دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود تا کجا باز دلِ غمزده‌ای سوخته بود رسم عاشق کُشی و شیوهٔ شهرآشوبی جامه‌ای بود که بر قامتِ او دوخته بود... گر چه می‌گفت که زارَت بِکُشم می‌دیدم که نهانش نظری با منِ دلسوخته بود کفرِ زلفش رَهِ دین می‌زد و آن سنگین‌ دل در پِی‌اش مشعلی از چهره برافروخته بود... یار مَفروش به دنیا که بسی سود نکرد آن که یوسف به زَرِ ناسره بفروخته بود! #حضرت_حافظ ‌https://eitaa.com/nashrekhoobiha_sahebzaman

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود تا کجا باز دلِ غمزده‌ای سوخته بود رسم عاشق کُشی و شیوهٔ شهرآشوبی جامه‌ای بود که بر قامتِ او دوخته بود... گر چه می‌گفت که زارَت بِکُشم می‌دیدم که نهانش نظری با منِ دلسوخته بود کفرِ زلفش رَهِ دین می‌زد و آن سنگین‌ دل در پِی‌اش مشعلی از چهره برافروخته بود... یار مَفروش به دنیا که بسی سود نکرد آن که یوسف به زَرِ ناسره بفروخته بود! #حضرت_حافظ ‌https://eitaa.com/nashrekhoobiha_sahebzaman