🌹🌹🍃🍃🌹🌹 #درنگی_در_نهج_البلاغه #حکمت_2 #نکوهش_برخی_صفات_ناپسند وَ قالَ(ع): اَزری بِنَفسِهِ مَن استَشعَرَ الطّمَعَ، وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَن کَشَفَ ضُرَّهُ، وَ هانَت عَلیهِ نَفسُهُ مَن اَمَّرَ عَلَیها لِسانَهُ؛ کوچک گردانید خود را کسی که طمع و آز را روش خویش قرار داد ، و به ذلت و خواری تن داد کسی که گرفتاری و پریشانی خود را آشکار نمود، و نزد خویش خور است کسی که زبانش را حکمران خود گرداند. ☀️واژگان مهم: اَزری: کوچک و خوار کرد إستَشعَرَ: ملازم(خود) کرد ذُلِ: ذلت و خواری ضُّر: گرفتاری و پریشانی هانَت: خوار شد، سبک شد أمَّرَ: حکمران قرار داد، امیر کرد. ☀️چکیده مفاهیم: امام(ع) در این حکمت پیامدها و آثار سوء سه رذیله اخلاقی را بیان کردند. نخست اینکه هر کس طمع ورزی را روش خود قرار دهد خود را حقیر کرده است [همان گونه که هر کس قناعت پیشه کند عزیز خواهد بود] همچنین کسی که سفره دل خویش را نزد هر کسی باز کند رضایت به ذلت خود داده است و آن کس که زبانش را بر خود امیر سازد یعنی بدون فکر و تعقل هر چه بر زبانش جاری شد بگوید شخصیت خود را تحقیر کرده است. پس طمع ورزی ، آشکار نمودن اسرار زندگی و امیر کردن زبان، سه عمل ناپسند است که مایه ذلت و خواری آدمی می شود. ☀️نکته ها: ** طمع کار هم در نظر دیگران و هم نزد خود حقیر است؛ زیرا کسی که به داشته های خود قناعت نمی ورزد، احساس نیازش بیشتر می شود؛ از این رو، به آنچه در دست دیگران است، طمع می ورزد و ناچار می شود تا در برابر مردم کرنش و ابراز نیاز کند. در نتیجه از کرامت نفس و عزت او کاسته شده و در انظار مردم و نیز وجدان خویش خوار و بی مقدار می گردد.**انسان به پریشانی و گرفتاری خویش واقف است ، اما اگر با زبان یا رفتارش ازگرفتاری های خود پرده بردارد، به ذلّت و خواری خود کمک کرده است، چرا که با اظهار گرفتاری ، ضمن حقیر کردن خود نشان می دهد که در میدان زندگی شکست خورده است. **اساسا ابراز کردن گرفتاری ها ، کاری مذموم است؛زیرا این به معنای شکایت بردن از خداوند نزد بندگان اوست و این کار با مرام بندگی سازگاری ندارد. #ادامه_دارد......🌹🌹🍃🍃🌹🌹 📚محمد رضا زاده جویباری و همکاران، برگزیده راه روشن، ص14و15 https://eitaa.com/labbayk321

🌼🌼🌺🌺🌼🌼 #درنگی_در_نهج_البلاغه #ادامه_حکمت_2 #نکوهش_برخی_صفات_ناپسند وَ قالَ(ع): اَزری بِنَفسِهِ مَن استَشعَرَ الطّمَعَ، وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَن کَشَفَ ضُرَّهُ، وَ هانَت عَلیهِ نَفسُهُ مَن اَمَّرَ عَلَیها لِسانَهُ؛ کوچک گردانید خود را کسی که طمع و آز را روش خویش قرار داد ، و به ذلت و خواری تن داد کسی که گرفتاری و پریشانی خود را آشکار نمود، و نزد خویش خور است کسی که زبانش را حکمران خود گرداند. ☀️پیام ها: بیان مشکلات نزد کسانی که توانایی حل آن را ندارند چیزی جز ذلت و سرافکندگی نیست در این گونه موارد باید خویشتن دار بود. **سخنی که بدون توجه و تفکر بر زبان آورده شود در بیشتر مواقع موجب زیان برای شخص خواهد بود. از کلام امام(ع) می توان دریافت که روح انسان از عظمتی بالا برخوردار است که نباید اسیر تکه گوشتی به نام زبان گرددتا با سخنان نسنجیده خود را در هلاکت اندازدانسان عاقل باید زبانش را در اختیار عقلش قرار دهد، نه اینکه عقلش را در اختیار زبان قرار دهد اولی مایه سعادت و دومی اسباب حقارت است. **کسی که به دنبال عزت است باید از طمع نمودن و چشم داشتن به اموال دیگران پرهیز کند. ☀️لطایف: زبونی پسندد به خود هر کسی شکایت زسختی کند با کسی مرد طامع دارد اندر خانه خواری مقام از طمع خیزد رذالت و زقناعت احترام 🌼🌼🌺🌺🌼🌼 📚محمد رضا زاده جویباری و همکاران، برگزیده راه روشن، ص15. https://eitaa.com/labbayk321