همان اوایل که خریدمش بیست، سی صفحه‌ای خواندم اما کشش نداشت، رهایش کردم. سه سال توی کتابخانه خاک خورد و اول این هفته دوباره ورقش زدم، کم‌حجم بود و خواندمش. این بار روان‌تر بود. با تمام کردن این کتاب فهمیدم بعضی کتاب‌ها باید خاک بخورند، من پیچ بخورم توی کتاب‌های دیگر، بعد خاک کتاب را پاک کنم و شروع کنم به خواندن. باید به خودم زمان بدهم. حالا غم کتاب‌های نصف و نیمه خوانده شده را ندارم. داستان‌های کتاب همه‌شان ختم به غم، فراق، مرگ می‌شود، سیاه. همه وصل شده‌اند به جنوب، گرما و شرجی اما پایان همه‌شان سرد است. اما زبان، واژه‌ها، عبارت‌ها و ریتم داستان آدم را می‌اندازد توی دام، کتاب از دست سرنمی‌خورد. می‌چسبد به دست، محکمِ محکم. _دوست داشتم دو داستان پایان کتاب را ورق می‌زدم ولی ممنون از پسرجون که کتاب را انداخت پشت تخت. 😶‍🌫_ ۵ از ۴۵ #چند_از_چند ۲۵۶🌌

من این‌چند وقت به امام صادق زیاد فکر کردم. این چند وقت دقیقا یعنی از دومین شب قدر ماه رمضان؛ مسجد امام حسین، وقت قرآن به سر، آیت‌الله شیخ‌بهایی گفتن:" مردم نذارید قال باقر، قال صادق کم‌رنگ بشه. بچه‌هاتون رو بفرستین حوزه‌ی علمیه. ثبت‌نام‌ها شروع شده." و این یک تلنگر زد به من، اینکه من چرا مسیر ساده‌ی دانشگاه را رها کردم و وارد حوزه‌ی علمیه شدم. شاید اگر وارد حوزه نمی‌شدم الان دانشجوی دکتری بودم‌. اما رفتم از صفر شروع کردم، از اول خط. تلنگر خوردم، چرا؟ چون حوزه رفتن از صفر شروع کردن نیست، یعنی بعد از آن شب فهمیدم، از صفر شروع کردن نیست. شاید من طلبه‌ی خاصی نباشم، کار خاصی نکنم، هنوز استعدادم را کشف نکرده باشم. اما مسیر درست را انتخاب کردم. مسیری که از دانشگاه درست‌تر است، دقیقا درست‌تر. از همان روز‌ها اراده‌ی تحلیل‌رفته‌ی بعد از زایمانم تقویت شد. بعد از زایمان مرخصی نرفتنم، نمره‌های افتضاحم، امتحان‌های نداده‌ام باری شدن روی دوشم که درس‌ها سختن، نمی‌فهمم پس باید فعلا رهاش کنم، ظاهرا فعلا. اما با خودم قرار گذاشتم تلاش کنم، درس بخونم، حتی کم، روزی نیم‌ساعت هم که شده برای اصول، منطق، نحو جا باز کنم. آروم آروم پیش برم، آهسته و پیوسته، نه تند و خسته. هرجایی که نفهمیدم هرجایی که کم آوردم دست به دامن امام صادق شم‌. شاید پرویی باشه اما گفتم:" من بخاطر شما توی این مسیر موندم، هرجا موندم، شما دستم رو بگیرین." من این روزها به امام صادق زیاد فکر می‌کنم. ۲۵۶ 🌌

سال ۹۶ که این عکس و دست‌بند را گذاشتم بین "او یک ملت بود" فکر نمی‌کردم چندسال بعدترش او هم رئیس جمهور باشد، هم رئیس‌جمهور مفقودی که نگرانش هستم.

