ویروس ها برای زنده ماندن و رشد کردن و تکثیر شدن، احتیاج به پیکره ای دارند تا در آن لانه کنند و بعد شروع به کار کنند. ویروسی که وارد بدنی نشود برای همیشه در انزوا می‌ماند، آنقدر انتظار می‌کشد تا بالاخره یک روزی میزبانی پیدا کند و از آنجا کار را شروع کند. بعضی از ماها بعضا دانسته و ندانسته میزبان ویروس ها میشویم. کرونا گرفتن به کنار، ما گاهی خودمان میزبان ویروس کرونا هراسی می‌شویم. میزبان ویروس وطن فروشی، میزبان ویروس خود کم بینی، میزبان ویروس خالی کردن دل باقی آدمها. کلا میشویم یک میزبان که به ویروس اجازه زندگی و تکثیر میدهد. اگر بعضی از ما میزبان ها نبودیم شاید دیگر هیچ وقت این ویروس ها جایی میانمان پیدا نمی‌کردند. مرتضی اما داستانش فرق میکرد انگار که گلبول سفید باشد. یک هفته ای میشد که خانه نرفته بود. با یک بچه پنج ماهه و یک فرزند کوچک دیگر. از این یک هفته چند روزش را در ماشین خودش در پارکینگ طبقاتی خوابیده بود. در واقع خودش را در ماشین پرایدش قرنطینه کرده بود. فرزندش تازه آبله مرغان گرفته بود و دوست نداشت سلامتش تهدید شود. با خنده گفتم: از کی قرار است طلاق به جریان بیفتد؟ گفت: همسرم میدونست از اول که کارم چیه، خودش منو جلو می‌فرسته. مرتضی پناهیِ ۳۵ ساله که بارها تلاش کرده بود مدافع حرم شود، الان دغدغه اش یک چیز بود؛ مبارزه با این ویروس. ویروس هایی که خارج از فضای ایزوله ی بیمارستان مشغول تکثیر بودند، تکثیری که نه دستکش ها جلویش را می‌گرفت نه مایع ضد عفونی و نه ماسک ها شاید حتی برخی ویروس ها در ایزوله کامل کارشان میکردند. شایعه پخش می‌کردند، پست می‌گذاشتند، پیام تولید میکردند و ماهم دانسته یا نادانسته با دست هایی ضد عفونی شده و در محیط امن خانه آن ها را بازنشر میدادیم. وقتی با مرتضی که حالا با هیکل ورزشکاریش در لباس تنگ ایزوله آب پز شده بود خداحافظی میکردم در ذهنم با خودم تکرار کردم این روزها کشور به گلبول های سفید بیشتری نیاز دارد. #آدمهای_بحران #کرونا #ویروس #پرستار #کرونا_را_شکست_میدهیم منبع: کانال تلگرامی دیالوگ با این آدرس👈 @diialog