خانواده ها قهرمانی را در دل خود میپرورانند و سپس از او انتظار دارند ناجی سایر اعضا باشد. معمولا عضوی در هر خانواده خواسته یا ناخواسته این نقش را می پذیرد. در ابتدا فریبنده است. همه به او پناه می برند، همیشه روی او حساب میکنند و این فرایند، قدرت مسحور کننده یی را به قهرمان می دهد. وقتی مستی این قدرت پرید، قهرمان ناگهان خود را تک و تنها با کوله باری فشار و خستگی و توقعات روزافزون اعضای خانواده میبیند. او باید بی نیاز باشد، از توجه، محبت، حمایت و... . چرا که خانواده معتقد است دیگر اعضای خانواده بیشتر به حمایت و رسیدگی نیاز دارند. یک طرد محترمانه، پردرد و غم انگیز. قهرمان که حالا مستی اش پریده، هم در نقشش فرو رفته و فکر میکند بیرون آمدن از آن نشدنی است هم خسته و تنها، میخواهد عطایش را به لقایش ببخشد، اما خانواده اجازه را به او نمی دهد، با جمله هایی از قبیل؛ امیدم به تو بود، حسادت نکن، تو با بقیه فرق داری، تو عاقل تری و... قهرمان را در نقش ابقا می کند و بازی ادامه دارد. و به محض اینکه قهرمان بخواهد کمی به زندگی شخصی خود توجه کند، رابطه اش، تفریحش، شغلش، هر گونه موفقیت، رفاه و لذتی، با کوهی از احساس گناه مواجه می شود. چون او میتواند و بقیه اعضا نمی توانند. معمولا قهرمان ها یاد می گیرند، لذت نبرند و نصفه نیمه زندگی کنند. مگر وسوسه قهرمان بودن را در خود کنترل کنند و از قهرمان دیگران بودن بازنشسته شوند. #قهرمان #طرد متن: #نیلوفر_کیان_راد @nasimearamesh1