‌ ‌ ‌سیدعلی کتاب‌ها را روی زمین پخش کرده‌بود. کوفتگی بعد از سفر هنوز توی دست و پایم بود، می‌دانستم الان اگر کتاب‌ها را جا بدهم، دو دقیقه دیگر باز همین بساط است. ‌ زمان خوبی را برای جادادن کتاب‌ها انتخاب نکردم، بعد از سقوط بالگرد. "او یک ملت بود" را باز کردم. به عکس و دستبند وسطش نگاه کردم، انگار یکی یقه‌ام را گرفت و کشید سال نود و شش. وسط شور انتخاباتی در دانشگاه. من سیاسی بودم، زیادی سیاسی بودم. الان هم سیاسی‌ام ولی دزش خیلی کم شده. آن زمان حس می‌کردم چاره‌ای جز رئیسی ندارم، استدلال‌های همسرم هم او را از چاره تبدیل به گزینه اصلی برایم نمی‌کرد. همسرم یک طرفدار واقعی رئیسی بود. هنوز خبری نبود، رئیسی تولیت حرم بود. همسرم دیده‌بودش، حرف زده بود، دست داده بود، التماس دعا گفته بود. از همان زمان طرفدارش شده بود. ‌ من طرفدارش نبودم، نه سال ۹۶ نه سال ۱۴۰۰. نه اینکه نباشم، مثل همسرم طرفدارش نبودم، جدای از سیاسی بودنم آدم بدبینی هم بودم. کجا بودم؟ بعد از شکست سال ۹۶ این‌ها را گذاشتم وسط این کتاب، نه چون همه می‌گفتند رئیسی بهشتی است، نه؛ چون در یک فقره، تخریب شدن وجه اشتراک عجیبی داشتند. من هرچقدر هم که نشان بدهم طرفدار رئیسی نیستم، یک طرفدارم. سال ۹۶ فکر نمی‌کردم چهارسال بعد ردیف ردیف دانشجو را بفرستم تبلیغ برای رئیسی و آن زمانی هم که رئیس جمهور شد فکر نمی‌کردم، چهارسال نشده باید تمام بدنم بلرزد از خبر سقوط یک بالگرد. رئیسی آن غرور ایرانی بودن و مسلمان بودنمان را در سازمان ملل زنده کرد. همین یک‌کارش به همه‌ی قبلی‌هایش می‌چربد. حالا کاش همان قرآن دستش را بگیرد. می‌دانید راستش گفتم آدم بدبینی‌ام، کاش بدبینی‌ام این یک‌جا غلط اندر غلط باشد. رئیسی و هیئت همراهش سالم و سلامت باشند. ۲۵۶ 🌌

یک پایان در اوج تو می‌توانستی دو دوره رییس‌جمهور شوی. دیر یا زود زاویه‌ات را با انقلاب مشخص کنی. می‌توانستی زیرمیز جمهوری اسلامی بزنی و بگویی وقتی دو دوره اقبال مردم با من بوده پس من جلوتر از جمهوری اسلامی‌ام. اما در اوج ماندی، هنوز دوره‌ی اولت تمام نشده، نه در بستر بیماری یا پشت میزت‌ یا در سفر تفریحی، تو در یک بالگرد بودی، در سفر استانی در غرب کشور بودی، تو درحال خدمت بودی. می‌دانی بعد از رفتنت هم تخریب‌ها، نقدها هست. برای عده‌ای هم که شاید تا دیروز منتقدت‌ بودند پاک و مقدس می‌شوی‌. اما هیچ‌کدام فایده‌ای برای تو ندارند. برای تو همان خدمتی که دوست‌داشتی به مردم بکنی و کردی می‌ماند. ‌ می‌دانی آقای رئیسی از دست تو زیاد حرص خوردیم، مخصوصا وقتی در مناظره‌ها جواب دندان‌شکنی در آستین نداشتی. اما احتمالا همان زبان به دندان گرفتن‌هایت عاقبت به خیرت کرد. عاقبتت‌ به خیر آقای رئیس ِ جمهور

