مشک ریزان می‌جهد، باد صبا از کوی دوست شاخه‌ای گویی ربودست، از خم گیسوی دوست دوست می‌دارم نسیم صبح را ، کو در هوا تا نفس می‌‌آیدش، جان می‌دهد بر بوی دوست دوست را هر دو جهان، گر چه هوا دارند و من دوستر می‌دارم، از هر دو جهان یک موی دوست جان به رشوت می‌دهم، باشد که بگشاید، نقاب چون کنم نتوان به جانی باز کردن روی دوست #سلمان_ساوجی