💠 امیرالمومنین فرمود: در گذشته برادرى دينى* داشتم كه در چشم من بزرگ‌ مقدار بود چون دنياى حرام در چشم او بى ارزش مى‌نمود و از شكم بارگى دور بود... در بيشتر عمرش ساكت بود، امّا گاهى كه لب به سخن مى‌گشود بر ديگر سخنوران برترى داشت و تشنگى پرسش‌كنندگان را فرو مى‌نشاند. به ظاهر ناتوان و مستضعف مى‌نمود، امّا در برخورد جدّى چونان شير بيشه مى‌خروشيد... تا پيش قاضى نمى‌رفت دليلى مطرح نمى‌كرد و كسى را كه عذرى داشت سرزنش نمى‌كرد، تا آنكه عذر او را مى‌شنيد، از درد شِكوه نمى‌كرد، مگر پس از تندرستى و بهبودى، آنچه عمل مى‌كرد مى‌گفت و بدانچه عمل نمى‌كرد چيزى نمى‌گفت، اگر در سخن گفتن بر او پيشى مى‌گرفتند در سكوت مغلوب نمى‌گرديد و بر شنيدن بيشتر از سخن گفتن حريص بود. اگر بر سر دو راهى دو كار قرار مى‌گرفت، مى‌انديشيد كه كدام يك با خواسته نفس نزديكتر است با آن مخالفت مى‌كرد. پس بر شما باد روى آوردن به اينگونه از ارزشهاى اخلاقى و با يكديگر در كسب آنها رقابت كنيد و اگر نتوانستيد، بدانيد كه به دست آوردن برخى از آن ارزشهاى اخلاقى بهتر از رها كردن همه است.🤔 _______________________ *برخى گفته ‏اند آن شخص ابوذر غفارى بود. 📒 #نهج_البلاغه_حکمت۲۸۹ ❀ ⃟⃟ ⃟ ⃟✤═•❣•═••༻⃘⃕❀༅ https://eitaa.com/joinchat/1305740037C30310062f1