دیروز تا وقت خواب در فضای مجازی نچرخیدم. از شب قبلش ناراحت و عصبی بودم. از اینکه دوستی! نوشته بود:" برای مرگ این کفتارها ناراحتید." این آدم حتی در اغتشاشات ۰۱ هم هیچ استوری نگذاشته بود. اصلا موضعی نگرفته بود. می‌دانید احتمالا درگیر کارهای عروسی‌اش بود و وقت نمی‌کرد مبارزه‌ کند. اما حالا وقتش بود. از دیروز دنبال جملاتی بودم یک استوری دندان‌شکن بگذارم یا با خودش حرف بزنم و تذکر بدهم که این ادبیات در شان تو نیست. باز یادم آمد یکبار سر همین تذکر رابطه‌ام با دخترخاله‌ی دوست‌داشتنی‌ام تیره و تار شده. رهایش کردم، مگر فرقی می‌کند؟! آدمی که انسانیتش مرده باشد، آدمی که مرگ و زندگی هیچ‌کسی برایش ناراحت کننده نباشد، با یک تلنگر قرار است بیدار شود؟ فقط دعا می‌کنم من روزی دچار این بیماری نشوم، اینکه از مرگ هم‌وطنی خوشحال شوم.

کتاب های اردیبهشت ‌ نجات از مرگ مصنوعی ۶ از ۴۵ ‌ گورهای بی‌سنگ ۷ از ۴۵ ‌ آبنبات لیمویی ۸ از ۴۵ پ.ن: نوشتن از کتاب‌ها باشد برای روزهایی که غصه کمتر روی دلم سنگینی می‌کند. #چند_از_چند

این روز‌ها مشغول خواندن این کتاب هستم. فکر کردم من اصلا دچار سوگ نشدم. خدا را شکر کردم که تا این‌جای زندگی‌ام کسی را از دست ندادم و دچار سوگ نشدم. اما بعد از چند لحظه حس کردم سنگینی عجیبی روی قلبم حس می‌کنم، من دچار سوگ بودم، دقیقا وسطش یا درست‌ترش این است در عمقش. من هميشه سوگ‌جمعی را تجربه کرده‌ام، سوگ مشترک‌. این از دست‌دادن اگر چه از دست دادن بزرگی است، اگر چه جامعه را در یک شوک بزرگ فرو می‌برد، اما تحملش ساده‌تر است، می‌توانی درباره‌اش صحبت کنی، و هم‌دردی‌های بیشماری دریافت کنی، انگار همه تو را می‌فهمند‌، انگار ما یک نفریم. سوگ‌های مشترک رشد جمعی دارد. ۲۵۶ 🌌

گورهای بی‌سنگ بنفشه رحمانی کتاب گورهای بی‌سنگ روایت مستندی از زندگی بنفشه رحمانی و تلاش برای بارداری است. این کتاب نُه فصل دارد و رحمانی در هر فصل بخشی از تجربیات و مشاهداتش را در این مسیر بیان می‌کند. نویسنده احساسات تمام زنانی را که به هر دلیلی بچه‌دار نشده‌اند را به خوبی به‌تصویر می‌کشد. با خواندن این کتاب متوجه شدم که زنان چه احساسات مشترکی را تجربه می‌کنند اما گاهی از بیان‌ آن‌ها عاجز هستند. مطالعه‌ی این کتاب را توصیه می‌کنم، نه صرفا برای خواندن یک تجربه برای اینکه بدانیم نظر دادن و توصیه کردن و سؤال کردن همیشه نیاز نیست. گاهی می‌توانیم عقب بایستیم و سوال یا توصیه‌ای نکنیم. رحمانی در بخشی از کتاب می‌گوید با بچه‌دار نشدن انگار به همه‌ی اطرافیانت بدهکاری. ‌ ویژگی مثبت روایت رحمانی در این بود که سیاه‌نمایی نداشت، امید مثبت‌ترین وجه این روایت بود. ‌۶ از ۴۵ #چند_از_چند ۲۵۶ 🌌

...اُسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ"دیده‌ی معرفتش از رشک تیره شد و بدبختی بر او چیره، خلقت آتش را ارجمند شمرد و بزرگ مقدار و آفریده‌ی از خاک را پست و خوار" مولا در صفت آفرینش آدم ۲۵۶ 🌌