📚نهج‌البلاغه، حکمت ۶۲ امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرمایند: « فَقْدُ الْأَحِبَّةِ غُرْبَةٌ » یعنی از دست دادن دوستان غربت است. الْأَحِبَّةِ جمع حبیب است. اگر انسان دوستش را از دست بدهد مثل این است که از وطن آواره شده است. 💫 به این سخن از امام سجاد علیه السلام دقت کنید: وقتی خداوند اولین و آخرین را جمع می‌کند، منادی ندا می‌دهد و می‌گوید: « أين المتحابّون في اللَّه » آنهایی که به خاطر #خدا رفیق بودند بیایند « فیقوم عنق من الناس » یک صفی برمی‌خیزند و می‌گویند : دوستی های ما همه #خدایی بود. «فيقال: اذهبوا إلى الجنّة بغير حساب» به آنها می‌گویند از شما حسابی نمی‌خواهیم و به بهشت بروید. 🔆🔆🔆🔆 به این اندازه #دوستِ خوب مؤثر است. #دوستِ خوب انسان را بهشتی می‌کند . بنابراین منظور از آن #دوستی ، #دوستانِ خوب است که اولاً خدایی باشد ، ثانیاً در سختی ها به کمک ما برسد. #دوستی که فقط در مواقع راحتی باشد، فایده ای ندارد . در راحتی همه با هم #دوست هستند. 🌾 ┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄🌾 #نهج_البلاغه_الگو_رفتار #نهج_البلاغه_خوانی #کپی_با_لینک_مجاز_است ╭•┅•🔸────•┅•╮ 💠@nahjmolaali ╰•┅•────🔹•┅•╯