پدرم را خدا بیامرزد، مردِ سنگ و زغال و آهن بود. سالهای دراز عمرش را کارگر بود، اهل معدن بود. از میان زغال‌ها در کوه، عصرها رو سفید بر می‌گشت. سربلند از نبرد با صخره، او که خود قله‌ای فروتن بود. هفت خوان را گذشت و نان آورد، پدرم که خودش تهمتن بود... #موسی_عصمتی/شاعر نابینا