⭕️ #سید_مجتبی_علمدار 🔶قسمت پنجاه وششم 🔶 #روایت_فتح 👉 @mtnsr2

🌾🌴🌾🌴🌾🌴🌾🌴🌾🌴🌾🌴 ⭕️ #سید_مجتبی_علمدار 🔶قسمت پنجاه وششم 🔶 #روایت_فتح واقعًا شجاع بودند. به همراه رزمندگان در خطوط مقدم نبرد حضور داشتند. شجاعانه مبارزه ميکردند اما اسلحه نداشتند! سلاح آنها دوربینی بود که روی دوش گرفته و پابه پای رزمندگان حماسه آنها را ثبت ميکردند. حماسه فرزندان این مرز و بوم توسط این تصویربرداران بینشان به تصویر کشیده ميشد. مردم ایران، دفاع مقدس را از لنز دوربین آنها مشاهده ميکردند. گروه تلویزیونی روایت فتح با کارگردانی شهید مهندس سید مرتضی آوینی نقش مؤثری در انتقال روح ایثار و شهادت در جامعه داشت. در دیداری که پس از پایان جنگ با مقام معظم رهبری داشتند، حضرت آقا فرمودند: روایت فتح را ادامه دهید. بر این اساس دوباره این گروه فعالیت خود را آغاز کرد. ضبط ده ها فیلم از مناطق عملیاتی و تفحص شهدا از کارهای این مجموعه بود. در فروردین ماه سال 1372 مسئول این گروه به قافلة شهدا پیوست. اما گروه کماکان به کار خود ادامه داد. سال 1373 مجموعه ای به نام شلمچه در چندین قسمت توسط روایت فتح ضبط و از شبکه اول سیما پخش شد.کارگردان مجموعه ميگفت: برای ضبط خاطرات شلمچه به سراغ فرماندهان و سرداران سپاه مازندران آمدیم. کار فیلمبرداری به پایان رسید. وقتی مشغول جمع آوری وسایل بودیم مشاهده کردم که از دور دو نفر به سمت ما می آیند؛ جانبازی قطع نخاع که روی ویلچر نشسته بود. به همراه جوانی خوش سیما که هنوز شمایل بسیجیان مخلص دوران جنگ را حفظ کرده بود. به دوستان گفتم: ”دوربین را آماده کنید. از این دونفر فیلم بگیرید.“وقتی جلو آمدند فهمیدم که آن جوان سید مجتبی علمدار از ذاکران و بسیجیان لشکر 25 کربلاست و آن جانباز پسرعموی او سید مصطفی علمدار است.از سید مجتبی خواستیم برای ما از شلمچه بگوید. او هم بسم الله گفت و آنچه در درون پاک خود از شلمچه نگاه داشته بود به زبان آورد. این مصاحبه یکی از بهترین برنامه های ضبط شده ما در آن سفر بود. مصاحبه سید مجتبی در برنامه روایت فتح، قسمت هشتم از مجموعه شلمچه پخش شد و مخاطبان زیادی داشت. خیلی ها سید را از برنامه روایت فتح شناختند. او در این برنامه به ویژگیهای شلمچه پرداخت و گفت: شلمچه خودش خيلی چيزها دارد كه بگويد. اين خاطرات را بايد از دل شلمچه شنيد، نه از زبان ما. نميدانم ولی فكر ميكنم شلمچه از جمله جاهايی است كه همه آمدند، چهارده نور پاك آمدند، انبيا، اوليا، و ... همه آمدند. شب عمليات چهار کيلومتر آبگرفتگی بود. رسيدیم به ساحل شلمچه. موقعيت طوری شد كه گفتند: بايد بزنيد به آب. سرمای آب از يك طرف، مين و موانع از طرف ديگر. بعضي از بچه ها به دليل سردی آب سنگ كوب كردند! دو نفر از بچه ها كه قد بلندتری داشتند تفنگ را روی دوش ميگذاشتند تا آنهايی كه قد كوتاهتری داشتند. آن را بگیرند و به خشكی برسند. وقتی به ساحل رسيديم از دور نور چراغهای شهر بصره ديده ميشد. آن نور همه را به خود جذب كرد. برای يك لحظه وقتی بچه ها وارد ساحل شلمچه شدند و آن نور را ديدند، فكر كردند رسيده اند كربلا، فكر ميكردند رسيده اند به ابا عبدالله علیه السلام. اصلًا شلمچه بو و عطر خاصی داشت؛ زمينش، هوايش، همه چيزش انرژی خاصی به بچه ها ميداد. بچه ها در شلمچه سؤال اولشان اين بود: از اينجا تا كربلا چقدر راه است! ميگن شلمچه به كربلا نزديكه. برای همينه كه اينجا بيشتر بوی امام حسين علیه السلام رو ميده. ميتوانم به تعبير ديگری بگويم، خاك شلمچه، نه به همان قداست، اما بوی خاك چادر حضرت زهرا سلام الله را ميداد. تربت شلمچه بوی تربت ابا عبدالله علیه السلام را ميدهد. خاكش همرنگ خاك تربت ابا عبدالله علیه السلام است. چند روز پيش شخصی تربت ابا عبدالله علیه السلام را برايم آورده بود ... هر كدام از بچه هايی كه شلمچه رفته بودند آن را بو كردند، بدون استثنا گفتند: این خاک بوی شلمچه را ميدهد. بوی جبهه را ميدهد.فكر نميكردم روزی شلمچه زيارتگاه شود. ماشينهايگی مدل بالا مي آمدند و از صبح تا غروب در شلمچه مي ماندند زيارت ميكردند، نماز ميخواندند. بچه ها بازی ميكردند و ... آخر هم كه ميخواستند بروند مقداری خاك بر ميداشتند و ميرفتند. 👉 @mtnsr2 🌾🌴🌾🌴🌾🌴🌾🌴🌾🌴🌾🌴