بازي با آیاتی از سوره عصر! #خسران #خسران_خوب! چنانچه پيشتر گفتيم جناب غفاري در تفسير يكي از كوتاه‌ترين سوره‌هاي قرآن سخنان حيرت‌آوري را بيان كرده كه بيانگر #بضاغت_علمي اوست. وي در تفسير آيه دوم از سوره مباركه عصر كه مي فرمايد: «إِنَّ الْإِنْسانَ لَفي خُسْرٍ» با پشت پا زدن به #دانش_لغت_شناسي و شواهد فراوان قرآني مدعي وجود معنايي خوب براي كلمه «خسران» شد. او در اين رابطه گفت: «اميدواريم که از خسراني که تا به حال به خودمون زده‌ايم از اين به بعد ديگه نزنيم. مواظبت بکنيم. اما خسران به اون معنايي که عرض کردم خيلي زيباست! چون نپذيرفتن خود، منيت و شئونات خودمون هست! اين خسران را بزنيد! که زده‌ايم تو عالم الست؛ از اين به بعد هم بزنيم! اما خسران‌هاي ديگه رو به وجود شريفتون اصلا هيچ اجازه نديد که خداي ناکرده بيش از اين عقب بمانيد!» (جلسه اول) وي همچنين در معناي #خسران_خوب [!] مي‌گويد: «اون خسران همش زيبايي هست. اين خسران خصوصاً در توجه به خواهش‌هاي نفساني همش تاريکي و ظلمت هست! خسران اولي همش نورانيت و معرفت و مقام هست! خسران دو لبه هست ديگه؛ پايينش اينچنينيه! انساني که خسران حقيقي را فهميد هيچ وقت خسران عالم تشريع بهش دست نمي‌ده! دچارش نمي‌شه!... در راه #معشوق اينجوريه ديگه! خسران را انسان مي‌پذيره! جبهه‌هاي جنگ ظاهراً همش خسران بود ديگه! زن و بچه و پست و مقام و پول را همه را رها کرده! خسرانه ديگه! خسران! چه چيزي بالاتر از [اين] اما چه خسران زيباييه!» وي حتي بلافاصله پس از عبارات بالا پا را فراتر نهاد و عملاً منكر معناي منفي خسران در آيه فوق شد. او در اين رابطه گفت: «والعصر ان الانسان لفي خسر. صحبت از انسان است. انسان در خسران است! نه اونهايي که «بل هم اضل» از حيوان بدترند اما شکل انساني را دارند[!] قرآن اينها رو اصلاً موجود حساب نمي‌کنه! موجود پستند! هرچند که شکلشون آدمه! اينا رو اصلا جزو چيزا حساب نمي‌کنه! اينا انسان نيستند که! به اين انسان مي‌شه قسم خورد؟! کدوم عاقل اين رو مي‌پذيره که قرآن به انسان قسم مي‌خوره! انسان! نه موجود دوپايي که شکلش انسانه! انسان به تمام معنا که ميگن اين انسان هست! يعني به اونکه [؟!] دچار خسراني شديم که خود پذيرفته‌ايم. نمي‌خوايم از اين خسران کوچک‌ترين کوتاهي در رسيدن به اين خسران از ما سر بزنه [!] ما خسران را زديم به خودمون ديگه! کجا بوديم؟ بهشت بوديم. خسران زديم به [...] ميوه فروش‌ها بعضاً بعضي جاها ميگه: به مالم آتيش زدم! شنيديد؟! من و شما هم تو بهشت بوديم به مالمون آتيش زديم! بابا عالم سجن مي‌ري‌ها! خون دل‌ها خوردن هستا! زجر هست!... حضرت #آسيه ملکه زمان بود... جايگاه دنيوي بالايي داشت... وقتي به خداي #موسي (ع) ايمان آورد... آتيش به اموالش و موقعيتش مي‌زنه... اين ظلوم و جهول نيست؟! کدوم عاقلي اين کارو مي‌کنه؟ چه جهالتي بالاتر از اين؟! چه ظلمي بالاتر از اين‌که انسان موقعيت آن‌چناني رو پشت کنه بهش؟! اين خسران نيست؟! چه خسراني بالاتر از [اين]؟... داريم خسران رو معني مي‌کنيم‌ها! خسراني که بهش قسم خورده شده!!! يعني انسان فقط مي‌تونه خسران‌پذير باشه نه هر دوپايي که به شکل انسان است! زيبايي‌هاي #قرآن خيلي بالاست. سالکي موفقه که دار و ندارشو آتيش بزنه... ما از ازل [!] خسران را قبول کرديم و خودمان را از بهشت انداختيم به اين مشکلات!» نقد اين عبارات را در مطلب بعد بخوانيد. #تفسیر_به_رای @naghdeghaffari