eitaa logo
🇮🇷 سید ناصر موسوی 🇮🇷
242 دنبال‌کننده
526 عکس
324 ویدیو
8 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
📌 امام (ع) ◀️نام: محمدبن علی(ع) ◀️لقب: و ◀️پدر: امام رضا(ع) ◀️مادر: و امام (ع) او را نامید. ◀️کنیه: ابوجعفر ثانی؛ ◀️تولد: ۱۹۵قمری؛ ◀️آغاز : سال ۲۰۳ قمری در سن ۷سالگی؛ ◀️طول عمر: ۲۵ سال؛ ◀️توسط و دوبار به احضار گردید؛ ◀️سال شهادت: ۲۲۰ قمری. به دستور و اقدام همسرش ام فضل شهید شد؛ ◀️در سن ۲۰ سالگی او را مجبور به با دخترش کرد؛ 📍لذا سن ۹ سالگی برای ازدواج امام با ام فضل درست نیست. ◀️دلیل پذیرش امامت امام جواد(ع) در سن ۷سالگی برای شیعیان، استدلال به حضرت و بن مریم در کودکی است. ◀️امام (ع) در خود، همه مخالفان از جمله یحیی بن اکثم را شکست داد. معتصم و دیگران اعتراف کردند که او به دین است و نصف امت پیرو او هستند. ◀️امام جواد(ع) در بغداد در میان از جمله مساجد آنان حضور می یافت و ضمن مدیریت شیعیان، آنان را از نزاعها و بحرانها عبور داد. الّلهُــــــمَّ عَجِّــــــلْ لِوَلِیِّکَــــــ الْفَـــــــــرَج 🔰 | عضوشوید 👇 https://eitaa.com/naseriyat
📌 سختی نگهداری ایمان در آخر الزمان.... امام محمد (ع) فرمود: ای آل محمد! یقیناً همه شما برای پاک شدن، به سختی مورد قرار می‌گیرید. مثل پاک شدن در چشم، که انسان می‌داند چه موقع سرمه وارد چشم او گردید، ولی خارج شدنش را از متوجه نمیشود؛ همانطور هم انسان، اعتقاد به ما دارد ولی بی اعتقاد می‌شود؛ و نیز شامگاه اعتقاد به امامت دارد ولی بامداد عقیده خود را از دست می‌دهد. 📚نعمانی، الغيبة، ص ۲۰۶ 📚طوسی، الغيبة، ص ۳۳۹
📌امام هفت ساله تعدادی از بغداد گرد آمدند تا مسأله جانشينى امام (ع) را حل كنند. بن عبدالرحمان گفت: تا زمانى كه امام (ع) بزرگ شود بايد چه كنيم؟ در اين هنگام، ريّان بن صَلت از جاى خود برخاست و به اعتراض گفت: تو خود را در ظاهر مؤمن به امام‏ جواد نشان مى‏ دهى، ولى پيدا است كه در باطن در او ترديد دارى! اگر امامت وى از جانب خدا باشد، حتى اگر يك روزه هم باشد به منزله شيخ(امام مسن) است و چنانكه از طرف خدا نباشد، حتى اگر هزار سال هم عمر كرده باشد، مانند ساير مردم است؛ سرانجام در ايام ، هشتاد نفر از علماى شيعه از و ديگر شهرها گردهم آمده و عازم مدينه شدند. آنان به حضور امام جواد مشرّف شدند. آن حضرت به سؤالهای آنان پاسخ گفت و آنان نیز از پاسخهاى امام كه نشان از امامت و الهى بود، شادمان شدند. 📚مسعودی، اثبات الوصیه، ص220.