نقش خانواده در دین داری فرزندان یکی از کانون های اصلی که فرزندان با آن در ارتباط هستند، خانواده می باشد. خانواده به عنوان یک جامعه کوچکی است که فرد در آن رشد می یابد و به کمال انسانی و معنوی و مادی خود دست می یابد، توجه به تمام جنبه های او از جمله عقاید و نگرش ها و رفتار های او با اطرافیان و چه بسا با خودش حائز اهمیت است. فرزند از ابتدای ورودش به خانواده و تا زمانی که در آن زیست می نماید؛ سود و زیان یا اعتقادات او دچار تحول می شود و یا تشخیص برایش مشکل خواهد بود. در این هنگام وجود والدینی آگاه و دغدغه مند که به نیازهای آنها پاسخ دهند و آینده‌ی فرزندان و نقش هایی که به عنوان یک عضوی از جامعه خواهند داشت، را درست تحلیل کنند، تا حد بسیار زیادی آنان را یاری خواهد کرد. همچنین در این راستا والدین باید در زمینه تربیت و اعتقادات و شخصیت فرزندان قبل از این که هر فضایی و افرادی دست به کار شوند، اقدام کنند چراکه با گذشت زمان و ورود فرزند به اجتماع یا ارتباط با افراد مختلف و فرهنگ ها یا عقاید مختلف او را دچار مشکل نماید و چه بسا در آینده درمورد تغییر رفتار نادرستش یا عقاید اشتباه او والدین دچار مشقت شوند و از اینجاست که حضرت علی(ع) در سخنانی گهربار می فرماید : « قلب نوجوان، در حقیقت چونان زمینی بایر است که هرچه در آن افکنده شود، می‌پذیرد.» طبق این فرمایش باید توجه نمود که در زمین قلب فرزندان چه بذری کاشته می شود. اما اگر برای والدین چندان اهمیتی نداشته باشد که فرزندانشان را چگونه تربیت دهند و خود نیز پیش قدم شوند که بر خلاف آن چه که در آموزه های اسلامی به آن تأکید شده است، رفتار نمایند هیچ انتظاری نمی توان داشت که فرزندانی دینی تربیت شوند و در زمینه مسائل اجتماعی و اعتقادی آن گونه که از آنها انتظار می رود تمام شئونات اسلامی را رعایت کنند. بنابر این در این زمینه ابتدا والدین باید به طور عملی نکات تربیت اسلامی و اعتقادات دینی را در خود پیاده سازی و اجرایی کنند و سپس به مرور و از همان ابتدایی که فرزند قابلیت تشخیص خوب و بد را پیدا می کند، با طمأنینه و به صورت های مختلفی همچون قصه، نمایشنامه، نوشتن و .. به او آموزش دهد تا برای او قابل قبول باشد و نهادینه شود. #یادداشت