🔴چرا اجتماع ورزشگاه آزادی کنسل نشد #قسمت اول این سرود ویژه کودک و نوجوان تولید شد و در ادامه مورد استقبال همه ی اقشار و سنین قرار گرفت. و به صورت خودجوش بین مردم جای خود را باز کرد و در اجتماعات مختلف مردمی، در جمع ها،مهمانی ها،ماشین و مسافرت خوانده شد و در ردیف کردن بچه ها جلوی تلویزیون برای همخوانی موفق بود. سرودی که فارغ از نقدهای فرمی و محتوایی، کلیت آن قابل قبول و تحسین برانگیز بود. شاید این صحنه ی تکراری را هر بچه داری دیده که فرزندش جلوی تلویزیون به حالت خبردار نظامی می ایستد و به امام زمان سلام می دهد. امام زمان همان منجی ای که تمام مردم دنیا از استکبار جهانی و مردم‌ ایران را از فساد های درونی نجات می دهد و همین امر باعث همراهی بزرگترها بزرگترها در کمپین و همخوانی ها و دابسمش ها کرد. سرودی که دهه نودی ها را هم به انقلاب در وضع موجود دعوت میکند و میگوید که رشد کن تا با رهبری امام زمان بتوانیم کارهای بزرگ‌و نشدنی را انجام دهیم. انقلاب کنیم و سرباز بزرگ‌مرد تاریخ شده و در نجات دنیا سهیم شویم. اجتماعات مردمی زیادی با این سرود پا گرفت. کاری به درست یا غلط بودن آن ندارم. در پس گریه های کودکانه‌ای که میگفت نبین قدم کوچیکه، پاش بیفته من برات قیام‌میکنم، حرارت و انگیزه ی تغییر و‌شکوفایی دیده میشد. و البته مثل هر سرود دیگری دوره ی این سرود هم تمام میشد. اما این هیجان جمعی ایجاد شده باید تخلیه شود. اجتماعات بزرگتر درشهرهای مختلف تشکیل شد. دهه نودی هایی که از شور انقلابی چیزی ندیده بودند حالا خود میاندار بودند و مورد توجه و احساس شخصیت فراوانی میکردند. سرانجام در آخرین تجمعات نوبت به تهران هم رسید و اطلاع رسانی‌ها انجام شد و بچه ها منتظر (اطلاع رسانی قبل از حادثه آبادان بود). خانواده‌های بچه‌دار میفهمند انتظار بچه چطور است. از اول هفته میپرسد و منتظر است. قولی به او داده شده و از لحاظ تربیتی ایراد بسیاری دارد که کسی قولی بدهد و عمل نکند. پایه های ناامنی و بی اعتمادی در کودک‌ ایجاد می شود. همانطور که والدین نباید بدقول شوند، حکومت‌ها و دولت‌ها هم نباید بدقولی کنند. اصلا مگر بی اعتمادی موجود در جامعه فعلی بخاطر بدقولی‌های حکومت و مسئولین نبوده است؟ این بی‌اعتمادی کودک را چندین برابر بزرگترها ناامن میکند. اگر دربی استقلال و پرسپولیس این هفته بود هم بعید میدانم کنسل میشد. تنها کاری که انجام می‌شد این بود که اول بازی جهت احترام و همدلی چندثانیه سکوت اعلام میشد. اما بهرحال طبق برنامه پیش میرفت چون بی برنامگی و تعویق برنامه خیلی از بزرگترها را بهم میریخت و همان باعث اعتراض می‌شد. حالا چطور توقع میکنند که برنامه ی کودکان به تعویق بیفتد؟ این بی انصافی در حق کودکان و برای آنان بسیار ناراحت کننده است. من اصطلاح جشن را به کار نمیبرم. البته نمیگویم که مراسم خشک و پرگریه ای بود. شاید وجه ممیزه آن این بود که اگه گریه ای هم داشت پر از شور بود. انگیزه بخش و جذاب بود. عزاداری ای نبود که بچه ها نا امن شوند. بچه ها و بزرگترها اشک در چشمشان حلقه میزد و خوشحال بودند. هیجان داشتند. نگاه مصمم داشتند و میخندیدند. مجلس بیشتر شبیه مجلس توسل به اهل‌بیت بود تا جشن. مداحان هم نواهای کودکانه مختلفی را اجرا میکردند مثل نماهنگ مدادرنگی... "دفتر نقاشیمو، مدادای رنگیمو نذر کردم که باهاشون هی حرم بکشم..." @hosein_darabi. #ادامه👇