#یادداشت_های_فقهی_حقوقی212 #فقه_هنجاری #فقه_کاربردی به قرار آنچه عالمان اخلاق نوین در تقسیم بندی دانش اخلاق گفته اند: ، توان که درباره‌ دانش فقه نیز اینطور گفت که ما یک فقه هنجاری داریم (به موازاتNormative ethics) و یک فقه کاربردی( به موازات Applied ethics): فقه هنجاری دانشی است که وظیفه آن شناخت هنجارهای شرعی کلی است که در منابع معتبر برای هریک از آنها دلیل اقامه شده است. شخصی که توان کشف این هنجارها را دارد فقیه می گوییم. اما فقه ساحت دیگری هم دارد و آن عالم موضوعات است. بر خلاف دوران گذشته که فهم مردم و فقیه از غالب موضوعات یکسان یا نزدیک به هم بود در زمان ما موارد فراوانی وجود دارد که با وجود روشن بود حکم کلی شرع، درباره موضوع آن می توان گفتگو کرد و لزوما نظر فقیه را _در این موارد به دلیل نداشتن تخصص کافی_ معتبر ندانست. در اینجاست که فقه کاربردی مطرح می شود. فقه کاربردی در واقع وظیفه تطبيق هنجارهای کلی را بر موضوعات جهان معاصر دنبال می کند. در فقه کاربردی، اگر موضوع تخصصی بود فقیه باید به متخصصان مراجعه کرده و از نظرات آنها تبعیت کند. ادغام فقه کاربردی در فقه هنجاری در زمانهای قبل به جهت بساطت و همه کس فهمی موضوعات اگر موجه باشد _که هست_ در زمان ما ناموجه است. چه کسی می تواند به فهم ساده خود یا اطرافیان دم دستی برای اظهار نظر درباره موضوعات مختلف اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و.. اعتماد کند؟ مثال در فقه هنجاری فقیه به این باور می رسد که هرچه برای سلامت جسم و روح ضرر جدی دارد حرام است. اما تطبيق آن بر فلان خوردنی/ نوشیدنی، کار فقه کاربردی است. همه فقها در جهت اول فقیه هستند اما در جهت دوم، خیر ممکن است کارکرده باشند یا خیر. نکته: از آنجا که مبنای اصلی تقلید رجوع به اهل خبره و متخصص است، بسا که مقلد در احکام از فقیهی تقلید کند که وی را_ به جهت تحقیقات رجالی و اصولی و..._ أعلم می دانند اما در مورد موضوعات و تطبیق احکام از فقیهی متابعت می کند که اطلاع بیشتری از عرف و دانش جدید دارد.(به اصطلاح دنیادیده تر است) به تعبیر دیگر در فقه هنجاری الف را اعلم و ور فقه کاربردی ب را اعلم می داند... شرح دقیق تر این بحث مجال بیشتری می طلبد.. 97/4/11 @muslims_1