#بقیه_الله_خیر_لکم_ان_کنتم_مومنین #اسامی_القاب_صفات_مبارک_حضرت_ولی_عصر_عجل_الله_تعالی_فرجه_الشریف #الحمد ا❁﷽❁ا ⚜️ الحمد ⚜️ «لَهُ الْحَمْدُ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَعَشِيًّا وَحِينَ تُظْهِرُونَ»؛ ستايش در آسمانها و زمين، شامگاهان و وقتى كه به نيمروز مى ‏رسيد، مخصوص اوست. ﴿ سوره مبارکه روم، آیه ۱۸ ﴾ ا┅═✧❁ ⚜️ ❁✧═┅ا «حمد» به معنای ستایش، شکر و مدح، اوج مقام عبودیت ذات اقدس الهی، راه ایصال مخلوق به خالق، و طریق اعتراف به لاهوتيّت، صمدانيّت، ربّانيّت و فردانيّت است (۱). «حمد» و مشتقات آن (چون حامد، محمد، أحمد و محمود) از القاب مبارک حضرت بقیة الله الأعظم (أرواحنا فداه) می باشد (۲). وجود مقدس آن حضرت، منت عظیم خداي تبارک و تعالي می باشند که به مخلوقات عنایت شدند تا منحصرا به سبب وجود مبارکشان طریق عبودیت را طی کنند. چنانچه بیت مبارکشان به «بیت الحمد» تسمیه شده است (۳). نیز خود، بهترین حمدکنندگانند، لذا ملقب به «حامد» و «أحمد» می باشند (۴). و چون مقام حمد به أتم و أکمل درجات خود رسد، در نام مبارک «محمّد» تجلی می کند، چرا که «محمّد» اسم مفعول از باب تفعیل، به معنای ستایش شده یا مورد حمد قرار گرفته شده، و صاحب خصایل محمودۀ متکثره می باشد. لذا دیگر لقب مبارک آن حضرت، مشابه جدشان حضرت ختمی مرتبت (صلی الله علیه و آله و سلم)، «محمّد» و «محمود» است، وجود مقدسی که جمیع انبیاء و اوصیاء، از روز ازل تا ابد او را ستوده و در انتظارش سوخته اند. شریعت مقدس اسلام به این اسم أعظم آغاز و با همین نام مبارک عالمی و «لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ» خواهد شد که «أَوَّلُنَا مُحَمَّدٌ وَ آخِرُنَا مُحَمَّدٌ وَ أَوْسَطُنَا مُحَمَّدٌ وَ كُلُّنَا مُحَمَّد» (۵). «پريكليتوس» یا «پاراكليتوس‏» و معرّب آن «فارقليط» در انجیل، و «مؤدمؤد» یا «مادماد» در تورات معادل همین نام مبارک می باشد (۶). ا┅═✧❁ منابع ❁✧═┅ا (۱) بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏ ۹۴، ص ۱۱۳ «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي جَعَلَ الْحَمْدَ عَلَى عِبَادِهِ مِنْ غَيْرِ حَاجَةٍ مِنْهُ إِلَى حَامِدِيهِ وَ طَرِيقاً مِنْ طُرُقِ الِاعْتِرَافِ بِلَاهُوتِيَّتِهِ وَ صَمَدَانِيَّتِهِ وَ رَبَّانِيَّتِهِ وَ فَرْدَانِيَّتِهِ وَ سَبَباً إِلَى الْمَزِيدِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ مَحَجَّةً لِلطَّالِبِ مِنْ فَضْلِه‏ ...». (۲) الهداية الكبرى، ص ۳۲۸ (۳) الغيبة (للطوسي)/ كتاب الغيبة للحجة، النص، ص ۴۶۷ «لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ بَيْتٌ يُقَالُ لَهُ بَيْتُ الْحَمْدِ فِيهِ سِرَاجٌ يَزْهَرُ مُنْذُ يَوْمَ وُلِدَ إِلَى أَنْ يَقُومَ بِالسَّيْف‏»؛ همانا براى صاحب اين امر، خانه‏اى است كه بدان بيت الحمد مى ‏گويند. در آن، چراغى هست كه از هنگام ولادت روشنى مى‏ بخشد و تا روزى كه با شمشير قيام مى ‏كند، خاموش نخواهد شد. (۴) الهداية الكبرى، ص ۳۲۸ التحقيق في كلمات القرآن الكريم، ج‏ ۲، ص ۲۸۲ «يطلق عليه أحمد باعتبار كونه في نفسه حميد الخصال». (۵) المصباح للكفعمي (جنة الأمان الواقية)، ص ۴۲٣ (۶) خط امان در ولايت صاحب الزمان(عليه السلام)، ج‏ ۱، ص ۳۶۳ و ۳۶۷؛ بحار الأنوار، ج‏ ۳۶، ص ۲۱۴